سوناک و استارمر در مورد مالکیت خانه وسواس دارند. به نظر می رسد که هیچ کدام نمی خواهند بحران مسکن را حل کنند | کایران یتس

بریتین به مالکیت خانه وسواس دارد. این ممکن است به تاریخچه مالکیت زمین، طبقات و استثمار استعماری ما برگردد، اما این تثبیت همچنان ادامه دارد، به لطف معرفی حق خرید توسط تاچر در سال 1980.

این آخر هفته، هر دو طرف پیشنهادات خود را برای محاسبه بحران مسکن ارائه کردند و هر دو رهبر، بطور قابل پیش بینی، مالکیت خود را به صفر رساندند. محافظه‌کاران سال‌ها اعلام کرده‌اند که «اجاره‌ی نسل» را به «خرید نسل» تبدیل خواهند کرد و ریشی سوناک اکنون در حال بررسی بازگرداندن کمک به خرید است – سیاست محافظه‌کاران در سال 2013 که سال گذشته به پایان رسید – تا در انتخابات بعدی رای کسب کند. او همچنین اخیراً اعلام کرد که هدف ساخت خانه 300000 در هر سال در انگلیس را کنار می‌گذارد، و این نشان دهنده ناآگاهی عمدی از آنچه واقعاً برای رفع کسری مسکن نیاز است را نشان می‌دهد. خانه‌سازی به تنهایی بحران را حل نمی‌کند، اما کمک بزرگی به برخی از ضروری‌ترین نیازهای این کشور خواهد کرد – یعنی 1.3 میلیون نفر در لیست انتظار خانه‌های شورای انگلیسی که نیازمند خانه‌های اجاره‌ای اجتماعی هستند، که بسیاری از آنها خصوصی هستند. اجاره دادن و فرو رفتن به سمت فقر (در همین حال، خانه های موجود برای اجاره در بریتانیا در طول 18 ماه گذشته یک سوم کاهش یافته است.)

استارمر دیگر الهام‌بخش نبود و قول می‌داد که حزب کارگر «حزب مالکیت خانه» باشد. مانند محافظه‌کاران، به نظر می‌رسد که او وسواس زیادی به قول دادن مردم به نردبان مسکن دارد – گویی ما می‌توانیم به سادگی راه خود را از یک اقتصاد در حال شکست بخریم. این به سادگی برای افرادی که به بشکه رکود دستمزدها و بالا رفتن بدهی خیره شده اند، اتفاق نمی افتد.

به نظر می‌رسد هر دو رهبر از این موضوع غافل هستند که صاحبان خانه نیز از استرس اقتصادی در امان نیستند – ارزش سهام منفی و فقر فزاینده به شدت به آنها ضربه می‌زند، در حالی که خریدارانی که برای اولین‌بار خرید می‌کنند وام‌های طولانی‌تر 40 ساله می‌گیرند تا قیمت‌های بالای خانه را برآورده کنند و بالاترین وام مسکن را بپردازند. نرخ هایی که از زمان بحران مالی جهانی در سال 2008 با آن مواجه بوده ایم. در حالی که دولت و مخالفان با وعده مسکن ارزان قیمت از طریق طرح هایی مانند کمک به خرید و مالکیت مشترک به دنبال رای خریداران طبقه متوسط ​​هستند، کیفیت و کمیت مسکن در سراسر جهان کاهش یافته است.

مالکیت خانه نمی تواند پوسیدگی ساختاری خانه شما یا به طور کلی سیاست ما را حل کند. تهدید سوناک برای بازگشت به سیاست «اجاره برای خرید» نیز به سختی مورد استقبال قرار می‌گیرد – احتمالاً منجر به افزایش بیش از حد خریدارانی که برای اولین بار برای اولین بار هستند، در زمانی که صندوق بین‌المللی پول هشدار داده است که افزایش قیمت مسکن در صورت ادامه افزایش نرخ‌ها می‌تواند خطری ایجاد کند.

آنچه ناگفته مانده است، مهمتر از همه است: اینکه داشتن یک خانه بی وقفه به عنوان راهی برای ایمن بودن تبلیغ می شود، زیرا گزینه های دیگر مسکن برای هدف مناسب نیستند.

