رئال سوسیداد بهترین روزهای خود را سپری می کند – با قلب داوید سیلوا | رئال سوسیداد

آ زمانی که دیوید سیلوا، 37 ساله، 10 کیلومتر دوید، پاس های بیشتری انجام داد، مالکیت توپ بیشتری به دست آورد، تکل های بیشتری انجام داد، موقعیت های بیشتری ایجاد کرد و بیش از هر کس دیگری پاس گل داد، کمی بعد ساعت به 12 رسید. شب هذیان‌آمیز و پر سر و صدایی که همه به سرعت به راه افتادند و او تیمش را – پنجمین دوره حرفه‌ای که 19 سال پیش آغاز شد و به این زودی‌ها تمام نمی‌شود – به پیروزی بر قهرمان اروپا و کسب مقام در لیگ قهرمانان اروپا هدایت کرد. اولین بار در یک دهه، از مدیرش پرسیده شد که دقیقاً چه چیزی را در سن سباستین از او رد می کنند. ایمانول آلگواسیل لحظه ای مکث کرد و لبخندی بر لبانش نقش بست. او گفت: از ما تشکر می کنیم.

او اصرار داشت که مربی رئال سوسیداد فقط برای همه اینجا صحبت می‌کند، اما برای همه در همه جا صحبت می‌کند: “برای همه طرفداران فوتبال و همه کسانی که بازی را دوست دارند”. با این حال، بیشتر به جای 35314 نفر در رئال آرنا صحبت کرد. سفید آبی مانند او که بهترین روزهای زندگی خود را می گذراند و وقتی سیلوا سرانجام در دقیقه 90 بازی 907 خود را ترک کرد، ایستاد تا کف بزند. با کف زدن به شدت دست‌هایشان درد می‌کرد، او را تا خط تماس همراهی کردند، جایی که آلگواسیل او را در آغوشش بلند کرد و سپس شروع به تعظیم در برابر او کردند. مربی گفت: این باعث افتخار شماست که او در کنار ما است.

آنها هرگز تصور نمی کردند که او اینجا باشد. اکنون آنها به سختی می توانند تصور کنند که او نبود. “یک روز روزنامه ها را ورق می زدم: “دیوید سیلوا برای رئال سوسیداد امضا می کند”. ناچو مونرئال به یاد می آورد و مونرئال برای رئال سوسیداد بازی می کرد. در آخرین روز فصل 2019-20، مارتین اودگارد به هم تیمی های خوشحالش گفت که برای یک فصل دیگر می ماند. اما در آستانه فصل 2020-21، رئال مادرید تصمیم دیگری گرفت و او را یک سال زودتر از قرارداد قرضی خود فراخواند. لا رئال گیر کرده بود، سوراخی در تیمش پاره شده بود: به قول مونرئال “یتیم”. این زمانی است که در تلاش برای رفع مشکل، کسی ایده‌ای داشت. چیز بعدی که آنها می دانستند این بود که یک برنده جام جهانی آنجا ایستاده بود.

باشگاه خیلی خوب و مهمتر از همه با آن برخورد کرد بسیار سریع،» مونرئال به یاد می آورد. “شما باید آن را تشویق کنید.” از “چطور در مورد تلاش سیلوا؟” کمتر از 24 ساعت از امضای قرارداد با او گذشت، یک ایده وحشیانه قبل از اینکه حتی یک شایعه باشد به واقعیت تبدیل شد. او با رفتن به لاتزیو موافقت کرده بود. در عوض، او یک دهه پس از ترک به اسپانیا بازگشت. نه فقط به اسپانیا، بلکه به گیپوزکوآ، کوچک‌ترین و پربارترین استان آن، مکانی با سرانه فوتبالیست‌های بیشتر از هر جای دیگر و جایی که او در زیر باران و گل و لای، در ایبار دسته دوم، شروع کرد. به نظر راه حل بلندمدتی نبود و شاید اصلاً راه حلی نبود. بالاخره سیلوا 34 ساله بود.

