شفیلد ایگلز پس از یک راه طولانی از شکوه جام چالش، دوباره اوج گرفت | لیگ راگبی

منشفیلد ایگلز یک فرنچایز بزرگ ورزشی آمریکایی بود، گمان می‌کنید که تا به حال فیلمی از داستان آنها ساخته شده بود. افسوس که فیلمنامه نویسان هالیوود هنوز به لیگ راگبی نرسیده اند، اما این باعث نمی شود که سفر شفیلد در 25 سال گذشته کمتر قابل توجه باشد.

این هفته، تیم 1998 دوباره متحد شد تا بیست و پنجمین سالگرد پیروزی فینال چلنج کاپ خود در برابر ویگان را جشن بگیرد، بزرگترین ناراحتی در تاریخ این ورزش. شفیلد، 14-1 خارجی، یکی از معروف‌ترین باشگاه‌های بازی را برای بردن جام شگفت‌زده کرد و تقریباً یک دهه پس از تشکیل، احساس می‌کرد که این شروع یک آینده درخشان برای لیگ راگبی در یورکشایر جنوبی است.

مارک استون، بازیکن ستاره آنها در آن روز و اکنون سرمربی تیم، می گوید: “آنچه بعد اتفاق افتاد ویرانگر است.” ما خیلی سخت کار کرده بودیم تا به اوج برسیم و همه چیز خراب شد.»

رونق مورد انتظار در حضور هرگز محقق نشد و در عرض یک سال باشگاه اعلام کرد که اگر سرمایه‌گذاران جدیدی پیدا نشوند، باید جمع شوند. در اواخر سال 1999، با تمایل لیگ فوتبال راگبی به کاهش تعداد باشگاه‌های سوپرلیگ، شفیلد 1 میلیون پوند را برای ادغام با هادرزفیلد جاینت پذیرفت و به هادرزفیلد-شفیلد جاینت تبدیل شد. این یک طرح فاجعه بار بود که یک سال دوام نیاورد و بلافاصله توسط هواداران شفیلد رد شد.

ایگلز به رهبری استون که کمتر از دو سال قبل در فینال بهترین بازیکن مسابقه را برده بود، برای شروع دوباره در انتهای هرم درخواست داد.

او می گوید: «هواداران شفیلد ناراحت بودند. آنها به من التماس می کردند که باشگاه را زنده نگه دارم، هواداران در خیابان ها گریه می کردند. نمی دانستم آنها از من می خواهند چه کار کنم. می توانستم بازی کنم، می توانستم کمی مربیگری کنم… اما اداره یک باشگاه؟ اما از طریق قدرت هواداران و انعطاف‌پذیری محض، دوباره آن را ادامه دادیم.»

شفیلد دو بار برای پیوستن مجدد به ساختار حرفه ای درخواست داد تا قبل از آن رد شود، در آستانه فصل 2000، براملی کناره گیری کرد و به باشگاه اعطا شد. استون می گوید: «آنها از ما می خواستند که یک سال مرخصی داشته باشیم و در سال 2001 برگردیم. «لعنتی چطور کار می کرد؟ مردم در روزی که راگبی تماشا می کنند به انجام کارهای دیگری عادت می کنند. جهنم، من یک کار دیگر پیدا می کردم.»

اما این حتی نیمی از داستان نیست. ایگلز در سال 2002 به رده سوم سقوط کرد و سپس در سال 2006 دوباره به چمپیونشیپ صعود کرد. در سال های 2012 و 2013 آنها فینال بزرگ قهرمانی را بردند: اما این در طول دوره صدور مجوز بود، زمانی که ارتقاء تنها از طریق عملکرد در زمین تضمین نمی شد. بنابراین شفیلد حضور در سوپرلیگ را از دست داد.

آنها بازی های خانگی را در سرتاسر شهر، در برامال لین، اولرتون و استادیوم دان ولی انجام داده اند. اما وقتی آخرین مورد تخریب شد، در سال 2013، شفیلد بی خانمان ماند و به خارج از شهر نقل مکان کرد و بازی‌های خانگی را در Doncaster و Wakefield انجام داد. حامیان مالی رفتند، حامیان سفر نکردند.

در حالی که برنامه‌ها برای یک استادیوم جدید در پارک میراث المپیک به طور مداوم انجام می‌شد، باشگاه دوباره از بدترین ترس داشت. “خانه شما خراب می شود، طرفداران شما نمی خواهند شفیلد را در ویکفیلد تماشا کنند … چگونه این کار را ادامه دادیم؟” استون می گوید.

جواب؟ عمدتاً از طریق تلاش های مستمر استون برای زنده نگه داشتن باشگاه. او سرمربی و مدیر اجرایی بوده است. در واقع او تقریباً همه کارها را در باشگاه انجام داده است. اما در سال 2018 آنها به شهر بازگشتند و استادیوم اکنون کامل شده است و به ایگلز پایگاهی برای ساختن آینده ای مرفه تر و مستقر می دهد.

این مرد 55 ساله می گوید: «اکنون اینجا ثبات وجود دارد، و این چیزی است که ما هوس کرده ایم. “هواداران شروع به بازگشت کرده اند، مانند حامیان مالی. وظیفه من این است که گروه خوبی از بازیکنان را گرد هم بیاورم، مانند سال های 2012 و 2013، و فکر می کنم این روند را شروع کرده ایم.

ما فردا یا پس فردا درباره سوپر لیگ فریاد نمی‌زنیم، اما من رویای مربیگری شفیلد در سوپر لیگ را دارم. و ما پایه هایی برای ساختن داریم.»

شفیلد امسال شروع درخشانی داشته است: آنها در رده دوم چمپیونشیپ قرار دارند و هفت بازی از 9 بازی اول خود را با تیمی متشکل از پسر استون، کوری، بردند که در جشن های جشن قهرمانی بر روی شانه های پدرش در زمین ومبلی نشسته بود. قهرمانی آنها در چلنج کاپ شفیلد بی سر و صدا خود را وارد تصویر تبلیغاتی می کند.

آنها همچنین پس از رد مجوز نخبگان توسط RFL، در حال بازسازی برنامه نوجوانان خود هستند و یک تیم پر رونق زنان و همچنین ناتوانی های جسمی و ناتوانی های یادگیری را ایجاد کرده اند.

استون می گوید: «زمانی که ما باشگاه جدید را در سال 2000 تأسیس کردیم، این بود که به مردم شفیلد رویایی بدهیم، شانسی برای بازی در لیگ راگبی در این شهر. “سپس مجبور شدم به 150 کودک بگویم رویای آنها به پایان رسیده است و من تقریباً راه می رفتم. اما شما نیروی درونی را برای ادامه پیدا می کنید.

ما خیلی چیزها را پشت سر گذاشتیم و من نمی توانستم این باشگاه را ترک کنم تا محو شوم. IMG می خواهد لیگ راگبی را در شهرهایی با حوضه های آبریز بزرگ تأسیس کند. من امیدوارم که آنها به آنچه ما از سر گذرانده‌ایم نگاه کنند، چگونه از آن جان سالم به در برده‌ایم و در حال ساختن آن هستیم و فکر کنند که شفیلد فرصتی برای تحقق پتانسیل خود دارد.

ما از آن روزهای تاریک فاصله زیادی گرفته ایم. ما فریفته نمی شویم، اما برای یک بار هم که شده، در جای خوبی هستیم.»