هرگز نباید تسلیم شوید: ناپولی ناپولی دوباره به قله با شکوه رسید | ناپولی

تیاو ورزشگاهی نبود که ناپولی امیدوار بود قهرمانی خود در سری آ را به پایان برساند، اما پس از 33 سال انتظار می‌توانید به هر مکانی شبیه سرزمین موعود شده باشید. بیش از 500 مایل جاده بین استادیوم دیگو آرماندو مارادونا و داچیا آرنا اودینزه وجود دارد و هزاران هوادار آنها را طی کردند تا در هنگام عبور تیمشان از خط پایان حضور داشته باشند.

آنها برای مدتی طولانی‌تر رنج می‌برند و ناپولی را تماشا می‌کردند که از گلی که سندی لووریچ به‌خوبی به ثمر رسانده بود عقب می‌افتد. اما زمانی که ویکتور اوسیمهن در ابتدای نیمه دوم در محوطه جریمه شلوغ گل تساوی را به ثمر رساند، جشن به طور جدی آغاز شد. یک امتیاز تمام چیزی بود که ناپولی به آن نیاز داشت.

مهاجم به سمت نزدیک‌ترین جیب هواداران می‌دوید و کف دست‌هایش را روی دیوار کوبید، چنان محکم که به نظر می‌رسید نقاب محافظ صورتش را که برای جشن گرفتن پاره کرده بود، شکست. پرچم غول پیکر مارادونا از پشت دروازه به پایین نگاه می کرد. هم‌تیمی‌ها با پیشانی‌های زرد از روی نیمکت به سرعت به سمت بالا رفتند و عبارتی روی آن‌ها چاپ شده بود: “من با شما خواهم بود و هرگز نباید تسلیم شوید.”

این کلمات که از آهنگ مورد علاقه هواداران ناپولی گرفته شده بود، لحظه را ثبت کرد. این پارتنوپی چند قدم آخر برای این اسکودتو دست و پا چلفتی بوده اند، با تنها چهار پیروزی در 9 بازی سری آ از آغاز ماه مارس. آنها در آن بازی با نتیجه 4-0 توسط میلان شکست خوردند و توسط همین تیم از لیگ قهرمانان اروپا حذف شدند.

برنامه سری آ تغییر کرد تا آنها بتوانند در خانه مقابل سالرنیتانا در روز یکشنبه قهرمان شوند، اما آنها خطوط خود را در برابر حریفانی که در معرض خطر سقوط قرار داشتند، تغییر دادند. با این حال، این فقط یک تاخیر موقت بود. برخی از هواداران آنها را در اینجا دنبال کردند، برخی دیگر پشت سر ماندند تا بازی را روی صفحه نمایش بزرگ در زمین خود تماشا کنند. در هر دو انتهای کشور، آنها با تساوی 1-1 جشن گرفتند که ناپولی را برای سومین بار قهرمان ایتالیا کرد.

این عنوان مدت زیادی است که مورد تردید نیست. ناپولی می‌توانست از پس ناکامی‌های اخیر خود – حداقل در داخل کشور – به‌خاطر سرعت غیرعادی‌ای که در شروع این رقابت‌ها گذاشته بود، بپردازد. شاگردان لوسیانو اسپالتی با 15 برد و 2 تساوی از 17 بازی به جام جهانی زمستانی راه یافتند. حتی پس از اینکه آنها اولین بازی خود را در خارج از خانه مقابل اینتر باختند، با کسب 8 پیروزی متوالی پاسخ دادند.

اعداد به تنهایی هرگز نمی توانند عدالت را در این تیم انجام دهند. ناپولی بی‌رحم بود، اما در عین حال جادویی هم بود: دریای آبی رنگ که در حال تغییر شکل بود که از میان شکاف‌هایی که حریفان بدون مهر و موم باقی می‌گذاشتند، جاری می‌شد. آنها Khvicha Kvaratskhelia بودند که برای هیپنوتیزم کردن سه مدافع آتالانتا به چپ و راست می‌رفتند. آنها ویکتور اوسیمهن بودند که هرگز اجازه نداد توپ به زمین برخورد کند، زیرا او یک سانتر را به اشتباه می انداخت و آن را فراتر از روی پاتریسیو از رم قرار می داد.