سه سال بعد او هنوز آنجاست و هنوز نمی رود. ایستادن در جایی که کمتر از هر جای دیگری دوست دارد – جلوی میکروفون – اولین سوالی که سه شنبه شب از سیلوا پرسیده شد شروع شد: “لطفا بازنشسته نشو…” “یک روز مجبور می شوم، اما دارم لذت می برم. او پاسخ داد و تا زمانی که شما این را بخوانید – یا به هر حال به زودی – اعلام خواهد کرد که یک سال دیگر ادامه خواهد داد. و چرا او این کار را نکند؟ ببینید آن سال کجا خواهد بود: پیروزی مقابل رئال مادرید باعث شد تا رئال سوسیداد با هفت امتیاز اختلاف نسبت به ویارئال در رده چهارم، پنج بازی مانده به لیگ قهرمانان اروپا قرار گیرد. او از آن مطمئن شد.

سیلوا پیروزی سادگی است که کاملاً در رئال مناسب است، باشگاهی که آرزو می‌کنید باشگاه شما باشد. این یکی از راه های بیان آن است. دیگری این است که یکی از نزدیکترین افراد به او ارائه کرده است: در این دنیا، همه هیاهو و گستاخی و مزخرف است، این جوانی است که شلوارش را در زارا می خرد. اگر در طول این سال ها به اندازه کافی از سیلوا ساخته نشده است، اگر به اندازه کافی گفته نشده است، حجم بسیار نادری افزایش یافته است، مقصرترین فرد در این مورد خود سیلوا است. مردی که عاشق فوتبال است اما نمی‌تواند با همه چیزهایی که به همراه دارد اذیت شود، که توجه رسانه‌ها را ذره‌ای دوست ندارد – متاسفم – او همه آن را برده است اما طوری رفتار می‌کند که انگار چیزی نبرده است. این بازیکنی است که به تولیدکنندگان چکمه‌هایش گفته است که می‌توانند با رنگ‌ها و طرح‌ها کاری را که دوست دارند انجام دهند، او اهمیتی نمی‌دهد، فقط چرم را درگیر نکنند. بازی کردن: این همه چیز مهم است. و او در این کار بسیار بسیار خوب است، همیشه بوده است. همانطور که پپه رینا گفت: “او ممکن است به سختی 1.50 متر اندازه گیری کند، اما استعدادی دارد که باید برایش جان داد.”

خلق و خوی هم برای مردن و کشتن با آن. خوزه لوئیس مندیلیبار، مربی او در ایبار، همیشه از او به عنوان یک حرامزاده کوچک رقابتی یاد می کند که داستان هایی از پرواز در تکل ها، تمرین در زمین های راگبی در برف تعریف می کند. روبرتو اولابه، مدیر ورزشی لا رئال، در مورد بازیکنی صحبت می‌کند که “خارق‌العاده” است، اما در عین حال نمونه‌ای است: و این باشگاه که حول آکادمی زوبیتا ساخته شده و تیمش مقابل مادرید هشت بازیکن بومی داشت، به آن نیاز داشت. کسی برای رهبری بدون اینکه هیچ وقت پیش فرض رهبری باشد. سیلوا با هویت خود مطابقت دارد، سبکی که حتی با تکامل ساختار، نه فقط در سه فصل گذشته بلکه در این فصل باقی می ماند: تیمی که یک الماس خط میانی باریک بازی کرد که به بال ها بازگشت و با میکل باز شد. بازگشت اویارزابال

تاک کوبو می‌گوید: «گاهی به هافبک‌های خود نگاه می‌کنم و باورم نمی‌شود، آنها هرگز توپ را از دست نمی‌دهند. «آنها طوری از موقعیت های پیچیده خارج می شوند که انگار هیچ چیز نیست. آنها به سختی یک توپ را از دست می دهند … و وقتی توپی را از دست می دهند، مانند حیوانات فشار می آورند تا آن را پس بگیرند و یک توپ دیگر به ما می دهند. همانطور که Alguacil می گوید: “این تیمی با کیفیت بالا است، اما آنها فشار می آورند. مطبوعات دیوید سیلوا را تماشا کنید. او 37 سال دارد، قهرمان جهان است، این دیوانه است. و این نمونه ای برای هر بازیکنی است. برای من، داشتن چنین بازیکنانی یک امتیاز است.”

