داستان‌های وحشتناک با فرار هزاران نفر از خشونت‌های قومی در شمال شرقی هند پدیدار می‌شوند | هند

مامانگ وایفی پس از حمله گروهی از مردم به روستای وی در مانیپور، ایالت دورافتاده هند که در آن خشونت‌های قومیتی حداقل 54 نفر را کشته است، به مدت سه شب در جنگل پنهان شد.

حدود 23000 نفر از ناآرامی هایی که هفته گذشته در این ایالت تپه ای شمال شرق هم مرز با میانمار شروع شد، گریخته اند.

آخرین درگیری‌ها بین اکثریت مردم میتی، که اکثراً هندو هستند و در پایتخت ایالت، ایمفال و اطراف آن زندگی می‌کنند، و قبیله مسیحی کوکی تپه‌ها روی داد.

مامانگ، پدر پنج فرزند که اکنون با حدود 900 نفر دیگر در فضای باز در یک اردوگاه ارتش خوابیده است، گفت: «مردم میتی ابتدا 26 یا 27 خانه را آتش زدند.

«بعد دوباره آمدند و تمام 92 خانه را تمام کردند [in the village]این مرد 54 ساله که توسط مردان، زنان و کودکان خسته و آسیب دیده احاطه شده بود، گفت، کلیسا، مدرسه و هر آنچه را که باقی مانده بود غارت کرد.

ایالت‌های دوردست شمال شرق هند که بین بنگلادش، چین و میانمار قرار گرفته‌اند، مدت‌هاست که تنش‌ها بین گروه‌های قومی مختلف و همچنین کانون جدایی‌طلبی بوده است.

جرقه خشونت‌های اخیر اعتراضی نسبت به طرح‌هایی بود که برای دادن وضعیت «قبیله برنامه‌ریزی‌شده» میتی به شکلی از اقدام مثبت، سهمیه مشاغل دولتی و پذیرش در کالج را تضمین می‌کرد.

خشونت در ایمفال و جاهای دیگر با آتش زدن خودروها و ساختمان‌ها توسط معترضان آغاز شد و به گفته روستاییان، اوباش میتی مسلح به تفنگ و قوطی‌های بنزین سپس به شهرک‌های کوکی در تپه‌ها حمله کردند.

ارتش هزاران نیرو را مستقر کرده، در «موارد شدید» دستور «تیراندازی در دید» صادر کرده، مقررات منع آمد و شد اعمال کرده و اینترنت را قطع کرده است.

مامانگ که پنجمین شب خود را یکشنبه شب بی خانمان می گذراند، یکی از حدود 23000 نفری است که ارتش می گوید آنها را به امنیت رسانده است.

او گفت که در 4 مه از روستای خود کاموچینگ که قبل از ناآرامی ها بیش از 500 نفر جمعیت داشت، گریخت که جمعیت زیادی شروع به حمله کردند.

او گفت: «همه چیز آتش گرفته بود… ما فرار کردیم، همه به جنگل دویدیم و سعی می کنیم زنده بمانیم».

اکثراً مردم فقط توانستند یک کیف کوچک با چند وسیله شخصی، یک جفت لباس اضافی یا گوشی هوشمند خود را به دست بگیرند. دسترسی به اینترنت در این ایالت قطع شده است.

آلون وایفی، 50 ساله، یک روستای قبیله ای کوکی از گوتانگکوت، گفت: «هر یک از ما اینجا هستیم، عصبی هستیم، از مرگ می ترسیم.

او گفت: «برای نجات جانمان، با اسام ریفلز تماس گرفتیم تا آنها ما را از مخفیگاهمان نجات دهند.

در روز یکشنبه در ایمفال و اطراف آن، زندگی به بن بست رسیده بود، کسب‌وکارها بسته بودند و جاده‌های متروکه هنوز مملو از خودروهای سوخته شده بودند.

خشونت کاهش یافته است اما سرتیپ سندیپ کاپور از ارتش هند روز یکشنبه گفت که هنوز 50 تا 60 تماس برای کمک دریافت کرده اند.

او گفت که تیم های او در 48 ساعت گذشته حدود 2000 نفر – کوکیس و برخی مییتیس – را نجات داده اند.

ارتش گفت که با توجه به قطبی شدن و از هم گسیختگی کامل گفتگو بین جوامع، آوردن مردم به امنیت آسان نیست.

یکی دیگر از افسران ارتش هند گفت: «ما نمی‌توانیم آنها را در فضای باز جابه‌جا کنیم، زیرا این احتمال وجود دارد که اگر اعضای جامعه دیگر آنها را ببینند، وقتی از روستاهای آنها در امتداد بزرگراه عبور می‌کنیم، ممکن است متجاوز شوند.

چند مرد، نوزاد، زن مسن و دختر جوان در داخل سه کامیون نظامی از جمله له هائوکیپ، 35 ساله، اهل روستای گوتانگکوت جمع شده بودند.

او به خبرگزاری فرانسه گفت که “غارت خانه من، سرقت احشام و آتش سوزی” را از دور دیده است.

او گفت: «هیچ کمکی از سوی پلیس یا دولت وجود نداشت و اکنون نمی‌دانیم چه کنیم یا کجا برویم.