در حین نوشتن کتابم، با ساکنانی که در کانتینرهای حمل و نقل به عنوان اسکان موقت زندگی می کردند، مستاجرانی که با ضابطان روبه رو بودند، مستاجرانی که با مالکان نژادپرست مبارزه می کردند و افراد خوش شانسی که در شرایط استثنایی خرید کرده بودند ملاقات کردم – که اکنون در حقوق صاحبان سهام منفی هستند. من با خواهر و برادرهای خودم در مورد پیشنهادهای آنها برای مسکن اجتماعی صحبت کردم. من در مورد تاریخچه خانواده‌ام نوشتم، از محل اقامت موقت نقل مکان کردم، سپس تا 20 سالگی از طریق اجاره خصوصی قیمت گرفتم – همه اینها به این معنی بود که مالکیت خانه خیلی دور از دسترس بود، و بنابراین هرگز هدفم نبود. چیزی که ما به آن نیاز داشتیم، مسکن امن، مطمئن و پایدار بود، چیزی که امروزه از 17.5 میلیون نفر در بریتانیا دوری می‌کند.

مسکن در حال حاضر یک وضعیت اضطراری بهداشت عمومی در بریتانیا است، اما هیچ یک از طرفین به دسترسی به کمک های حقوقی برای ادعای خرابی، قانون Awaab که بر کپک (که بیش از یک پنجم خانه های بریتانیا را تحت تاثیر قرار می دهد) و یا قانون الا در مورد تمیز کردن تمرکز دارد، اشاره چندانی نکرده است. هوا – همه حذفیات مهم هر چه زودتر هر دو طرف تشخیص دهند که مسکن یک بحران مقطعی است که بر NHS تأثیر می گذارد (مسکن ضعیف سالانه 1.4 میلیارد پوند برای NHS هزینه دارد) و به توقف تاریخی دستمزدها و ریاضت اقتصادی مرتبط است، زودتر می توانیم وضعیت نیاز مسکن را درک کنیم. در بریتانیا و گفتگوهای واقعی در مورد آنچه در مقیاس مورد نیاز است داشته باشید.

نیروی کار نورهایی را فراهم کرده است، اما آنها به اندازه کافی دور نمی شوند. قرار دادن منشور اجاره‌کنندگان و ممنوعیت اخراج بدون عیب S21 (که محافظه‌کاران از سال 2019 وعده داده‌اند) به‌طور قاطعانه در دستور کار، و بازگرداندن اهداف ساختمانی، نقطه شروع خوبی است. اما در کنار بحث در مورد خانه سازی، ما نیاز فوری به تاکید مجدد بر کیفیت خانه های جدید داریم.

ما باید به این فکر کنیم که چگونه خانه‌های اجاره‌ای با کیفیت خوب در درازمدت بسازیم و تثبیت اجاره‌بها (شاید با بازجویی از مناطق تحت فشار اجاره بها در اسکاتلند)، حمایت اقتصادی مانند سقف ولز در خانه‌های دوم و طرح آشیانه خانه گرم را اجرا کنیم. برای به روز رسانی موجودی مسکن ما – قدیمی ترین در اروپا – به مبارزان و معماران اخلاقی گوش دهید. هم حزب کارگر و هم محافظه‌کاران قول می‌دهند که حزب مالکیت خانه باشند، زیرا معتقدند این چیزی است که در انتخابات پیروز می‌شود. اما گفتن این موضوع به افرادی که برای پرداخت اجاره بها مشکل دارند، در لیست انتظار مسکن اجتماعی هستند یا نمی توانند قبض های خود را بپردازند، دلیلی بر این نیست که بحرانی را که در آن قرار داریم به وضوح ببینیم.

در نهایت، علی‌رغم اعلامیه‌های آخر هفته آنها، هیچ یک از طرفین به مسکن اهمیت نداده‌اند. مسکن در پنج مأموریت استارمر برای «بریتانیای بهتر» وجود ندارد و جابجایی وزیران مسکن محافظه‌کاران (پنج مورد در سال گذشته) باعث ایجاد اعتماد نمی‌شود.

برای مقابله با مسکن، باید همه چیز را ببینید – هزینه ای که خزانه داری برای نسلی از مستاجران ناامن در سن بازنشستگی، آینده خانه های سبز، مالکان و توسعه دهندگان غیرقانونی، و نیاز به اجاره های خصوصی و اجتماعی بلندمدت با کیفیت خوب. مسکن رفع بحران به مراتب بیشتر از سوار شدن چند نفر دیگر به نردبان مسکن است. از آنجا شروع کنید و «بریتانیای بهتر» ممکن است واقعاً امکان پذیر باشد.