دیابتی‌هایی که از سودان فرار می‌کنند تلاش می‌کنند تا انسولین خود را در گرمای 40 درجه سانتی‌گراد ایمن نگه دارند | توسعه جهانی

کیسه‌های یخ و حوله‌های خیس به راه نجات اضطراری برای بیماران دیابتی سودانی تبدیل شده‌اند که در تلاش برای فرار از خشونت‌های اخیر در گرمای شدید، تلاش می‌کنند تا انسولین خود را خنک نگه دارند.

یک داروی حیاتی برای بسیاری از بیماران دیابتی، انسولین باید خنک نگه داشته شود تا موثر بماند، اما از زمانی که ماه گذشته درگیری بین ارتش سودان و نیروهای پشتیبانی سریع شبه‌نظامی آغاز شد، بیمارستان‌ها و داروخانه‌ها مجبور به تعطیلی شدند و به تاسیسات سردخانه آسیب وارد شد. .

اکنون، در کنار چالش تهیه انسولین، کسانی که در مرزهای کشور هستند، روزها در صف های آشفته ای رها می شوند که سعی می کنند فرار کنند، بدون راهی برای نگهداری دارو در یخچال و با مراقبت های پزشکی اندک.

این بسیار استرس زا بود زیرا من و خواهرم به انسولین وابسته هستیم. من یک دیابتی نوع 1 هستم و داشتن انسولین فعال واقعاً برای من ضروری است. کل بدنم در حال خاموش شدن بود، زیرا غذای کافی برای بچه ها نداشتیم و مجبور بودیم جیره بگیریم.»

پس از اینکه نیروهای RSF محله او را محاصره کردند، مصطفی و خانواده اش به سمت مرز مصر رفتند اما با چندین انتظار طولانی برای خروج از خارطوم و سپس دوباره در مرز مواجه شدند.

او به اندازه کافی خوش شانس بود که قبل از شروع درگیری، ذخایر انسولین خود را دوباره پر کرد، اما مجبور شد از گرمای 40 درجه سانتیگراد محافظت کند. وقتی آنها رفتند، او یک بسته ژل قابل انجماد برداشت و قلم های انسولین خود را در جعبه ناهار برادرزاده اش نگه داشت. در طول راه هر جا که می توانست کیسه های یخ می خرید.

“[At the border] ما 12 ساعت بیرون مانده بودیم و آن موقع بود که متوجه شدم ژل من شروع به ذوب شدن کرده است. ما 27 ساعت آنجا ماندیم و آب زیادی وجود نداشت، اما آنچه را که من پیدا کردم، چند حوله را خیس کردم تا انسولین را در آن بپیچم و سعی کردم آن را از نور خورشید دور نگه دارم.

انسولین تزریقی به افرادی که بدنشان به اندازه کافی تولید نمی کند یا نمی تواند به طور موثر از آن استفاده کند، کمک می کند تا قند موجود در خون را به سوخت بدن تبدیل کنند. در برخی موارد، کمبود انسولین می‌تواند منجر به کتواسیدوز دیابتی بالقوه کشنده شود، زمانی که مواد خطرناکی به نام کتون در خون آزاد می‌شوند که در نتیجه بدن چربی را به سوخت تبدیل می‌کند، زیرا نمی‌تواند قند را پردازش کند.

مصطفی گفت که مصرف انسولین خود را به دلیل نامشخص بودن عرضه کاهش داده است و بسیاری از بیماران دیابتی نیز همین کار را می کنند. در برخی موارد، افراد به دلیل ترس از افزایش سطح قند خون، روزها غذا نخورده بودند.

افنان حساب، یک پزشک سودانی که در بیمارستان خارطوم کار می‌کرد تا زمانی که درگیری‌ها مجبور به تعطیلی آن شدند، گفت که دسترسی به انسولین از زمان شروع درگیری یک نگرانی بوده و برای کسانی که فرار می‌کنند، مشکل ایجاد می‌کند.

