خوزه بوردالاس به درخواست ختافه در بزرگترین مسابقه لالیگا پاسخ داد | لیگ

“من نمی‌توانستم با دستانم در خانه بنشینم. بعدازظهر یکشنبه و مربی که ختافه را به آنجا برد اولین در وهله اول به یک ماموریت نجات بازگشته بود تا آنها را در آنجا نگه دارد و مبل خود را با خط کناری عوض کرد. جایی که رسماً تنها 27 ساعت از شروع کار، او غرق در حالی بود که تیمش – خوب، اکنون هم – 1-0 به اسپانیول باخت، سومین شکست متوالی آنها و ششمین بازی بدون برد آنها را به عمق منطقه سقوط انداخت. آن طور که او می خواست نبود، اما دقیقاً دلیل حضور او در آنجا بود، برای نبردی دیگر.

و پسر، آیا این یک نبرد است: احتمالاً بهترین لالیگا در پایین ترین سطح خود دیده است، اگرچه ممکن است این کلمه ای نباشد که آنها استفاده می کنند. قرار نبود اینطور باشد، حداقل برای ختافه. بقا در فصل گذشته، با الهام از کریستال پالاس، با توجه به اینکه چگونه شروع شد، معجزه بود، اما در اوایل تضمین شد، آنها در تابستان تقویت شدند و اگرچه شروع بدی داشتند، سه برد خانگی در ماه فوریه و مارس – برابر والنسیا، خیرونا و سویا – افزایش یافتند. آنها پنج رتبه و سه امتیاز بالاتر از سقوط. مشکل این بود که تنها دو امتیاز از 15 امتیاز بعدی دنبال شد و در حالی که آنها در بیلبائو و مقابل بارسلونا تضمین شدند، ناامیدی و ترس دوباره به داخل گودال سارلاک کشیده شدند.

هنگامی که یک هفته پیش ختافه با نتیجه 3-1 از مایورکا شکست خورد، مربی کوئیکه سانچز فلورس گفت که تیمش بین “خوب یا بد… و ما گند” را انتخاب کردیم. سه روز بعد، زمانی که آنها توسط آلمریا شکست خوردند – اولین برد خارج از خانه آلمریا در تمام فصل – دروازه بان دیوید سوریا تاکید کرد که آنها فاقد “توپ”، “خون” و “ذهنیت” لازم برای مبارزه با سرنوشت خود هستند: “این غذای ماست. بشقاب‌های خانواده‌ها در خطر است و به نظر می‌رسد که برخی از مردم آنقدر اذیت نمی‌شوند.» او شکایت کرد. او هشدار داد که بازیکنان از همه اینها “غرق” شده اند، “کوچکترین جزئیات آسیب زیادی وارد می کند”. فریاد نبرد او به پایان رسید: “یا به این چنگ میزنیم یا پایین میرویم.”

باید کاری انجام می شد، بنابراین ختافه همان کاری را کرد که اکثر تیم ها انجام می دهند. (به جز آلمریا و کادیز، دو تیم در حال مبارزه، شاید نه کاملا تصادفی، بهترین موقعیت را برای زنده ماندن دارند). مثل سلتا و سویا که الان مشکلی ندارند و وایادولید، الچه، اسپانیول و والنسیا که قطعا اینطور نیستند، سرمربی خود را اخراج کردند. سانچز فلورس روز بعد رفت، با ابراز تاسف از اینکه عشقی که داد متقابل نبود، اما تنها چیزی که آنها اکنون می‌خواستند نجات بود. ختافه یکی از شش تیمی بود که در نبرد سقوط سقوط کرد، و آنها نمی‌توانستند کسی مثل بوردالاس فکر کنند که آنها را بیرون بکشد: مربی که آنها را از دسته دوم به اروپا برد و وینگر پورتو گفت: “فوتبال برای او یک بازی است. مبارزه کردن”.

فقط بوردالاس آنقدر مطمئن نبود. در ابتدا، او آنها را رد کرد و مدیر ورزشی، روبن ریس، را به عنوان مربی کنار گذاشت. با این حال، عصر جمعه، ماشین او به کولیسئوم رفت، جایی که طرفداران برای آمدن دوباره او جمع شده بودند. آنها با هم ترانه ای آشنا خواندند که از دوران بهتر احیا شده بود: بوردالاس، دوستت دارم! شراره‌هایی که راه را روشن می‌کردند، وقتی ساعت 1 صبح دوباره بیرون آمد، یک گارد افتخار شعله‌ور به او دادند.

آنخل تورس، رئیس ختافه، صبح روز بعد گفت: «همانطور که خواکین کاپاروس یک بار گفت، شما در عرض 24 ساعت از فاحشه به راهبه می‌روید. سیاه است و یک روز بعد سفید است. و این یک مذاکره نبود، این یک “گوش کن، من فردا با لباس ورزشی من آنجا خواهم بود.” طرفداران نیز آنجا بودند، با اجازه وارد کولیزئوم شدند کپسول های دود آبی و امیدی دوباره. بوردالاس اصرار داشت: «وقتی رئیس و دوستم به من نیاز داشتند، وقتی باشگاه نیاز داشت، نمی‌توانستم در خانه بمانم. “مهم این است که من اکنون اینجا هستم.”

