با محدودیت های همه گیر در آستانه رفع، هزاران نفر در مرز همگرا می شوند

ال پاسو – مهاجران روز پنجشنبه از مرز ایالات متحده و مکزیک عبور کردند و دیگران در کمپ های موقت جمع شدند و منتظر پایان نیمه شب محدودیت های عنوان 42 در دوران همه گیر آمریکا بودند که مقامات نگران بودند که می تواند موج جدیدی از مهاجرت را آغاز کند که تأسیسات مرزی و شهرها را تحت فشار قرار می دهد. در سراسر کشور.

حتی زمانی که مقامات واشنگتن برای تحمیل قوانین سختگیرانه و جدید در لحظه ای که عنوان 42 دیگر لازم الاجرا نمی شود، آماده می شدند، جیب های ناامید بشریت از کشورهای سراسر جهان در هر دو طرف مرز افزایش یافت.

در طول نزدیک به 2000 مایل مرز، ماموران، سربازان و مقامات محلی در تلاش بودند تا نظم را حفظ کنند، زیرا مهاجران از ریو گراند عبور می کردند، در پل های بین المللی صف کشیده بودند، مراکز رسیدگی به مهاجرت فدرال را پر می کردند و در پیاده روهای شهرهای مرزی ایالات متحده جمع می شدند.

افزایش اخیر نتیجه تغییرات جهانی در الگوهای مهاجرت است زیرا نیروهای اقتصادی و سیاسی میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان آواره می‌کنند و بسیاری را به سمت ایالات متحده می‌فرستند تا به دنبال پناهندگی بروند. این اتفاق پس از دو سال رخ می‌دهد که در آن اصلاحات اساسی در سیستم مهاجرت به رهبری دموکرات‌ها در مواجهه با مخالفان جمهوری‌خواه متوقف شد و دولت بایدن به برخی از سیاست‌های مرزی سخت‌گیرانه دونالد جی. ترامپ، رئیس‌جمهور سابق آمریکا تکیه کرد.

آقای ترامپ و سپس بایدن هر کدام از اختیارات اضطراری خود، تحت پوشش محدود کردن انتقال بیماری، برای مدیریت جریان‌های بی‌سابقه مردم در مرز استفاده کردند. اکنون پایان وضعیت اضطراری همه‌گیری کووید-19 پس از سه سال، ایالات متحده را مجبور کرده است تا بار دیگر با تعهدات بین‌المللی خود برای پناه دادن به نیازمندان مقابله کند.

این لحظه ای است که به نظر می رسد مسلماً یکی از پرتنش ترین و تفرقه انگیزترین مسائل کشور را شعله ور می کند و از همه طرف انتقاداتی به آقای بایدن وارد می شود.

تصاویر مهاجران ناامید و مقامات سنگین در سراسر مرز پخش شد، از کالیفرنیا تا تگزاس.

در Piedras Negras، در آن سوی مرز مکزیک از Eagle Pass در تگزاس، مهاجران و ماموران مرزبانی در سراسر ریو گراند روبه رو شدند. یک دهکده موقت بین دو دیواری که تیجوانا و سن دیگو را از هم جدا می‌کند، با صدها نفر در زیر پتوهای مایلار جمع شده‌اند. در دروازه 40 دیوار مرزی بین سیوداد خوارز و ال پاسو، مقامات گروهی از مهاجران را پس از اینکه سعی کردند از سوراخ‌های حصار سیمی کنسرتینا عبور کنند، اجازه عبور دادند.

فرانسیسکو اورتیز 32 ساله که از سن پدرو سولا هندوراس به همراه همسر و کودک 1 ساله خود به پیدراس نگراس وارد شده است، گفت: “تنها کاری که می خواهم انجام دهم این است که کار کنم و پسرم را در جایی بزرگ کنم که از خشونت نترسیم.” فرزند پسر. او گفت که امیدوار است در امر ساخت و ساز در ایالات متحده کار کند، اما نگران است.

او گفت: «ما می‌خواهیم از قوانین پیروی کنیم، اما سخت است.

