تلویزیون روسیه یک ماشین شستشوی مغزی خوب نیست. این یک جعبه وحشت است که شکست خورد

وقتی نوبت به سازوکارهای اصلی انتشار تبلیغات دولتی می‌رسد، ژوزف استالین، قدرتمند شوروی، به‌طور بدنامی دارای رادیو بود.

به نوبه خود، ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، به شدت روی تلویزیون برای شستشوی مغزی شهروندانش حساب کرده است.

با این حال، تفاوت های قابل توجهی بین اثربخشی این دو روش وجود دارد.

اول از همه، رادیو در دوران استالین کاملاً بدیع بود، در حالی که تلویزیون یک رسانه قدیمی در دوره پوتین بود.

به عبارت دیگر، تبلیغات رادیویی شوروی – که جوزپ گوبلز آلمان نازی نیز حرفه خود را از آن آموخت – پیشرفته ترین و پیشرفته ترین بود.

تازه بود و راهی بی‌نظیر برای انتقال اراده توتالیتر دولت به توده‌های عمدتاً بی‌سواد و متحجر شوروی ارائه می‌کرد.

ابزارهای تبلیغاتی پوتین قدیمی، گذرا هستند و توجه مخاطبان را از دست می دهند.

پوتین با تمرکز بیش از حد بر تلویزیون، نتوانست کنترل کامل اینترنت را در دست بگیرد

در نیمه اول سال تهاجم، از زمستان 2022 تا تابستان همان سال، سه شبکه تلویزیونی دولتی بزرگ روسیه – Channel One، Rossiya 1 و NTV – حدود یک چهارم مخاطبان خود را از دست دادند.

فعال ترین بخش های جامعه روسیه برای دریافت اخبار خود به پلت فرم رسانه های اجتماعی و پیام رسان تلگرام رفته اند.

تلگرام اساساً هیچ سانسوری ندارد و حداقل در حال حاضر در روسیه ممنوع نیست. خالق آن، پاول دوروف، در اصل یک آزادیخواه است، مانند بسیاری از غول های اینترنتی این روزها.

او چند سال پیش با دولت روسیه یک بن بست داشت که با چیزی که می توان آن را مصالحه نامید به پایان رسید و به دوروف اجازه داد تمام سرورهای داده خود را در داخل کشور نگه دارد و آزادانه پلتفرم خود را مدیریت کند.

این بدان معناست که دولت روسیه می تواند به طور موثر بر همه داده ها نظارت داشته باشد و مدیریت تلگرام از هر جستجویی پیروی می کند.

از سوی دیگر، محتوای این پلتفرم تقریباً کاملاً تعدیل نشده است: رسانه های اوکراینی همراه با میل بلاگرهای افراطی روسی و همچنین رسانه های دولتی روسیه مانند TASS حضور دارند. بسیاری از مقامات روسیه نیز کانال های تلگرامی خود را دارند.

برخلاف شوروی استالین، روس‌های پوتین یک جایگزین دارند

اما ماشین تبلیغاتی پوتین مهمترین نبرد تبلیغاتی را باخت – نبرد اینترنت.

از دست دادن این مبارزه به این معنی است که شهروندان روسیه می توانند داده های بدون سانسور را به راحتی به دست آورند، حتی اگر بتوان آنها را از نظر تئوری نظارت کرد.

شکست در این زمینه همچنین به این معنی است که تبلیغات دولتی روسیه نتوانسته است رسانه های اینترنتی قدرتمند و محبوب خود را برای شهروندان خود ایجاد کند.

رسانه های سنتی مانند RT در محافل alt-right و alt-left در غرب بسیار محبوب تر از خود روسیه هستند.

این دومین تفاوت عمده با مدل تبلیغاتی استالین است – توده های شوروی در دهه 1930 نه جایگزینی برای تبلیغات دولتی داشتند و نه ابزاری برای دسترسی به آن.

و دلیل غیرممکن بودن انزوای کامل رسانه ای امروز کاملاً واضح است.

همانطور که کرملین تمام تلاش خود را برای ممنوع کردن شبکه های اجتماعی مانند فیس بوک، اینستاگرام و توییتر انجام داد (لینکدین حتی قبل از تهاجم ممنوع بود)، یوتیوب یا تلگرام را ممنوع نکرد زیرا این کار تبلیغات خود را نیز متوقف می کرد.

اهریمن ساختن غرب آن را جذاب تر کرد

روسیه پوتین سال ها تلاش کرد و نتوانست شبکه های اجتماعی جایگزین خود را ایجاد کند، اساساً بخش خود را از اینترنت، که بوروکراسی دولتی بعداً می توانست آن را به سادگی از شبکه جهانی جدا کند، و نمونه چین از اینترنت دیواری را کپی کرد.