او درست به موقع برای یک آخر هفته بزرگ دیگر به آنجا رسیده بود. الچه 4-0 رایو را شکست داد تا برای چند روز دیگر از سقوط ریاضی خودداری کند و به 16 امتیاز برسد و بدین ترتیب تضمین کند که بدترین تیم تاریخ نخواهد بود، اما واقعاً رفته اند. آلمریا در رده پانزدهم 4-2 در رئال مادرید شکست خورد، مبارزه ای که می دانستند مال آنها نیست و بین بازی ختافه و الچه رخ داد. و وایادولید در رده چهاردهم یکشنبه شب به مصاف اتلتیکو رفت – بازیی که در آن آنها از 3-0 برگشتند و به تیر افقی دروازه برخورد کردند و در نتیجه 3-2 پنالتی نشدند اما در نهایت 5-2 شکست خوردند. همه اینها به این معنی بود که یکشنبه بقا تنها با پنج امتیاز بین 19 و 15 شروع شد، که هفت تیم شش تیم را از هم جدا می کردند. ختافه در رده هجدهم در رده نوزدهم به اسپانیول رفت، کادیز در رده هفدهم با والنسیا با رتبه شانزدهم روبرو شد – که سه روز قبل از منطقه سقوط با ضربه ضربات ایستگاهی بازیکن 19 ساله ای که 3 دقیقه در زمین حضور داشت فرار کرده بود. اولین شات دوران حرفه ای خود را گرفت.

تیم های زیادی درگیر هستند، آنقدر نزدیک شده است، آستانه بقا در حال حاضر چهار امتیاز بالاتر از این مرحله فصل گذشته است و احتمالاً به بالای 40 می رسد، که هر چیز کوچک اهمیت زیادی پیدا می کند، تنش غیر قابل تحمل. هر هفته یک مسابقه بزرگ وجود دارد، یک درگیری مستقیم برای پایان دادن به همه چیز، حداقل یکی برای هر یک از هشت هفته گذشته: اسپانیول – کادیز در هفته 30، والنسیا – سویا در هفته 29، آلمریا – والنسیا در هفته 28. کادیز-سویا، هفته 27; آلمریا-کادیز و ختافه-سویا، هفته 26. کادیز-ختافه و سویا-آلمریا، هفته 25; وایادولید – اسپانیول در هفته 24. و حالا این، بزرگترین آنها.

این تعیین کننده بود، با این تفاوت که هر هفته تعیین کننده خواهد بود و تنها چیزی که تصمیم گرفته می شود این است که همه باید دوباره این کار را انجام دهند. در این مدت، تنها سویا، با چهار برد و یک تساوی در پنج بازی از زمان هدایت خوزه لوئیس مندیلیبار، موفق به عقب نشینی شده است و هیچ کس از این بازی دور نشده است. و همین‌طور دوباره این یکشنبه بود، که آن را آسان‌تر یا کمتر دراماتیک نمی‌کند، کاملاً برعکس: به معنای همیشه در لبه بودن است. اینطوری بهتر است؛ مردانی که رویای مسابقات بسته را در سر می پرورانند ممکن است آن را دوست نداشته باشند، و کسانی که در آن زندگی می کنند چندان از آن لذت نمی برند، اما خطر لازم است. به طرز خطرناکی راهی برای زندگی است، هر احساسی تقویت می شود. ترس حداقل برای بقیه ما سرگرم کننده است. هیچ چیز انسانی تر از این نیست و هیچ چیز با صحنه های این هفته مطابقت ندارد، به جز صحنه های هفته بعد و هر هفته تا پایان.

و همین‌طور پیش رفت، دور دیگری از بازی‌ها با ترکیبی مناسب از نتایج برای سفت‌تر شدن بیشتر، و همه به آن چسبیدند. به جدول امروز صبح نگاه کنید و دو تیم باید از کادیز (35)، وایادولید (35)، آلمریا (33)، والنسیا (33)، اسپانیول (31) و ختافه (31) با فاصله 4 امتیازی از هرکدام سقوط کنند. دیگر.

در Nueva Mirandilla، که همه جا با Bombonera، نوارهای زرد و آبی در همه جا پخش شده بود، آهنگ‌هایی که خوانده می‌شدند، صدایی که به شدت گیر می‌کرد، و ناامیدی به هر ضربه چسبیده بود، هر چالشی که تشویق می‌شد، کادیز 2-0 مقابل والنسیا پیش رفت. یک ضربه پرتاب فوق‌العاده به آنها برتری داد، گونزالو اسکالانته وارد دروازه شد، قبل از اینکه یک عقبگرد بهتر از کریس راموس و پاس گل پاچو اسپینو توسط سرجی گواردیولا به پایان رسید. اما پس از آن یک اشتباه وحشتناک از کانن لدسما و یک پایان فوق‌العاده خوب از ساموئل لینو، والنسیا را دوباره به بازی بازگرداند و یک پایان وحشی را رقم زد که در آن دروازه‌بان بیش از آن خطا را جبران کرد و تیم میزبان به نحوی، هر بازیکن را تکه تکه نگه داشت. در پایان.

هوگو دورو، مهاجم والنسیا گفت: “اگر ما این مشکل را حل نکنیم، به گند می‌رویم.” سرجیو سرمربی کادیز که ویژگی فوق العاده ای در مورد او دارد و سوت پایان را با ضربه زدن به دستیارش جشن گرفت، گفت: “من چیزهای زیادی در فوتبال دیده ام، اما فکر نمی کنم قبلاً تیمی را به این شکل ندیده باشم.” در سراسر زمین با شکمش ما گل دوم را زدیم و به نظر می‌رسید والنسیا مرده بود، خوب، نمی‌توانم بگویم که مرده بود، اما آنها ترسیدند و سپس گل زدند و اتفاقی که بعدا افتاد این بود. اوه، قهرمانانه همه چیز آنجا اتفاق افتاد. تلاش بی رحمانه بود. ارزشش را دارد، اما شما روزگار بدی را سپری می کنید. آه، و من تقریباً فراموش کردم: به پسرم گفتم اگر برنده شویم، برد را به او تقدیم می کنم، بنابراین: تولدت مبارک!