گروفروشی ها و صف های نان: با ادامه جنگ، فقر گریبان اوکراین را گرفته است | اوکراین

مندر گروفروشی Treasure در کیف، اولکساندرا، 40 ساله، زنی خوش اخلاق با کت پشمی کلاهدار و مربیان نایک، برای خرید چرخ خیاطی خود آمده است. مانند همه کسانی که از فروشگاه دیدن می کنند، او نمی خواهد نام خانوادگی خود را بیان کند.

او می گوید زمانی که روسیه در فوریه 2022 به اوکراین حمله کرد، به عنوان حسابدار در شرکتی کار می کرد که 14 نفر را استخدام می کرد که همگی به دلیل درگیری اخراج شدند. از آن زمان او برای یافتن کار معمولی تلاش کرده است. با تمام شدن پس‌اندازها، مانند بسیاری دیگر در کیف، او به گرو گذاشتن دارایی‌هایش روی آورد تا بتواند از پس آن بربیاید و تنها یک سال بعد شغلی پیدا کرد که به او اجازه داد ماشین‌هایش را پس بگیرد.

در حالی که اولکساندرا در حالی که وسایلش را در دست می‌گیرد، به جز تلفن همراهی که تصمیم گرفته است آن را پس نگیرد، می‌رود، الکساندر استپانوف، صندوق‌دار، از پشت شیشه‌ای سخت‌شده‌اش می‌گوید که در یک روز شلوغ، مغازه می‌تواند 50 نفر را برای تحویل دادن تلفن‌های همراه وارد کند. لوازم خانگی.

او می‌گوید، کسانی که توانایی مالی دارند، ظرف دو هفته برای دریافت کالاهای خود باز خواهند گشت. او می‌افزاید که تقریباً نیمی از آن‌ها این کار را نمی‌کنند و Treasure را برای فروش اقلام از یک اتاق پشتی با نمایشگرهای تلفن و ساعت می‌گذارند. «مردم به دلیل جنگ در حال مبارزه هستند. آنها پول ندارند.» او می گوید که بسیاری از آنها شغل خود را از دست داده اند، در حالی که قیمت ها حتی برای کسانی که شغل دارند نیز سر به فلک کشیده است.

صحنه در مغازه گروفروشی بحران فقر فزاینده در اوکراین را نشان می‌دهد، واقعیتی که در تضاد با شلوغی سطح رستوران‌ها و بارهای شلوغ کیف است که در آن‌ها اغلب به سختی می‌توان میز تهیه کرد و بسیاری از آنها زندگی نامطمئنی دارند.

بر اساس گزارش اخیر بانک جهانی، فقر از 5.5 درصد به 24.2 درصد در سال 2022 در اوکراین افزایش یافت و 7.1 میلیون نفر دیگر را به سمت فقر سوق داد که بدترین تأثیر را در روستاهای روستایی از دید خارج کرد. با نرخ غیررسمی بیکاری 36 درصد و تورم به 26.6 درصد در پایان سال 2022، آروپ بانرجی، مدیر منطقه ای این موسسه در اروپای شرقی هشدار داده بود که فقر ممکن است افزایش یابد.

پشت پنجره اش در گنج، استپانوف سختی هایی را توصیف می کند که حتی کسانی که کار دارند تجربه کرده اند. “قیمت همه چیز بالا رفته است. غذا گران ترین است و سپس سوخت ماشین است. برخی چیزها 40-50 درصد افزایش یافته است. قبل از جنگ همسرم برای خرید به سوپرمارکت می رفت و قیمت آن 200 گریونا بود، الان همان مغازه 400-500 قیمت دارد.

برای کسانی که در سخت ترین شرایط هستند که به معنای تکیه بر جزوه ها بوده است، هر چقدر هم کم باشد. در شهر ایرپین درست خارج از کیف، جایی که در آغاز جنگ درگیری‌های شدیدی در جریان بود، زیرا ستون‌های زرهی روسیه تلاش می‌کردند پایتخت را تصرف کنند، پل خرابی که به عنوان راه فرار پناهندگان فراری استفاده می‌شد، در حال بازسازی است.

در جاهای دیگر ساختمان های آسیب دیده در حال تعمیر هستند، جرثقیل ها و خدمه کاری مشغول هستند. اما در حالی که جنگ زمینی مدت‌ها پیش از ایرپین عقب‌نشینی کرد، پیامدهای اقتصادی درگیری هنوز در شهری که جمعیت آن توسط آوارگان داخلی که از خطوط مقدم در جنوب و شرق فرار می‌کنند، به شدت احساس می‌شود.