«بعضی از زنان مسن‌تر همراه من در اتوبوس انسولین مصرف می‌کردند و کیسه‌های یخ با خود حمل می‌کردند تا انسولین خود را داخل آن بگذارند. سفر بسیار طولانی بود و دستگیره‌های پلاستیکی کیفم آنقدر داغ بود. شما فقط می توانید تصور کنید که چه اتفاقی برای انسولین می افتد که مردم سعی در حفظ آن دارند.

حساب گفت که بسیاری از داروخانه ها آسیب دیده، بسته شده یا از دسترس مردم در نزدیکی جنگ خارج شده اند، جست و جوی مأیوسانه ای برای یافتن دارو صورت گرفته است. رسانه‌های اجتماعی به منبعی حیاتی برای کسانی که در جستجوی انسولین هستند، تبدیل شده‌اند و به آن‌ها اجازه می‌دهند درخواست‌هایی داشته باشند یا اطلاعاتی را در مورد داروخانه‌هایی که انبار دارند، دریافت کنند. برخی از کسانی که به آن دسترسی دارند نیز به افراد نیازمند کمک کرده اند.

این بسیار نگران کننده و ترسناک است. من افرادی را دیده ام که به دنبال انسولین، داروهای صرع، داروهای فشار خون بالا و داروهای مسکن هستند. حساب گفت: مردم همه جا را جستجو کرده اند. “من فکر می کنم بسیاری از مردم خواهند مرد. گفتن این حرف بسیار غم انگیز و وحشتناک است اما واقعیت دارد. من قبلاً مواردی از کتواسیدوز دیابتی را دیده‌ام، که در آن افراد نمی‌توانستند به بیمارستان برسند و به همین دلیل فوت کردند.

یونیسف، آژانس کودکان سازمان ملل، گفت که قطع برق به تاسیسات سردخانه ای که برای ذخیره انسولین برای کودکان استفاده می شود، آسیب رسانده است. بیمارستان آموزشی واد مدنی هشدار داده است که 1400 کودک به دلیل کمبود انسولین در معرض خطر مرگ قرار دارند.

دکتر نهرین احمد، مدیر پزشکی MedGlobal، یک موسسه خیریه که مراقبت های بهداشتی اولیه را در مناطق بحران زده ارائه می دهد، گفت که درمان بیماری های طولانی مدت مانند دیابت یا بیماری قلبی اغلب در موقعیت های بشردوستانه در اولویت قرار نمی گیرد، اما می تواند به سرعت منجر به مرگ شود. وقتی کسی به انسولین وابسته است [they] او به شدت بیمار خواهد شد و این خیلی سریع اتفاق می افتد. “در عرض یک روز، فردی که بدون انسولین است ممکن است آنقدر بیمار شود که به طور بالقوه در کمای دیابتی باشد یا در شرایط خاص به شدت کم خون شود.”

احمد افزود که باید اولویت بیشتری به افراد مبتلا به بیماری های مزمن داده شود تا در هنگام عبور از مرزها دارو دریافت کنند و همچنین اجازه ورود به سیستم های بهداشتی در کشورهای همسایه داده شود، همانطور که بسیاری از پناهندگان اوکراینی در سال گذشته توانستند انجام دهند.

این تفاوت بزرگی ایجاد کرد که مردم می توانستند خارج شوند و بلافاصله وارد سیستم بهداشتی لهستان شدند. تقریباً ناشناخته بود، این چیزی نیست که در مورد پناهندگان سوریه، فلسطین یا سودان اتفاق افتاد.

“اگر چنین چیزهایی در کشورهای همسایه وجود داشته باشد و مرزها به مردم اجازه عبور و درخواست پناهندگی را می دهند، برای بیمارانی که مشکلات مزمن پزشکی دارند، کاملا بهتر است، زیرا فقط امکان دسترسی فوری به برخی از نسخه های مراقبت های بهداشتی را فراهم می کند.”