شورای شهر ال پاسو وضعیت اضطراری را برای رسیدگی به تعداد زیادی از ورودی ها تمدید کرد و دو مدرسه خالی را به سرپناه تبدیل کرد. در مک آلن، تگزاس، شهر چادرهای بیشتری را در پارک انزلدواس، در کنار یک نقطه شلوغ مهاجرت، برپا کرد.

نگرانی در مورد تازه واردان بسیار فراتر از مرز گسترش یافت. در شهر نیویورک، حامیان مهاجرت، یک روز پس از حرکت شهردار اریک آدامز برای تسهیل قوانین شهر برای حق سرپناه، تابلوهایی را در بیرون ساختمان شهرداری نگه داشتند که روی آن نوشته شده بود: «مهاجران نیویورک هستند». آقای آدامز گفته است که هجوم مهاجران طی دو سال مالی آینده بیش از 4 میلیارد دلار برای شهر هزینه خواهد داشت.

آقای آدامز روز چهارشنبه گفت: “این فقط اشتباه است، آنچه در شهر نیویورک اتفاق می افتد.”

در واشنگتن، آلخاندرو مایورکاس، وزیر امنیت داخلی، گفت که مقامات تا آنجایی که می‌توانستند برای داشتن محدودیت‌های قانونی و بودجه سیستم مهاجرتی که به گفته او هنوز تحت فرضیات منسوخ شده از اوایل دهه 1990، زمانی که مهاجرت بسیار متفاوت بود، عمل می‌کرد، آماده بودند.

وی گفت که افسران گشت زنی، نیروها و کارمندان ریاست امنیت داخلی بیشتر به مرز اعزام شده اند. اما او روز پنجشنبه با ارزیابی آقای بایدن که دو روز قبل از آن گفته بود وضعیت در امتداد مرز “برای مدتی آشفته خواهد بود” موافقت کرد.

آقای مایورکاس گفت که زمان می‌برد تا سیاست‌های سخت جدید دولت – از جمله محدودیت‌های پناهندگی که توسط مدافعان حقوق بشر محکوم شده است – به عنوان بازدارنده برای مهاجرانی باشد که به فکر فرار از خانه‌های خود هستند یا خیر.

آقای مایورکاس روز پنجشنبه با اطمینان به خبرنگاران در کاخ سفید گفت: «برنامه ما نتایجی را به همراه خواهد داشت.

به نظر می رسید جمهوری خواهان تمایلی به صبر نداشتند. کوین مک کارتی، رئیس مجلس نمایندگان، در سخنرانی خود در مجلس نمایندگان، آقای بایدن را به دلیل «سقوط عبور، بی‌احتیاطی و هرج‌ومرج بی‌سابقه» مورد تمسخر قرار داد و دموکرات‌ها را متهم کرد که «هیچ کاری» برای جلوگیری از هجوم مهاجران انجام نداده‌اند.

آقای مک کارتی در مورد همکاران دموکرات خود در کنگره گفت: «آنها مانند پرزیدنت بایدن با مرز رفتار می کنند. “آن را نادیده بگیرید و امیدوار باشید که از بین برود.”

جمهوری خواهان مجلس نمایندگان روز پنجشنبه قانونی را برای سرکوب مهاجرت غیرقانونی تصویب کردند. اما به نظر می‌رسد که این لایحه در سنای تحت کنترل دموکرات‌ها، جایی که قانون‌گذاران در تلاش برای دستیابی به توافق بر سر اقدام متفاوتی هستند که تقویت امنیت مرزی را با گسترش راه‌های ورود قانونی مهاجران به ایالات متحده همراه می‌کند، به پایان برسد.

همه ما می خواهیم یک سیستم منظم داشته باشیم. زوئی لوفگرن، نماینده دموکرات کالیفرنیا، درباره تلاش جمهوری خواهان مجلس نمایندگان گفت: بی نظمی در مرز آشکار است، اما این لایحه آن را برطرف نمی کند.

