درگذشت پیتر اسپوریر | قایقرانی

عکس معروفی از پیتر اسپوریر، که در سن 77 سالگی درگذشت، وجود دارد که هشت پارویی را نشان می‌دهد که در حال عبور از یک قایق‌خانه نیمه‌چوبی در راه برای برنده شدن در مسابقات قهرمانی چارلز در بوستون، ماساچوست است. این عکس که در سال 2009 گرفته شده است، کاملاً ریتم و ظرافت یک خدمه در محل کار را در هنگام طوفان برف به تصویر می کشد و نشان می دهد که چرا پیت به عنوان استاد عکاسی قایقرانی در نظر گرفته می شد.

فیلمبرداری این ورزش چالش برانگیز است زیرا کل کابودل از A به B در مسافت های طولانی حرکت می کند – از مسیرهای چند لاین، 2000 متر در مسابقات بین المللی تا بیش از چهار مایل در مورد مسابقه قایق آکسفورد-کمبریج و سرنشینان. آزمایش های زمان رودخانه بنابراین معمولاً تنها یک شانس برای عکسبرداری از یک شاهکار وجود دارد.

حس ششم پیت به او گفت که کجا باشد – و چه زمانی آنجا باشد – تا خون، عرق و شکوه ورزش در سراسر جهان را به تصویر بکشد. او در طول ساعات سحر تا غروب که در کنار دریاچه ها، رودخانه ها و دریاها در هر شرایط آب و هوایی سپری می کرد، جادو می ساخت.

انتخاب نقطه، چه در یک قطعه تنظیمی یا یک لحظه پاپاراتزی، به اندازه محاسبه نوردهی یا سرعت شاتر بسیار مهم بود. او اغلب از عکاسان آژانسی که در روزهای فینال المپیک حضور پیدا می‌کردند، گوی سبقت را می‌دزدید، اما همیشه مایل بود طناب‌ها را به جوانان تازه‌وارد نشان دهد. نمونه کارهای او مجلات و روزنامه های سراسر جهان را زینت می داد و بسیاری او را به عنوان رئیس عکاسان قایقرانی می دیدند.

پیتر در لندن متولد شد، پسر ارشد دونالد اسپوریر، مهندس، و بریل (نوزاد توماس)، مدیر حسابداری در یک کارخانه تولید کفش. او در نوجوانی شروع به گرفتن عکس‌های فوری کرد و قبل از اینکه به باشگاه قایق‌های کوئینتین در تیمز نزدیک شود، در مدرسه مدرن استاویلی رود در چیسویک پارویی را آموخت. او سپس قبل از کار به عنوان مهندس در تجارت کاشی کاری لوکس خانواده اش در یک شرکت سازندگان ابزار صنعتی شاگردی کرد. ساعات منعطف او را قادر ساخت تا مدرک عکاسی را در کالج فناوری ساری در اپسوم بگیرد و به دنبال آن تحصیلات تکمیلی را در کالج چاپ لندن ادامه دهد.

روینگ در سال 1981 زمانی که پیت مشغول عکاسی از حیات وحش در پارک آبی تورپ در ساری بود، به طور تصادفی از دریچه لنز پیت ظاهر شد. تیم بریتانیای کبیر در حال تمرین در دریاچه بود، و مربی آنها، مایک اسپراکلن، او را به کشتی دعوت کرد تا از نزدیک تحت حمایت جوان خود، استیو ردگریو، ببیند.

صعود این نوجوان از مارلو، باکینگهام‌شایر، به قهرمانی پنج بار المپیک، به زودی برای پیت بلیت غذا و تصاویر او از مسابقه قایق‌رانی، تایم تریل سر رودخانه، جام‌های جهانی، ملی و بین‌المللی فراهم شد. مسابقات قهرمانی بسیاری از نشریات قایقرانی را زینت داده است.

در سال 1987 او با آژانس استرالیایی Hebfotos در مسابقات قهرمانی جهان در کپنهاگ همکاری کرد و در همان سال در مجله بریتانیایی تازه راه اندازی شده Regatta که من سردبیر آن بودم همکاری کرد. در ایالات متحده، او یکی از همکاران برجسته روزنامه Rowing News بود و در حال کار بر روی یک برنامه برای جشن گرفتن 30 سال اول انتشار مجله در هنگام مرگش بود.

