اسب ها در دربی کنتاکی چه حسی دارند؟ بیشتر ترس و درد | مسابقه اسب دوانی

افیا اسب، برنده شدن معنایی ندارد – آنها حتی مفهوم را درک نمی کنند. با این حال، هر مسابقه اسب دوانی در ایالات متحده در ماه می، روایتی را برای جلب نظر عموم به فروش می‌رساند. داستان از این قرار است که گروهی از اسب‌های جوان در تعقیب شکوه Triple Crown هستند. اما غنائم، پول و تحسین همگی انتزاعاتی هستند که ساخته دست بشر هستند. نگرانی اصلی برای یک اسب زنده ماندن است.

برای روشن شدن، چه مردم فکر کنید احساس اسب ها با آنچه خود اسب ها تجربه می کنند یکسان نیست. این همان چیزی است که دکتر استفان پیترز، متخصص علوم اعصاب که برای کارش با انسان و اسب شناخته شده است، آنتروپومورفیسم می نامد: نسبت دادن ویژگی های انسانی به یک حیوان.

“این ایده که اسب ها عاشق رویدادی هستند که در آن مسابقه می دهند، چیزی است که ما ایجاد کرده ایم. پیترز می‌گوید که این برای ما یک افسانه است تا اسب.

پیترز می گوید مغز اسب برای تفکر انتزاعی طراحی نشده است. لوب پیشانی انسان برنامه ریزی، استراتژی و سازماندهی را اجرا می کند که اجزای حیاتی در ورزش های رقابتی هستند. اما پیترز می گوید: «مغز اسب بسیار بیشتر از آن که یک اندام فکری باشد یک اندام حرکتی و حسی است.

به عبارت دیگر، اسب ها مانند ما فکر نمی کنند زیرا آنها هستند نمی تواند مثل ما فکر کن «احساس است … پیترز در کتاب اسب سواری مبتنی بر شواهد خود می نویسد که او با مربی مشهور مارتین بلک آن را نویسندگی کرده است. آنها دائماً می پرسند: “آیا من در امان هستم؟”

بلک می‌گوید ریچ استرایک «نمی‌دانست که برنده شده است»، دربی کنتاکی سال گذشته. او در ادامه توضیح می‌دهد که آنچه که کلت احساس می‌کرد نیاز به مبارزه بعد از مسابقه بود، چیزی که ما دیدیم که یک مهاجم برای کنترل او تلاش می‌کرد.

اسب در حال واکنش شیمیایی بود. و شاید به او آزادی بیشتری داده می شد [fight response] بلک می‌گوید این اتفاق نمی‌افتد.

آن «واکنش شیمیایی» طوفانی از آدرنالین و کورتیزول بود. وقتی یک اسب توسط سیستم عصبی سمپاتیکش سبقت گرفته شود و نتواند از آن فرار کند، می جنگد. ریچ استرایک مانند یک اسب واکنش نشان داد، اما بر اساس منطق انسانی مجازات شد: مرد بیرونی بارها و بارها به کلت ضربه زد.

تای موری در تالار مشاهیر ProRodeo مورد انتقاد بسیاری از افراد حاضر در مسابقه قرار گرفت، زمانی که او پیشنهاد کرد که Rich Strike پس از مورد حمله قرار گرفتن توسط مهاجمان مستحق یک تیم قانونی است. وقتی اسب‌ها نمی‌توانند در هنگام استرس از محدودیت فرار کنند، احساس به دام افتادن می‌تواند هراس آنها را تشدید کند. لقمه ها و زنجیر لب و بینی به کنترل کننده ها کمک می کند اما اشکال نهایی مهار هستند. اسب‌ها فوق‌العاده حساس هستند، و این ابزارها می‌توانند درد جدی ایجاد کنند. دردی است که اسب هایی که خاطرات عالی دارند فراموش نمی کنند.