مطمئناً فقط سیلوا نیست، و حتی فقط بازیکنان هم نیستند: چیز خاصی در مورد Alguacil نیز وجود دارد، بازیکن سابق، هوادار، مربی جوانان و در ابتدا مدیر تیم اصلی که آنها را به یکی از بهترین و سرگرم‌کننده‌ترین تیم‌های اسپانیا تبدیل کرد. آنها را به یک موفقیت تاریخی در کوپا دل ری در برابر اتلتیک کلوب رساند که بیش از هر بازیکن دیگری از مادرید امتیاز گرفته است. پنج سال گذشتهو حالا این

کوبو پوزخندی زد: «من فردا می‌روم و اوراق را می‌گیرم: یک یادگاری». زمانی که من بچه بودم، فوتبال زیادی در تلویزیون ژاپن پخش نمی شد، اما لیگ قهرمانان اروپا بود، و من زنگ هشدار خود را با سرود تنظیم می کردم. من می خواهم آن موسیقی را در زمین بشنوم.» Alguacil گفته بود که شروع سه شنبه شب در زمان “واقعاً بد” بود، اما به هر حال آنها آمدند و اوقات خوبی را سپری کردند. مربی فاش کرد: پسرم به من پیام داد که امشب از آن لذت برده است: به او گفتم که باید هر شب از آن لذت ببرد. سرگرم کننده بود، بی امان. همانطور که در یکی از گزارش ها آمده است: “رئال با موتور می رود، بقیه لیگ ها با دوچرخه سواری هستند.”

به Alguacil گفته شد که او فقط الکس سورلوث را به همان صورتی که سیلوا را بلند کرد بلند نکرد زیرا مرد نروژی پسر بزرگی بود و نمی توانست. مربی پاسخ داد: “هی، من اهل اوریو هستم: می توانستم.” کوبو اکنون روی 9 گل قرار دارد و به سطحی که در ذهنش بود رسیده است، اما این هرگز کاملاً واقعیت نداشت – و همینطور است. کوبو کسی که این را می گوید و مسئولیت و قدردانی را در خانه رئال می گذارد. مارتین زوبیمندی، ژابی آلونسو جدید است، یا همه مدام می گویند، و نه کاملاً بی دلیل. در اوایل فصل، بریس مندز می تواند ادعا کند که بهترین خرید فصل است. میکل مرینو تقریبا یک هافبک عالی است که می تواند همه چیز را انجام دهد. این داستان ادامه دارد.

And yet, Silva still stands out. Having arrived in San Sebastián with Edu, the same personal physio he’s been working with for 16 years, careful about his preparation, he’s in his best shape since returning. This season, injuries avoided, he’s getting the continuity it has not always been easy to come by, enjoying his football as much as ever. Not long ago, Alguacil said “he could play for any national team in the world”, which might not be entirely true but you knew what he meant, especially here on Real Sociedad’s big night, their third win in four nudging them ever closer to an objective, a dream, that should not escape them now.

“You saw what Silva did: at 37 that’s mad,” Kubo said. “One thing’s for sure: at his age, I won’t be able to produce a performance like that.” Asked to define Silva’s performance, Alguacil went for “sublime”. It was ridiculous. It was not just that he provided an assist for the second, it was the way he won the ball back in the first place. It was that he did everything: 95% of his passes completed, 86 touches, nine balls won, five tackles made, three chances created. No one had more, the stats as real as they are absurd, Eneko Carrasco asking an enjoyably simple question in El Diario Vasco: “Why are you so good?” This, the paper claimed, was “another clinic from the magician from Arguineguín.” It was class, close to perfection.

“When David Silva is physically fit, pfff,” Alguacil said. “There are very few players who can do what he does, what he did tonight. But it’s not tonight, against a great team from the Champions League, it is every day: even when we went to play in the cup at Coria [in Spain’s tercera division, the country’s amateur fifth tier]. من افتخار می کنم که او اینجاست، ما خوش شانس هستیم که او را داریم. دیگر کلماتی برای توصیف احساسم نسبت به دیوید ندارم.» خب یکی بود: با تشکر.