چه کسی آمدن این تیم را دید؟ نه آن هوادار ناپولی که در ماه جولای مراسم معرفی تیم اسپالتی را قطع کرد و سر او فریاد زد که “بیدار شو!” تصور تیمی در پایان یک دوره بود. لورنزو اینسینیه، دریس مرتنس، کالیدو کولیبالی و فابیان رویز همگی اجازه خروج داشتند – در برخی موارد مجبور شدند – و هنوز مشخص نبود که چه کسی جایگزین آنها می شود.

Kvaratskhelia یک مکاشفه بزرگ بود که از دینامو باتومی در گرجستان وارد شد. او در آغاز سال 2022 برای روبین کازان بازی می کرد، قبل از اینکه فیفا تصمیم بگیرد که بازیکنان خارجی در روسیه باید پس از حمله به اوکراین، قراردادشان را قطع کنند.

مشارکت او با Osimhen غیر قابل مقاومت بوده است. استعداد این بازیکن نیجریه ای مخفی نبود اما دو فصل اول او پس از پیوستن به لیل با قراردادی رکورددار 70 میلیون یورویی به دلیل دررفتگی کتف و شکستگی کاسه چشم متوقف شد. صدمات همسترینگ در ابتدای این رقابت، خوشبختانه سریعتر بهبود یافت. او هفت بازی را از دست داده اما همچنان بهترین گلزن سری آ است.

مدیر ورزشی ناپولی، کریستیانو جونتولی، شایسته این اعتبار است. او قاطعانه عمل کرد تا کواراتسلیا را که قبل از حمله در رادارهای چندین باشگاه قرار داشت به ارمغان بیاورد، اما خریدهای دیگری که او در این تابستان انجام داد به همان اندازه ضروری بود: کیم مین جائه مدافع میانی فنرباغچه و همچنین مهاجمان جیووانی سیمئونه و جاکومو. راسپادوری.

این اسکودتوبا این حال، بیش از هر چیز یک تلاش جمعی بوده است. چگونه می‌توانیم داستان این پیروزی را بدون اشاره به ارکستراتور خط میانی، استانیسلاو لوبوتکا، پاس‌های بی‌پایان پیوتر زیلینسکی یا مهارت تله‌پاتی آندره فرانک زامبو آنگویسا در خواندن نیات حریف بازگو کنیم؟ آیا ناپولی می‌توانست همه چیز را بدون ثبات کاپیتانش، دفاع راست جیووانی دی لورنزوات، یا هیروینگ لوزانو که جلوتر از او به جلو حرکت می‌کرد، به دست آورد؟

اسپالتی مردی است که همه آنها را به هم پیوند زد، مدیری که این لحظه برای او دیر شده است. او در سال 2010 با زنیت سن پترزبورگ روسیه قهرمان لیگ شد، اما در ایتالیا، علیرغم اینکه به عنوان یکی از نوآوران تاکتیکی بزرگ یک نسل شناخته می‌شود، هرگز از دو قهرمانی کوپا ایتالیا و یک سوپرجامی که یک دهه در رم کسب کرده بود فراتر نرفته بود. و نیم پیش

او با 64 سال سن، مسن ترین مربی ای است که در سری آ قهرمان شده است و گاهی اعتراف کرده که توسط تیم خودش خیره شده است. پس از پیروزی مقابل ساسولو در فوریه، او لحظه ای را برجسته کرد که ناپولی از یک کرنر مالکیت توپ را از دست داد و تک تک بازیکنان با تمام سرعت به عقب برگشتند تا از ضدحمله جلوگیری کنند.

او در آن زمان گفت: “در 25 سال مدیریت من هرگز چنین چیزی ندیده ام.” حتی از زمانی که کسی شاهد قهرمانی ناپولی در ایتالیا بود، بیشتر از آن گذشته بود. انتظار 33 ساله به پایان رسیده است.