عکس‌های اسب‌های مسابقه‌ای که در لحظه‌ای که با گام کامل در خط پایان کشیده می‌شوند، عکس‌های حیواناتی را در وحشت نشان می‌دهد. تاندون‌های صورتشان محکم بسته شده است، گوش‌هایشان طوری قرار گرفته‌اند که نشان‌دهنده یأس و سردرگمی است، چشم‌هایشان از وحشت گشاد است، و دهان‌هایشان که از اضطراب خشک شده‌اند، به‌شدت با لقمه برخورد می‌کنند. این برعکس چیزی است که اسب ها می خواهند.

بلک می‌گوید: «شما می‌توانید گردشگران را فریب دهید، اما بومیان چیز دیگری می‌دانند. به ریچ استرایک گزینه ای داده نشد که احساس امنیت کند و استقلال او لغو شود.

متأسفانه، اسب‌های مسابقه اغلب اوقات درد و عدم کنترل را تجربه می‌کنند، چه از طریق اعمال فشار بیش از حد، محدودیت یا انزوای طولانی‌مدت. جای تعجب است که آنها مایلند با خواسته های گردانندگان خود همراهی کنند. شاید آنها آموخته اند که امتناع از انسان ها مسیر خطرناک تر است.

پیترز و بلک موافق هستند که اسب ها ثبات و آرامش می خواهند. بلک در Evidence Based Horsemanship می نویسد: «آنها انگیزه زیادی برای رهایی از محدودیت، فشار یا تلاش دارند.

در شرایط طبیعی اسب ها از موقعیت هایی فرار می کنند که باعث ترس می شوند. این یک گزینه در منطقه پدوک یا دروازه شروع قبل از مسابقه، یا در یک محیط تمرینی که در آن اشتباه درک می شود، نیست. اسب های مسابقه در پشت مسیرهای مسابقه به هر توهینی گفته می شود که در صورت عدم همکاری آنها قابل تصور است. همه در مسابقات اتومبیلرانی این را می‌دانند، اما نمی‌شنوید که این آخر هفته در جریان پوشش NBC از دربی کنتاکی پخش شود.

پیترز می‌گوید که ترس لزوماً در اسب‌ها ظاهراً ظاهر نمی‌شود، زیرا برخی از آنها در هنگام استرس از هم جدا می‌شوند. آنها نمی توانند با ترس خود استدلال کنند یا مانند یک ورزشکار انسان وقتی تحت استرس هستند خود را آرام کنند. بدتر از آن، دوپینگ در مسابقات غیر معمول نیست و برخی از اسب‌های مسابقه با مواد شیمیایی مصنوعی تمرین می‌کنند و با آن‌ها رقابت می‌کنند که استرس ناشی از اسب‌های طبیعی را افزایش می‌دهند.

«از دو تا چهار سالگی [a horse’s] پیترز در Evidence Based Horsemanship می نویسد، دامنه توجه مانند یک نوجوان انسان است. رویدادهای تروماتیک این پتانسیل را دارند که خاطرات حالت زنده ماندن یا PTSD را ایجاد کنند. این امر در اسب هایی که مسابقه را رها کرده و وارد رشته های جدیدی شده اند آشکار است. آنها همه نیاز به درجاتی از توانبخشی دارند و بسیاری نیاز به سم زدایی دارند.

و هنگامی که آنها در حال مسابقه هستند، نمی توانند به همان روشی که یک ورزشکار انسانی می تواند نه بگویند. در حالی که Flightline اسب سال 2022 آنچه را که مربی او دیکته می کند انجام می دهد، لبرون جیمز می تواند برای خودش صحبت کند. اسب ها قادر به مذاکره در مورد قراردادها یا دور شدن از موقعیت بد نیستند. اگر آسیب دیده باشند یا با سلامت روانی خود دست و پنجه نرم کنند، هیچ گزینه ای برای امتناع از رقابت وجود ندارد. این جنبه به تنهایی اخلاقیات مشکوک را برجسته می‌کند که علیرغم تلاش‌های آن برای نشان دادن خود به عنوان یک ورزش دیگر، به مسابقه‌ها دامن می‌زند.

