آدمخوارهای جوان خوب: مطالعه ملخ می تواند به کنترل بهتر آفات منجر شود | حشرات

ملخ ها خوارانی حریص با اشتهایی هستند که به اعضای گونه خود گسترش می یابد. اکنون دانشمندان یک فرومون “ضد آدمخواری” را کشف کرده اند که توسط حشرات برای محافظت از خود در دسته های متراکم استفاده می شود و می تواند راه را برای استراتژی های جدید کنترل آفات هموار کند.

دانشمندان می گویند که این کشف احتمالات زیادی را ایجاد می کند، از جمله اسپری کردن محصولات با چیزی شبیه به فرمون محافظ به عنوان یک حشره کش غیر سمی یا یافتن راهی برای کاهش تاثیر آن به منظور تبدیل ملخ ها به یکدیگر.

بیل هانسون، مدیر بخش نوروتولوژی تکاملی در مؤسسه ماکس پلانک و نویسنده ارشد این تحقیق، می‌گوید: «می‌توانید ملخ‌ها را وادار کنید که رفتار آدمخوارانه‌تری داشته باشند و به طور بالقوه خود را به این طریق کنترل کنند.

آدمخواری در طبیعت گسترده است. “انسانها قوانین اخلاقی را اختراع کردند که ما را از آدمخوار بودن باز می دارد، اما این قانون کلی در طبیعت نیست. هانسون گفت: برای گونه های دیگر، گوشت گوشت است. یک روباه یک روباه مرده را خواهد خورد، یک موش قطعا موش دیگری را خواهد خورد، یک موش موش دیگری را خواهد خورد.

وی افزود: برای ملخ ها، مردم فکر می کنند که از علف و سبزه زندگی می کنند، اما به وضوح یکدیگر را می خورند.

ملخ های مهاجر در بیشتر عمر خود در مرحله انفرادی زندگی می کنند، به صورت انفرادی زندگی می کنند، در یک منطقه می مانند و از سایر حشرات دوری می کنند. با این حال، هنگامی که تراکم جمعیت در یک منطقه فراتر از یک آستانه مشخص افزایش می‌یابد، ملخ‌ها در عرض چند ساعت به مرحله به اصطلاح گروهی خود تبدیل می‌شوند، رنگشان تغییر می‌کند، به خورندگان بسیار فعال، تهاجمی و حریص تبدیل می‌شوند و در نهایت گروه‌های جمعی و بسیار مخربی را تشکیل می‌دهند که همه چیز را می‌خورند. مسیر آنها – از جمله، گاهی اوقات، یکدیگر.

دانشمندان قبلاً نشان داده‌اند که آدم‌خواری نقش مهمی در تشکیل ازدحام بازی می‌کند، زیرا وقتی افراد سعی می‌کنند کسانی را که در جلوی خود هستند بخورند، در حالی که از خوردن پشت سر توسط کسانی که از پشت نزدیک می‌شوند اجتناب می‌کنند، ازدحام شروع به حرکت می‌کند.

آخرین کار منتشر شده در Science نشان می‌دهد که ملخ‌ها همچنین فرمونی به نام فنیل استونیتریل (PAN) آزاد می‌کنند که آدم‌خواری را کنترل می‌کند و به طور بالقوه اجازه می‌دهد که ازدحام بزرگ‌تر شده و خود را برای مدت طولانی‌تری حفظ کند. در یک سری آزمایش، محققان دریافتند که با افزایش تعداد ملخ‌هایی که در قفس زندگی می‌کنند، شروع به آزادسازی بیشتر این ماده شیمیایی کردند.

زمانی که دانشمندان از ویرایش ژنوم کریسپر برای ایجاد ملخ هایی که قادر به تولید آنزیم PAN نیستند استفاده کردند، احتمال خورده شدن این حشرات بیشتر بود. و ملخ‌هایی که به گونه‌ای طراحی شده بودند که توانایی بوییدن فرمون را نداشته باشند، احتمالاً حشرات دیگر را می‌خورند.

در یک آزمایش، دو ملخ – یکی معمولی، یکی که طوری طراحی شده بود که فرمون تولید نکند – به قفسی 50 ملخ گرسنه وارد شدند. هانسون گفت: «بیچاره که بو نمی داد، بلعیده شد.

پروفسور Iain Couzin از مؤسسه رفتار حیوانات ماکس پلانک که در آخرین مطالعه شرکت نداشت، گفت: این یافته ها مهم هستند زیرا آفت ملخ از طریق تأثیر آنها بر محصولات کشاورزی، بر معیشت از هر 10 نفر در کره زمین تأثیر می گذارد. .

کوزین گفت: «کشف یک سیگنال شیمیایی که مانع این کار می‌شود، مانند این کار، ابزاری برای کنترل حرکات دسته جمعی ارائه می‌کند. حشره کش ها معمولاً گونه هایی را که برای انسان مفید هستند، مانند گرده افشان ها، هدف قرار می دهند. این کشف ممکن است به توسعه آتی عوامل کنترلی اجازه دهد که مسیرهای مولکولی مخصوص ملخ های طاعون را هدف قرار می دهند.