دو روزنامه نگار دیگر در هائیتی در حالی که خشونت های گروهی ادامه دارد کشته شدند | هائیتی

دو خبرنگار دیگر در یک ماه گذشته در هائیتی کشته شده‌اند، زیرا خشونت‌های گسترده گروه‌های تبهکار پایتخت پورتو پرنس و مناطق اطراف آن را فرا گرفته است.

ریکوت ژان، که برای Radio-Tele Evolution Inter کار می‌کرد، روز سه‌شنبه، یک روز پس از ربوده شدن توسط مردانی که یونیفورم پلیس بر تن داشتند، جسد پیدا شد. ژان یک فعال فرهنگی برجسته در پایتخت هائیتی بود و مجری یک برنامه رادیویی هفتگی بود.

در همین حال، کمیته حفاظت از روزنامه نگاران در بیانیه ای اعلام کرد که خبرنگار رادیویی Dumesky Kersaint در اواسط آوریل به ضرب گلوله کشته شد. بر اساس گزارش‌ها، کرساینت بر اثر یک گلوله سرگردان «بین عصر 15 آوریل تا صبح 16 آوریل» در محله Mahotiere 83 در شهرداری کارفور کشته شد.

بحران امنیتی در کشور خبرنگاران را در معرض خطر دائمی خشونت شدید قرار می دهد. کارلوس مارتینز د لا سرنا، مدیر برنامه CPJ گفت: این مسئولیت مقامات است که مطمئن شوند خبرنگاران می توانند بدون ترس از خشونت کار خود را انجام دهند.

انجمن ملی رسانه های هائیتی نیز این قتل ها را محکوم کرد و افزود که “اقلیم تحمل شده و به خشونت دامن زده شده” منجر به مرگ کرساینت شد. بر اساس گزارش های رسانه های محلی، او روزنامه نگار آنلاین رادیو تله اینورپ بود.

دست‌کم دو روزنامه‌نگار دیگر در این کشور پرآشوب کارائیب امسال در میان افزایش بی‌سابقه خشونت‌های گروهی کشته شده‌اند.

جان وسلی آمادی و ویلگوئن لویسن در ماه ژانویه هنگام گزارش دادن در یک منطقه درگیری در جنوب پورتو پرنس توسط اعضای باند کشته شدند.

بر اساس گزارش یونسکو، سال گذشته حداقل 9 خبرنگار در هائیتی کشته شدند، مرگبارترین سال برای روزنامه نگاری هائیتی در تاریخ اخیر.

بین ژانویه تا مارس، دفتر حقوق بشر سازمان ملل 531 قتل، 300 مجروح و 277 آدم ربایی را در حوادث مربوط به باندها، عمدتاً در پایتخت تحت سلطه باندهائیتی، شمارش کرد.

مخمصه هائیتی ریشه در صدها سال استثمار خارجی، دهه ها حکومت دیکتاتوری تحت سلسله دووالیه و مجموعه ای از بلایای طبیعی از جمله زلزله سال 2010 دارد که پایتخت هائیتی را با خاک یکسان کرد و بیش از 200000 نفر را کشت.

اما بحران کنونی در سال 2021 زمانی که رئیس جمهور هائیتی، جوونل موئیس، در عمارت خود در پورتو پرنس ترور شد، تشدید شد. از آن زمان، باندهای قدرتمند سیاسی بیش از 60 درصد از پایتخت را تحت کنترل درآورده اند، عناصر نیروی پلیس با کمبود منابع دست به شورش آشکار زده اند و سیاست هائیتی درگیر درگیری های داخلی شده است.