او همچنین عکاس رسمی رویینگ بریتانیا شد و عکس‌هایی را به World Rowing (فیسا سابق)، مجله اینترنتی RowingVoice و جانشین Regatta، Rowing+Regatta، ارائه کرد. علی‌رغم آن انجمن‌های طولانی مدت، او در بیشتر موارد فردی مستقل بود و آژانس خود، Intersport Images را اداره می‌کرد.

در سال 1996، دوربین پیت لحظه تلخی را در تاریخ قایقرانی در بازی‌های المپیک آتلانتا ثبت کرد، زمانی که ردگریو و مت پینسنت رکورد جهانی خود را 7 ثانیه کاهش دادند و طلا گرفتند، پس از آن که خدمه استرالیایی متشکل از دیوید ویتمن و رابرت اسکات برتری بریتانیایی‌ها را به نصف رساندند. از طول یک قایق تا کسری از ثانیه در خط پایان.

علامت تجاری این جفت در چهار سال قبل از مسابقات شکست ناپذیر این بود که قایق خود را بلافاصله پس از عبور از پایان بچرخانند و به شدت پارو بزنند و قدرت برتر آنها را به همه رقبا نشان دهد. اما در آتلانتا آنها خوب و واقعا خسته بودند.

پنج دقیقه کامل آنها بی حرکت ماندند، سرهایشان پایین بود، به دنبال اکسیژن نفس می کشیدند، و در نهایت پیت لحظه ای را که پینسنت دستش را پشت سرش دراز کرد و ردگریو با حرکت آهسته دست را در انتهای آن گرفت، بست. عکاس تصویر خود را داشت، و این دست دادن چیزی را که همه در آن زمان فکر می‌کردند آخرین مسابقه این دو نفر با هم خواهد بود را مهر و موم کرد، اگرچه آنها به پارو زدن ادامه دادند تا دوباره در چهار پارو با جیمز کراکنل و تیم فاستر در سیدنی در سال 2000، طلای المپیک را کسب کنند.

در سال 2011 آن تصویر به همراه بیش از 60 عکس دیگر در نمایشگاهی از عکس های پیت که ما به طور مشترک در موزه ریور و روینگ در هنلی سرپرستی کردیم، ظاهر شد. این نمایش از جنبه‌های مختلف کار او، از جمله مه صبحگاهی روی رودخانه‌ها و دریاچه‌ها، طلوع و غروب خورشید، پوسته‌های مسابقه‌ای و قایق‌های ساحلی، و آیین‌های عجیب و غریب قبل از مسابقه استفاده می‌کرد.

در میان عکس‌های دیگر نمایش داده شده، تصاویری از قهرمان المپیک، ماهه دریسدیل که در شروع مسابقه به مدار می‌رود، شناگر Iztok Čop در محاصره شناگرانی با پرچم‌های اسلوونی در زمانی که یوگسلاوی به ایالت‌های جداگانه تقسیم شده بود، و بیرون آمدن ناگهانی از سطح زمین بود. قورباغه‌داری در المپیک 2008 پکن در حال پاک کردن علف‌های هرز از دریاچه قایقرانی است.

پیت همچنین زمانی که می توانست از آب دور شود راگبی و کریکت را پوشش می داد، اما توجه او به کسری ناامیدی و لذت قایقرانی از آب رقص چیزی بود که او را بسیار مورد تحسین قرار داد.

او به دلیل کارنامه تخصصی خود در جوایز انجمن روزنامه نگاران ورزشی در سال های 1997، 1999 و 2015 بسیار مورد تحسین قرار گرفت و به دلیل پوشش بین المللی خود توسط انجمن روزنامه نگاران قایقرانی بریتانیا در سال 2005 به عنوان روزنامه نگار سال انتخاب شد.

از شریک زندگی خود، کارون فیلیپس، سه فرزند به نام های بلانچ، دونا و اسکات از ازدواج او در سال 1972 با روبرتا بال، که در سال 2010 به طلاق منجر شد، و برادرش کوین به یادگار مانده است.