همه اینها اغلب در دوره های طولانی انزوا رخ می دهد. در ایالات متحده، بیشتر اسب‌های مسابقه در پیست زندگی می‌کنند و 23 ساعت در روز را در غرفه محبوس می‌کنند و غلات سنگین کنسانتره می‌خورند. آنها یک بار در روز برای یک تاخت کوتاه تمرین می کنند و سپس تا روز بعد به غرفه جعبه خود باز می گردند. تعداد کمی از افراد ممتاز ممکن است یک پیاده روی کوتاه بعد از ظهر در یک حیاط خاکی داشته باشند. اما از آنجا که حفظ فیزیکی یک اولویت است، اسب های مسابقه باید مهار و کنترل شوند (شرایط در اروپا به طور کلی بهتر است و به اسب ها آزادی بیشتری داده می شود). پیترز می گوید: «سوز کردن کارها، حفاری آنها، مسیرهای عصبی سفت و سخت و مغزی کمتر همه کاره ایجاد می کند. “آنها باید مقداری تحریک ذهنی داشته باشند.”

در اصل نگه داشتن اسب ها در قفس آنها را خنگ می کند. اسب ها به شدت کنجکاو هستند و از طریق لمس کردن یاد می گیرند. آنها در حین زندگی در پیست فرصت کاوش در محیط خود را ندارند. آنها آنجا هستند تا یک کار را انجام دهند و آن کار این است که یک ماشین برنده باشند، نه یک اسب.

دامادها و اصطبل‌هایی که از اسب‌های مسابقه مراقبت می‌کنند، اغلب به حیوانات خود اهمیت زیادی می‌دهند. اما مغز اسب به گونه‌ای است که با اسب‌های دیگر در محیطی قرار می‌گیرد که در کنار هم آزادی را تجربه می‌کنند و در کنار هم به جستجوی غذا می‌پردازند. هیچ چیزی که یک انسان نمی تواند ارائه دهد، مهم نیست که چقدر مراقب یا دوست داشتنی باشد، نمی تواند جایگزین آن شود. پیترز تاکید می کند که بدون فرصتی برای پیوند و معاشرت، سطح سروتونین اسب به طور قابل توجهی کاهش می یابد. آنها ممکن است افسرده، مأیوس، ناامید، عصبی، مضطرب و از نظر جسمی بیمار شوند. طبق گفته انجمن پزشکان اسب‌های آمریکا، تا 90 درصد از اسب‌های مسابقه به زخم معده مبتلا هستند. رژیم غذایی مبتنی بر عملکرد اسب ها فقط مشکل را تشدید می کند.

پس برای بهبود رفاه اسب های مسابقه چه کاری می توان انجام داد؟ و مهمتر از آن، آیا صنعت مایل به ایجاد تغییر معنادار است، حتی اگر مقرون به صرفه نباشد؟

“آی تی [horse racing] قرار نیست از بین برود، پس بیایید هر کاری که می توانیم برای تغییر آن انجام دهیم. انبارهایی وجود دارد که برای اسب در آن قرار دارند و تعادل خوبی در تامین نیازهای مالی دارند اما اسب قربانی نمی کنند. بلک می‌گوید تا زمانی که چرخ‌هایشان سقوط نکند، آنها را اجرا نمی‌کنند.

در مسابقه اسب دوانی و مردان محتاط وجود دارد، اما سیستمی مبتنی بر سود که از اسب‌های جوان بسیار می‌خواهد و عموماً آنها را از نظر روان‌شناختی نادیده می‌گیرد، ناگزیر به آنها آسیب می‌زند. علاوه بر این، رفتار بهتر با اسب ها ممکن است نتایج بهتری را در پیست ایجاد کند.

پیترز می‌گوید: «اسب آرام‌تر ممکن است اسب سریع‌تری باشد، زیرا سفت و تنش به معنای گام کوتاه‌تر است».

علم، نه لزوما سنت، معیار طلایی است. پیشگیری از مرگ صدها اسب مسابقه در هر سال به دلیل فعالیت بیش از حد یکی از زمینه هایی است که به نظر می رسد صنعت در آن سرمایه گذاری در علم دارد. مغز ما به ما این امکان را می دهد که اسب ها را دوست داشته باشیم، احترام بگذاریم و درک کنیم. شاید این ویژگی ها به دنیای مسابقه کمک کند تا یک قدم به تمدن نزدیک تر شود.