بارزترین نشانه بحران فقر را می توان در کلیسایی معترض در شهر یافت که در آن کشیش ها شش مرکز توزیع نان رایگان در سراسر منطقه ایجاد کرده اند که شلوغ ترین مرکز در خود ایرپین است. در آنجا، در اکثر روزها، حدود 500 نفر را می توان در صف برای یک نان رایگان پیدا کرد، میزها و چادری نیز در بیرون از مرکز در روز بازدید آبان نیوز برپا می شود و کفش های دست دوم، لباس و اسباب بازی های کودکان رایگان ارائه می دهد.

یکی از ساکنان ایرپین، ورونیکا پراویک، به دنبال لباس‌ها می‌گردد و سعی می‌کند پوشک و شیر بچه رایگان برای کودک نوپایش پیدا کند، که گاهی اوقات در دسترس هستند اما امروز نیستند. او یک داستان معمولی را تعریف می کند. این زن 30 ساله که قبل از جنگ در خرده فروشی کار می کرد، شغل خود را از دست داد و با خانواده اش به مدت 6 ماه به اسپانیا گریخت و پس انداز خود را قبل از بازگشت به اوکراین در پاییز سوزاند.

او می گوید: «من کار نمی کنم اما شوهرم کار می کند. اما همه قیمت‌ها به دلیل جنگ بالا رفته است و حقوق شوهرم به دلیل کاهش نرخ ارز با دلار، کمتر از گذشته می‌خرد. ما هنوز باید پولی برای پرداخت هزینه آپارتمان و گرم کردن آن در زمستان گذشته پیدا کنیم. اصلا تصور نمی کردم اینطوری زندگی کنیم. قبل از جنگ همه چیز را مدیریت می کردیم. خیلی سخت است و همه همین رنج را می‌کشند.»

در دفتر خود در کلیسا، کشیش، ویتالی کولسنیک، که توزیع نان را که پنج روز در هفته انجام می‌شود، با همکارش واسیلی اوستری سازماندهی کرد، وضعیت ایرپین را شرح می‌دهد. او می‌گوید یکی از بزرگترین کارفرمایان خصوصی، یک تجارت منبت کاری با 400 نیروی کار در سه سایت بود، اما کارخانه‌های آن در جریان جنگ به شدت آسیب دیدند.

به غرب اوکراین نقل مکان کرد و در نتیجه کارگران در Irpin بیکار شدند. او می گوید: «بسیاری از مردم آماده هستند تا در اینجا برای بادام زمینی کار کنند. «حقوق ها در حال حاضر کمتر است [than they were]. اما مردم برای کسب درآمد دست به هر کاری می زنند.»

در حالی که او می گوید برخی از کسانی که برای نان می آیند آواره داخلی هستند، او حکایتی را ارائه می دهد که چگونگی تلاش مردم برای مدیریت منابع رو به کاهش خود را توضیح می دهد. شما می بینید که برخی از مردم برای یک قرص نان رایگان با ماشین می آیند که قیمت آن 1 دلار است. این به شما ایده می دهد که مردم چقدر با دقت هر پنی خرج می کنند. ما با مردم در مورد آنچه اتفاق می افتد صحبت می کنیم و دعا می کنیم. آنها در مورد اقتصاد صحبت می کنند و به ما می گویند که چقدر سخت شده است.

اولنا بیلان، اقتصاددان، بحران عمیق‌تر را می‌بیند، اما می‌گوید که بدون یک بسته بزرگ حمایت مالی از سوی جامعه بین‌المللی، از جمله تعهدات به ارزش 43 میلیارد دلار (34 میلیارد پوند)، وضعیت بدتر خواهد بود.

ما شاهد کاهش 30 درصدی تولید ناخالص داخلی بوده ایم، زیرا اوکراین 80 درصد از کالاهای خود را از طریق بنادر صادر می کند که دیگر به آن دسترسی ندارد. تورم 26 درصدی داشتیم – باز هم که می‌توانست بدتر هم باشد – اما حقوق مردم نیز ثابت بوده و ارزش پول در برابر دلار 20 درصد کاهش یافته است. بزرگترین چالش این است که چگونه مشاغل جدید ایجاد کنیم.»

در ایرپین، صف طولانی، زیر درختان، برای برداشتن نان‌هایی که روی آن کلمه «پیروزی» نقش بسته، نازک می‌شود. در یکی از غرفه های لباس، یک داوطلب کلیسا، لاریسا کوزل، 58 ساله، خوشبین نیست.

“من فکر می کنم این کار به خصوص برای جوانان سخت تر خواهد شد. مستمری بگیرانی که اینجا می بینید حمایت می شوند. فقط 50 دلار در ماه است اما چیزی است. اما این جوان‌ها هستند که شغل خود را از دست داده‌اند که واقعاً رنج می‌برند.»