چرا آتش بس اعتصاب راه آهن بریتانیا نتوانست صلحی پایدار را ایجاد کند | صنعت ریلی

از میان تمام لحظات ضعیف در مناقشه طولانی مدت راه آهن، تعداد کمی از آنها احتمالاً به اندازه 24 ساعت گذشته دلسرد کننده بوده اند. پس از اینکه شبکه ریل و اتحادیه RMT بر سر یک قرارداد دو ساله در ماه مارس به توافق رسیدند، مسافران و کارگران رنج کشیده ممکن است تصور کنند که آتش بس نیز منجر به توافق گسترده‌تری بین شرکت‌های قطار و کارکنانشان می‌شود.

آرامش بعدی، بدون اعتصاب بیشتر در افق، به طور ناگهانی در روز پنجشنبه پایان یافت، زمانی که ابتدا اتحادیه رانندگان قطار Aslef و سپس RMT اقدامات جدیدی را اعلام کردند. حرکت اسلف به سه روز اعتصاب و محرومیت یک هفته ای از اضافه کار، سخت ترین اقدام اتحادیه تاکنون است، که بر خشم رانندگان نسبت به پیشنهاد کم توپ با رشته های مرتبط تاکید می کند.

RMT گروه تحویل ریلی (RDG)، نمایندگان اپراتورهای قطار در مذاکرات را متهم کرد که از پیشنهادات خود “عدول” می کند. RDG گفت که مبهم است. و در تشدید لفاظی ها، وزیر حمل و نقل، مارک هارپر، با اعتصاب در تاریخ فینال یوروویژن در لیورپول در 13 مه، اتحادیه ها با پوتین را به دلیل هدف قرار دادن اوکراینی ها تحت فشار قرار داد.

میزان توجه اتحادیه ها به یوروویژن مشخص نیست. در هر صورت، اعتصابات و بلاتکلیفی باعث بدبختی بیشتر کاربران قطار و حتی درآمد کمتری به راه آهن آسیب دیده می شود. عده کمی علاقه ای به طرح این موضوع دارند – شاید اگر دولتی باشد که ادعاهای حقوقی گسترده تری را زیر پا می گذارد و می خواهد نشان دهد که می تواند با اتحادیه ها روبرو شود.

آخرین جنگ لفظی نشان می دهد که یک شکست اساسی در جایی در طول زنجیره بین کارگران راه آهن و وزرایی که در نهایت بودجه را کنترل می کنند وجود دارد. پیشنهاد دستمزدی که در روز چهارشنبه به اسلف ارائه شد، 4 درصد در سال، حتی با پایین‌ترین پایان معامله زیر تورمی که اتحادیه پس از ماه‌ها مذاکره با اکراه انتظارش را می‌کشید، مطابقت نداشت – یا نرخ افزایش پیشنهادی به سایر کارکنان.

اما به نظر می رسد که رد پیشنهاد RMT پس از بررسی دو هفته ای، شرکت های ریلی را واقعاً «چشم انداز» کرده است، همانطور که مذاکره کننده ارشد RDG، استیو مونتگومری، بیان کرد. به گفته میک لینچ، دبیر کل RMT، یک مکالمه شرایط توافق را روشن کرد که این اتحادیه را از اختیارات فوری خود برای اعتصاب محروم می کرد در حالی که هنوز در حال مذاکره برای سال دوم است. این غیرقابل قبول تلقی می شود – اگرچه شرکت های ریلی می پرسند که چرا RMT بلافاصله متوجه عبارات مندرج در صفحه 1 پیشنهاد نشده است.

تاسف دو طرف مدت‌هاست که مذاکره‌کنندگان طرف مقابل نمی‌توانند متعهد شوند – چه رهبران اتحادیه‌ها که توسط یک مدیر تندروتر کنار گذاشته شده‌اند، چه روسای راه‌آهن که قراردادها و پرداخت‌هایشان اکنون توسط وزارت حمل‌ونقل (DfT) دیکته می‌شود.

برخی در DfT بدون شک محیط پس از کووید را لحظه ای برای خواستار اصلاحات و “مدرن سازی” راه آهن می دانند، همانطور که می خواهند بیان کنند. در حالی که وزرا همچنین تصریح کرده اند که افزایش دستمزدها اکنون در خزانه داری به عنوان معیاری برای تسویه حقوق عمومی بیشتر به افراد بیشتر در نظر گرفته می شود. در زمینه دستمزد پرستاران، افزایش 5000 پوندی تجمعی برای رانندگان معقول به نظر می رسد – حتی اگر آن رانندگان قطار حقوق خود را برای مدت طولانی تری نسبت به نمایندگان مجلس ثابت کرده باشند.

برخی از کارکنان از کاهش حقوق واقعی خود خشمگین هستند. اما به اندازه کافی خسته از اعتصاب هستند که با رای دادن به یک معامله مشابه – هرچند در برخی جزئیات مهم، بهتر – در شبکه راه آهن نشان داده شد تا وزیران را تشویق کنند که فکر کنند می توانند این پیروزی را به دست آورند، احتمالاً با اعتصاب های کمتر از آنچه بودجه برای آن در نظر گرفته بودند.

در وسط، شرکت‌هایی هستند که از اختلال و آسیب به شهرت، و فقدان آزادی مانور خسته شده‌اند – حتی اگر مالیات دهندگان در مقابل ضررهای فوری اعتصاب غرامت دریافت کنند. اکثر گروه‌های مالک آن‌ها خدمات اتوبوس را نیز انجام می‌دهند – جایی که یا موافق بودند که کارکنانشان در زمان بحران و تورم فزاینده به دلیل افزایش دستمزد مناسب بوده‌اند، یا هزینه را سنجیده و به این نتیجه رسیده‌اند که ارزش درآمد یا درد از دست رفته را ندارد. یک اعتصاب طولانی مدت متأسفانه برای اپراتورها، کارکنان و مسافران، در راه آهن به نظر می رسد که محاسبه متفاوتی اعمال می شود.