افزایش مهاجرت در مرز با مکزیک بی سابقه نیست. افزایش های قبلی واکنش مقامات فدرال و ایالتی و سازمان های غیرانتفاعی را به شدت مورد آزمایش قرار داده است. با وجود این سابقه، مردم در امتداد مرز گفتند که وضعیت کنونی فوق العاده به نظر می رسد.

حتی قبل از پایان رسمی عنوان 42، ظرفیت نگهبانی گشت مرزی با بیش از 28000 مهاجر در بازداشت فراتر رفته بود. این آژانس بیش از دو برابر تعداد مهاجرانی که در اوایل نوامبر داشت، دارد، اگرچه کارآمدتر می شود: میانگین زمان بازداشت تنها حدود سه ساعت افزایش یافته است.

تنها در براونزویل، تگزاس، نزدیک به 2000 نفر در روزهای اخیر از آنجا عبور کرده اند، نرخی که رائول اورتیز، رئیس گشت مرزی، گفت که در یک دهه گذشته ندیده است.

ادی تروینو، قاضی بخش شهرستان کامرون، تگزاس، که شامل براونزویل است، گفت: «این ظرفیت ما را تحت فشار قرار می دهد. اسکار لیزر، شهردار ال پاسو، در مورد تعداد زیاد مهاجران گفت: «ما قبلاً چنین چیزی را ندیده بودیم.

مقامات در لاردو، تگزاس، مسیر اصلی برای ترافیک تجاری در حدود 150 مایلی جنوب غربی سن آنتونیو، برای هجوم مهاجرانی که از مراکز پردازش مرزی تحت فشار در ال پاسو و براونزویل منتقل شده بودند آماده می شدند.

مایکل اسمیت، کشیش مؤسسه هلدینگ در لاردو، که وابسته به کلیسای متحد متدیست است، گفت که این مرکز حدود 450 نفر را که اکثراً ونزوئلایی بودند، پذیرفته است. او انتظار داشت که این تعداد در روزهای یکشنبه و دوشنبه افزایش یابد، زیرا مردم از بازداشت دولتی آزاد شدند.

او گفت: “در نهایت فقط منفجر خواهد شد.”

در Annunciation House، یک پناهگاه بزرگ در ال پاسو، مهاجران از آمریکای جنوبی و کارائیب اتاق‌ها را با تخت‌های دو طبقه پر کردند. از جمله اروین گومز 25 ساله از ونزوئلا بود که هفته گذشته هنگام بالا رفتن از دیوار مرزی دست خود را شکست.

آقای گومز که اواخر این هفته تحت عمل جراحی روی مچ دست خود قرار خواهد گرفت، گفت: “من امیدوار بودم که در ساخت و ساز کار کنم، اما با این بازو باید کارهای دیگری انجام دهم.” او امیدوار است که به یک خواهر و برادر شوهر در دالاس بپیوندد.

در همان نزدیکی، روی تخت دیگری، مرجیلدو دل اورب، اهل جمهوری دومینیکن، قرار داشت که پایش در یک چکمه پلاستیکی قرار داشت و سنجاق هایی از پا و ساق پا بیرون زده بود. آقای دل اوربه 39 ساله پس از پرداخت 16000 دلار به یک قاچاقچی سرانجام به مرز رسید. اما وقتی از دیوار 30 فوتی بالا رفت تا به ال پاسو برسد، لیز خورد و در سمت ایالات متحده به زمین افتاد. او آماده می شد تا قبل از ادامه سفر به برانکس، پای چپش را تحت عمل جراحی قرار دهد.

او گفت: «می دانم که این رنج ارزشش را داشت.

یک خانواده ونزوئلایی روز چهارشنبه وسایل شخصی را که برای سفر 2000 مایلی خود به ماتاموروس، شهری مکزیکی در مرز براونزویل با خود حمل کرده بودند، کنار گذاشتند.

پدر تا شلوارک خود را درآورده بود، سینه برهنه‌اش با نفس‌های عصبی تکان می‌خورد و گروهی از مهاجران را تماشا می‌کرد که از آب‌های ریوگرانده می‌گذشتند.

