لیدز به خاطر علتی که به سم آلاردایس امیدواری برای شکست دادن قطره می دهد رنج می برد | سام آلاردایس

اسam Allardyce دو سال منتظر بود تا یک مسابقه رقابتی را مدیریت کند و احتمالاً یک هفته دیگر انتظار ادامه خواهد داشت، زیرا او شاهد رنج تیم جدید لیدز در دستان منچسترسیتی بود. اما در نهایت نکات مثبتی وجود داشت که باید به آن چسبید.

به این بازیکن 68 ساله سه روز فرصت داده شده بود تا روش‌های خود را در زمین تمرین بیان کند. به نظر می‌رسد که آن جلسات دفاع در مقابل حمله بود تا آنها را برای رویارویی با یک بعد از ظهر اجتناب‌ناپذیر تسلط بر سیتی آماده کند، اما لیدز حداکثر تلاش را انجام داد، حداقل نیاز آلاردایس.

او معتقد است هوش مصنوعی در آینده نقشی کلیدی در فوتبال حرفه ای خواهد داشت، اما ممکن است چند قرن طول بکشد تا مفهومی ابداع شود که لیدز را در مقابل حریفانی مانند سیتی رقابت کند. سرمربی جدید ترکیب 4-5-1 را انتخاب کرد، در حالی که جاوی گراسیا از 4-2-3-1 یا 3-4-3 در دوره کوتاه خود استفاده کرد. آلاردایس 10 مرد را به مدت 90 دقیقه پشت توپ قرار داد و امیدوار بود که این حمله منجر به شکست مکرر جوئل روبلز نشود.

وقتی سیتی مالکیت توپ را به بیرون منتقل می کرد، چهار مدافع به پنج تبدیل می شد، اما همچنان پیراهن آبی می توانست پاس دریافت کند و لیدز دو بار به ریاض محرز اجازه داد تا ایلکای گوندوگان را در فضا برای گلزنی پیدا کند، چیزی غیرقابل بخشش در ساختار آلاردایس.

تجربه همان چیزی است که لیدز امیدوار است بتواند در مراحل پایانی کمپین به آنها برتری دهد زیرا آنها به دنبال اجتناب از سقوط هستند. روبلز برای اولین حضور خود در لیگ برتر پس از تقریباً شش سال به خدمت گرفته شد و جایگزین ایلان مسلیر شد، نشانه ای که آلاردایس از تصمیم گیری های دشوار خوشحال است. آدام فورشاو یک سوم از سه بازیکن میانی خط میانی شد، اولین شروع او در سال 2023. نقش فورشاو ساده بود: به هم زدن پرها و ایجاد ثبات. او با یک خطای شدید از ریکو لوئیس نوجوان در مسابقه استقبال می‌کند، نه اینکه مدافع متولد بوری به این موضوع اهمیت می‌دهد، اما در حالی که سیتی نشان داد که از رویارویی با شرایط فیزیکی پیشنهادی خوشحال است، این نشان از قصد لیدز پس از نمایش‌های غیرفعال بود. .

آلاردایس به جای گشت زنی در محوطه فنی، ژستی شبیه مجسمه را در بیشتر زمان مسابقه ارائه داد. او در حالی که دستانش را در جیب شلوار کت و شلوارش فرو برده بود، تماشا کرد که سیتی همه چیز را در مورد رسیدگی کنترل می کرد. در مواقعی کارل رابینسون یا رابی کین به او ملحق می‌شدند که توصیه‌هایی در مورد چگونگی تغییر اوضاع ارائه می‌کردند، اگرچه هیچ‌کدام از این موارد مانع از سیتی نشد.

به نظر می رسید که دو گزینه برای توقف امواج حملات وجود دارد. آلاردایس می‌توانست پاتریک بامفورد را از وظیفه ناسپاسانه‌اش به عنوان شماره 9 بازگرداند تا به مرد یازدهم پشت توپ تبدیل شود یا راه‌های جدیدی برای اتلاف وقت بیابد. روبلز در 10 دقیقه ابتدایی خشم هواداران سیتی را به خاطر تلاشش برای به تاخیر انداختن ضربات گل برانگیخت. بدبینی جسورانه اما در نهایت بی اثر بود.

آلاردایس همیشه ضربات ایستگاهی را مهم می‌دانست، مخصوصاً زمانی که توپ را در طول بازی ندیده است. او به وستون مک‌کنی اشاره کرد که پرتاب بلند خود را با خوش‌بینی ناامیدکننده‌ای مبنی بر ایجاد هرج و مرج در محوطه جریمه تقویت کند. هر زمان که یک ضربه ایستگاهی یا کرنر به اشتباه می افتاد، ناامیدی سرمربی برای همه آشکار بود.

عوامل کاهش دهنده برای آلاردایس فراوان است. بازه زمانی برای آماده سازی یک تیم به سبک او بدون شک کافی نبود و تیم برای بازی در چنین حالت دفاعی طراحی نشده است، بدون توجه به این واقعیت که منچسترسیتی بدون شک بهترین تیم اروپا است.

آلاردایس در یک بعد از ظهر سخت و پر انرژی در شرق منچستر به دنبال نکات مثبت خواهد بود. او می تواند این واقعیت را حفظ کند که بازیکنان شکل خود را حفظ کردند و منضبط بودند. تدارکات آشکارا به جای مخالفان، بر خودشان متمرکز شده بود. ارلینگ هالند می‌توانست 5 گل بزند، اما ترکیبی از شانس، روبلز و پایان ضعیف باعث شد در مسابقه‌ای که سیتی از 82 درصد مالکیت توپ برخوردار بود، قابل احترام نگه داشته شود.

آلاردایس در سه بازی پایانی به فرمول های متفاوتی نیاز دارد و بعید است که این سطح از بازی دفاعی در برابر نیوکاسل، وستهم یا تاتنهام تکرار شود.

او ناامیدانه می خواست اعتماد به نفس را در صفوف افزایش دهد و تنها باخت با یک هدف انفرادی به این هدف کمک می کند. تلاش برای اجرای یک روز تیم سازی خارج از خانه در اتحاد راه ایده آلی برای تقویت روحیه نیست. آلاردایس شاید پینت بال را به عنوان یک فعالیت ترجیح می داد.

هنگامی که لیدز به طور شگفت انگیزی یکی را عقب کشید، آلاردایس در خط تماس بیشتر متحرک شد. او می‌داند که گل خونسردی رودریگو بی‌معنی نبود، بلکه بستری برای ساختن است. هواداران یک لحظه بسیار مورد نیاز برای جشن گرفتن و یک کاتالیزور بالقوه برای بقا داشتند.

در تمام وقت، آلاردایس تیم را گرد هم آورد تا قبل از اینکه آنها را برای ادای احترام به هواداران به پایان برساند، چند کلمه مثبت بیان کند. آنها با هم به سمت گوشه راهپیمایی کردند، قبل از اینکه اکثریت پیراهن های خیس از عرق خود را به سمت هواداران پرتاب کنند. دریافت کنندگان خوش شانس شایسته جایزه خود بودند: آنها خون، عرق و اشک خود را در باشگاه ریخته اند. آلاردایس مطمئن می شود که بازیکنان همین کار را انجام می دهند.