دیدگاه گاردین در مورد جنگ های تراشه ای آمریکا و چین: هیچ برنده ای در نبردهای حاصل جمع صفر وجود ندارد | سرمقاله

آرishi Sunak در حال آماده سازی یک میلیارد پوند برای یارانه دادن به صنعت ریزتراشه نوپای بریتانیا است. بزرگ به نظر می رسد. اما دولت بریتانیا صرفا به جنگ اقتصادی آمریکا علیه چین واکنش نشان می دهد. در پس صحبت از “رفاقت” و سیاست صنعتی احیاگر، مبارزه ای برای جلوگیری از آسیب های جانبی در نبرد بین چین و ایالات متحده برای برتری فناوری وجود دارد.

اتحادیه اروپا قصد دارد تقریباً با وعده 52 میلیارد دلاری آمریکا (42 میلیارد پوند) در یارانه تراشه مطابقت داشته باشد. هند 30 میلیارد دلار (25 میلیارد پوند) برای ماموریت نیمه هادی خود هزینه می کند. به نظر می رسد که آقای سوناک یک مرد دهقان را به درگیری مسلحانه می آورد. اما بریتانیا نه یک زنجیره کامل تامین تراشه سرتاسری دارد و نه آرزوی داشتن آن را دارد. در عوض، جریان لغزش قدرت ایالات متحده را دنبال می کند. نقطه قوت واشنگتن این است که تقریباً تمام کارخانه های تولید تراشه حاوی ابزارهای حیاتی از تامین کنندگان آمریکایی هستند. ایالات متحده پکن را با اختیارات کنترل صادرات که معاملات بین کشورهای خارجی و چین را ممنوع می کند، منزوی کرده است. زرادخانه قانونگذاری واشنگتن برای اولین بار علیه هوآوی چین به کار گرفته شد که بریتانیا نیز تصمیم به ممنوعیت محصولات آن گرفته است.

ریزتراشه ها مایه حیات یک اقتصاد پیشرفته هستند. کووید هنگام کار از خانه شاهد کمبود بود، به این معنی که تقاضا برای رایانه‌ها به همان میزان که عرضه تراشه کاهش یافت، افزایش یافت. این زمانی تشدید شد که درگیری‌های بین پکن و واشنگتن به جنگ «جمع صفر» علیه سازندگان تراشه‌های چینی تبدیل شد. پرزیدنت جو بایدن ظهور چین را تهدیدی برای ایالات متحده می داند. متفقین توجه کرده اند. دولت آقای سوناک نوامبر گذشته، به دلایل امنیت ملی، از تصاحب بزرگترین کارخانه تراشه بریتانیا توسط چین جلوگیری کرد. تحریم های واشنگتن باعث کاهش واردات تراشه چینی شده است.

ایالات متحده می گوید که نمی خواهد جلوی مدرنیزاسیون چین را بگیرد – مگر در هر زمینه ای که نهادهای سیاست خارجی فکر می کنند باید. جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی ایالات متحده، سال گذشته گفت که ایالات متحده تلاش های چین برای دستیابی به “فناوری های بنیادی” مانند هوش مصنوعی را با قطع دسترسی به قدرت پردازش پرسرعت مورد نیاز، متوقف خواهد کرد. برخی با لحن متذکرانه خاطرنشان می کنند که این “ترامپیسم با چهره انسانی“.

چین آرام نمی نشیند پکن 220 میلیارد دلار برای خودکفایی در ریزتراشه ها هزینه می کند که تا حدودی موفقیت آمیز است. تجارت یک خیابان دو طرفه است: برلین پس از انتشار این خبر به سهام شرکت‌های بزرگ خود، ممنوعیت صادرات کلیدی مواد شیمیایی را رد کرد. جیمز کلورلی، وزیر خارجه بریتانیا، هفته گذشته پیشنهاد کرد که غرور چین به موفقیت اقتصادی‌اش ممکن است کوتاه مدت باشد. اگر ایالات متحده پلت فرم رسانه های اجتماعی TikTok را که متعلق به شرکت پکن ByteDance است، ممنوع کند، به وضوح بریتانیا عقب نخواهد ماند. بدیهی است که وب تا زمانی «باز» خواهد بود که شرکت‌های آمریکایی – یا متحدان واشنگتن – به اندازه کافی برتر باشند که تسلط خود را بر بازار حفظ کنند.

جانت یلن، وزیر خزانه داری آمریکا، ماه گذشته گفت که «رشد اقتصادی چین نباید با رهبری اقتصادی ایالات متحده ناسازگار باشد». به طور خلاصه، پکن باید صنایع استراتژیکی را پرورش دهد که نقش مسلط ایالات متحده را به چالش نکشند. این در مورد مهارت فناوری – نه مدل های مختلف دولت – در رقابت برای قدرت است. اما پیش بینی توسعه نوآورانه دشوار است. خطرات ژئوپلیتیک کردن فناوری این است که همکاری بین‌المللی در زمینه‌های حیاتی مانند انرژی پاک و کشف مواد مخدر آسیب خواهد دید – و کل جهان ضرر خواهد کرد.

• آیا نظری در مورد موضوعات مطرح شده در این مقاله دارید؟ اگر مایلید تا حداکثر 300 کلمه پاسخی را از طریق ایمیل ارسال کنید تا برای انتشار در بخش نامه های ما در نظر گرفته شود، لطفا اینجا را کلیک کنید.