اعضای خانواده که می‌گفتند از فقر و خشونت در ونزوئلا فرار می‌کنند، در جنگل‌های خطرناک، قاچاقچیانی که به دنبال باج گرفتن آنها بودند و افسران پلیس فاسدی که از آنها اخاذی می‌کردند، متحمل شدند. حالا سعی می کردند دختر 4 ساله متحجر خود را آرام کنند.

“من نمی خواهم غرق شوم!” او فریاد می زد، درحالی که مادرش با چشمان دراز می کشید و سعی می کرد او را وادار کند تا از ساحل به سمت آب زیرین بالا برود.

مادر به فرزندش گفت: “عشق من، اشکالی ندارد، فقط باید برویم داخل آب و تمام شد.” صدای هق هق دخترک در میان صدای فروشندگانی که اجناس خود را می فروختند، پیچید. صدای جرنگ گاری بستنی در پس زمینه پخش می شد.

فرانسیسکو پونس، هماهنگ کننده صلیب سرخ، مراقب مهاجران – حدود 300 نفر از آنها – در حالی که آنها از طریق آب به خاک تگزاس می رفتند، بود. او گفت که صلیب سرخ طی هفته گذشته سه جسد مهاجر غرق شده را در امتداد این بخش از رودخانه پیدا کرده است و آژانس آمبولانس را در صورت اضطرار دیگر آماده کرده است.

آقای پونس در حالی که از ترس ناله می کرد، دستی به سر دختر زد.

او از پدر دختر التماس کرد: “برای اینکه آینده ای به او بدهید، به آب نروید.” “او می ترسد.”

پدر چند نفس عمیق کشید. دقایقی بعد در حالی که دخترش دوباره گریه می کرد دست دخترش را گرفت و او را به داخل آب برد. آنها در نهایت از ساحل رودخانه به تگزاس رفتند، جایی که افسران گشت مرزی منتظر آنها بودند.

حتی برای کسانی که وارد ایالات متحده می شوند، آینده نامشخص است. مقامات مرزی گفتند که بسیاری از آنها ادعای معتبری برای پناهندگی نخواهند داشت و به سرعت به کشور خود یا مکزیک بازگردانده خواهند شد.

به دیگران فرصت داده می شود تا زمانی که پرونده آنها تصمیم گیری می شود بمانند. در یوما، آریز، در روز پنجشنبه، پانزده اتوبوس حامل مهاجران از غنا، چین، ازبکستان و هند قرار بود به سمت فرودگاه فینیکس و ایستگاه‌های اتوبوس حرکت کنند، جایی که مهاجران به سفر خود به کشور ادامه می‌دهند.

در حدود سه مایلی از بزرگترین بندر ورودی مرز در تیجوانا، مکزیک، حدود 100 مهاجر از طریق دیوار مرزی به دست خود رسیدند زیرا امدادگران در حال توزیع بطری های آب، برزنت، سیب، میله های پروتئینی و پوشک بودند.

در پایین تر از مرز در تگزاس، مقامات آمریکایی یک هلیکوپتر را برای نظارت بر ریو گراند در حالی که مهاجران تلاش می کردند از آب های آن عبور کنند مستقر کردند.

“من را به طرف دیگر ببر!” یکی از مهاجران ونزوئلایی به هلیکوپتر فریاد زد و به آسمان نگاه کرد. “من دارم در ماتاموروس دیوانه می شوم!”

گزارش توسط ادگار سندووال از براونزویل، تگزاس؛ کارن زرایک از لاردو، تگزاس؛ آیلین سالیوان از ال پاسو؛ جی دیوید گودمن از هیوستون؛ جک هیلی از یوما، آریز. ناتالی کیتروف و امیلیانو رودریگز مگا از سیوداد خوارز، مکزیک؛ کارون دمیرجیان از واشنگتن؛ و سومیا کارلامانگلا و سارا کر از تیجوانا، مکزیک.