شرکت سلتیک پس از برنده شدن کارتر ویکرز در رنجرز | لیگ برتر اسکاتلند

در تمام وقت به نظر می رسید که یک سکوت مرگبار بر روی ایبروکس فرود آمده است: درک این موضوع که تلاش های یک فصل به نتیجه نرسیده است، عنوانی که آنها یک دهه را در ولع و طمع و در نهایت ادعای آن گذرانده اند، اکنون کاملاً از دست آنها خارج شده است. زیرا پس از عملکردی با بلوغ و انعطاف پذیری فوق العاده در خصمانه ترین شرایط، سلتیک در لیگ برتر اسکاتلند شش امتیاز اختلاف دارد. و همانطور که 700 طرفدار آنها در گوشه کوچک خود در ایبروکس جشن گرفتند، آنها به خوبی می دانستند که بازی تمام شده است.

تام روجیک و کامرون کارتر-ویکرز گل‌ها را به ثمر رساندند، اما در آن سوی زمین بود که سلتیک واقعاً خود را متمایز کرد: بلوک‌های بی‌پایان، ضربه‌های سر خالی بی‌پایان، نظم و انسجام و طبیعتاً کمی بازی‌سازی در مواقعی که لازم بود. خط هافبک آنها که خیلی ها قبل از این بازی آن را خیلی ضعیف و تکنیکی برای چنین بازی ای نوشته بودند، خط دوم دفاعی فوق العاده ای بود که با وجود گل دقیقه سوم آرون رمزی هرگز به رنجرز اجازه نداد کنترل بازی را در دست بگیرد.

برای نیمه آبی گلاسکو، بعدازظهر پشیمانی و ناامیدی. آنها ضعیف بودند: فاقد ظرافت و حرکت بودند و در دوره های طولانی بازی به مجموعه ای از صلیب های افتضاح کاهش یافتند. خروش و جیغ جمعیت به سختی کمکی کرد، و هر بازیکن رنجرز را با نوعی استرس شدید فلج کرد که هر تصمیمی را به چالش می کشد. احتمالاً بحث پر جنب و جوشی در مورد اینکه آیا آلفردو مورلوس غایب می توانست در یک حمله بی دندان تفاوت ایجاد کند یا خیر، وجود خواهد داشت. به همین ترتیب، 11 نفر در زمین می‌توانستند کارهای بیشتری انجام دهند.

و این، در نهایت، نوعی بازی است که این بازیکنان بر اساس آن قضاوت خواهند شد. جان لاندسترام که در غیر این صورت برای رنجرز عالی بود، ضربه ایستگاهی را که سلتیک از آن گل پیروزی خود را به ثمر رساند نیز به ثمر رساند و بدین ترتیب دربی او به یادگار خواهد ماند. این وضعیت بی رحمانه شرکت قدیمی است. گلاسکو در روز دربی محل معمول بدخواهی و تهدید، اعصاب و مزخرفات آن بود. اواخر شنبه شب، سه هوادار سلتیک در ایبروکس به دلیل تلاش برای بستن گردان ها با فوم منبسط کننده دستگیر شدند. در همین حال، تعدادی از هواداران رنجرز، شب های خود را با آتش بازی در خارج از هتل سلتیک سپری کردند.

اما با وجود همه جنجال‌های خارج از زمین، آهنگ‌هایی که می‌توانید چاپ کنید و آهنگ‌هایی که نمی‌توانید، در واقع یک بازی نسبتاً معمولی بود، با ظاهری بسیار کمی که اغلب در این برنامه‌ها می‌بینید. شاید این برای سلتیک مناسب بود، که خلاصه آن این بود که جمعیت Ibrox را در اسرع وقت خنثی کند و اجازه دهد رنجرز در استرس خودش خورش کند.

و از این نظر شاید نقطه عطف بازی در همان دقیقه هفتم اتفاق افتاد، زمانی که گل تساوی راجیک به طرز چشمگیری باعث افزایش شدید رنجرز شد که از قبل تهدیدی برای تعیین شرایط بازی بود. رنجرز در آن دقایق ابتدایی زیر آفتاب ظهر بیداد می کرد، پر از انرژی و نوید، و از طریق رمزی که با تمام مبارزات اولیه اش در ایبروکس در مکان مناسب و در زمان مناسب در بازی مناسب در مکان مناسب قرار داشت، زود به ثمر رسید.

رمزی یک حرکت روان و دوست داشتنی را که توسط کالوین باسی شروع شد و توسط رایان کنت ادامه داد، که بهترین بازیکن رنجرز در نیمه اول بود و در نیمه دوم محو شد، به پایان رساند. و اگر رنجرز به تازگی می‌توانست پیشروی خود را حفظ کند، شاید حتی آن را از بین ببرد، ممکن بود بعدازظهر احساسی کاملاً متفاوت داشته باشد. در عوض، با صدای سکوت مبهوت‌کننده، روجیک توپ را از اولین حمله سلتیک پس از دفع ضربه ریو هاته توسط آلن مک گرگور وارد دروازه کرد.

سلتیک کم کم و با درجات خودش را وارد بازی کرد. روجیک در نیم ساعت آینده دو موقعیت خوب دیگر خواهد داشت. رنجرز توپ بیشتری در اختیار داشت، اما با آن به طور فزاینده ای بی تصمیم به نظر می رسید، گویی که با هر لمس تنش هواداران خود را درک می کرد. سه دقیقه قبل از پایان نیمه، رنجرز نتوانست ضربه ایستگاهی از سمت چپ سلتیک را دفع کند و تلاش لوندسترام به کارتر-ویکرز، هافبک میانی قرضی تاتنهام رسید.

شروع نیمه دوم به تعویق افتاد زیرا مهمانداران تکه های شیشه را از بطری شیشه ای که به سمت دروازه سلتیک پرتاب شده بود برداشتند. تقریباً به همان اندازه نزدیک بود که هر بازیکن رنجرز تا پایان بعد از ظهر به دروازه جو هارت برسد. رنجرز به خوبی شروع کرد، اما به سرعت از ایده ها و پفک ها خارج شد. سلتیک توانست تیمش را از روی نیمکت تازه کند و حتی گهگاه سومی را تهدید کند: لیل آبادا دو موقعیت خوب داشت.

و واقعاً ناامید کننده رنجرز این خواهد بود که آنها در یک بازی که بسیار مهم بود، پیشنهادات کمی ارائه کردند. هنوز یک جام اسکاتلند باید برای آن بازی کرد، افتخارات لیگ اروپا را دنبال کرد، شاید حتی این امید که سلتیک ممکن است لغزش کند و هفت امتیازی را که رنجرز برای سبقت گرفتن از آنها نیاز دارد به دست آورد. اما با این شواهد، پنجاه و دومین قهرمانی سلتیک در لیگ یک امر رسمی به نظر می رسد.