چرا؟ زیرا روس ها، هر موضع سیاسی یا وابستگی شان، طوری رفتار می کنند که انگار بخشی از تمدن اروپایی هستند – یعنی می خواهند به غرب تعلق داشته باشند.

حتی در دوره‌هایی از تاریخ که جامعه روسیه از غرب متنفر بود، در عین حال، غرب تنها ثابتی بود که بر اساس آن مقایسه‌ها انجام می‌شد.

ناخواسته، شیطان سازی آن را به استانداردی تبدیل کرد که هم می توان با آن رقابت کرد و هم در آرزوی آن بود.

اگر روسیه خط شلوار جین خود را ایجاد کند، روس‌های معمولی همچنان هوس برندهای محبوب غربی را خواهند داشت، همین امر در مورد هر شبکه اجتماعی صدق می‌کند.

روس ها نمی خواهند خود را در “قلعه روسیه” منزوی کنند. در عوض، آنها می خواهند پنجره اروپا باز بماند.

فقدان آزادی خلق به معنای شکست محصولات داخلی است

دولت در ایجاد کپی خود از غرب و ثروت مادی آن، از جمله فرهنگ عامه و سرگرمی، ناتوان بود.

شکست را می توان به مدل اشتباه تفکر یا پارادایم نسبت داد. جذابیت غرب ناشی از آزادی فردی است که آزادانه در خلق محتوای جدید آزاد است.

رقابت آزاد و آزمون ها و خطاهای زیاد معمولاً منجر به یک محصول رقابتی و با کیفیت بالا می شود.

اما روش روسی بیشتر اقتدارگرا و متمرکز است، جایی که دستورات از بالا داده می‌شود: «من می‌خواهم شبیه یک محصول غربی به نظر برسد، فقط بهتر و با یک لمس خاص روسی».

پس از چندین بار تلاش‌های مکرر برای کپی‌برداری کربن که با فساد خدشه‌دار شد، محصولی پایین‌تر از جایگزین غربی ایجاد می‌شود.

فقدان آزادی ناگزیر هر محصول دولتی روسیه را که هدفش جذب توده ها باشد، شکست خواهد داد.

این برای رسانه ها، فیلم ها، موسیقی، بازی های ویدیویی، لباس، فست فود، خودرو و فناوری کاربر به طور یکسان صدق می کند.

شکست دولت روسیه بهترین نمایشی است که ماشین تبلیغاتی پوتین ساخته است

بسیاری از ناظران روسیه از غرب اکنون به معدود برنامه‌های گفتگوی رسانه‌ای دولتی که در آنها انواع پیام‌های تهاجمی – و صادقانه بگوییم ظالمانه – شنیده می‌شود، دوخته‌اند.

سپس آنها فرض می کنند که جمعیت به طور کامل این پیام را به روشی که ارائه شده است جذب می کند.

در حالی که باید گفت که این پیام ها به شکل گیری گفتمان رسمی دولت کمک می کند – دولتی که سرکش شده و گفتمان اساساً تروریستی آن منعکس کننده این واقعیت است – مشخص نیست که آیا در متقاعد کردن مخاطبان به این واقعیت موفقیتی داشته است یا خیر. دروغ می گوید.

با این حال، آنچه واضح است این است که توده های روسیه به جای تبدیل شدن به پهپادهای بی فکر به راحتی ساخته می شوند تا آنچه را که کرملین می خواهد انجام دهند، توده های روسیه به شدت بی تفاوت و فلج شده اند.

هیچ شور و حرارت جنگی وجود ندارد: دولت به تنهایی رها شده است تا پیروز شود یا شکست بخورد.

بنابراین، تنها نمایشی که برای روس‌های معمولی مشاهده می‌شود، تماشای فروپاشی تدریجی دولت به دلیل جنگ انتخابی است که آغاز شد، در حالی که دموکراسی نوپا دهه‌ها پیش خفه شده بود.

الکساندر جوکیچ، دانشمند علوم سیاسی و تحلیلگر صربستانی است که در روزنامه نوایا گازتا نوشته شده است. او قبلاً مدرس دانشگاه RUDN در مسکو بود.

در یورونیوز، ما معتقدیم که همه دیدگاه ها مهم هستند. با ما در view@euronews.com تماس بگیرید تا پیشنهادات یا موارد ارسالی را ارسال کنید و بخشی از گفتگو باشید.