پپ گواردیولا دوباره با تیمی روبرو می شود که شک او را برانگیخته است | پپ گواردیولا

تیبزرگ‌ترین مانع برای قهرمانی پپ گواردیولا در لیگ قهرمانان اروپا، که به طور گسترده پذیرفته شده است، پپ گواردیولا است. منچسترسیتی بدون صحبت از تمایل او به تفکر بیش از حد، نمی‌تواند یک بازی حذفی در لیگ قهرمانان اروپا برگزار شود.

دراماتیک ترین لحظه فینال فصل گذشته زمانی رخ داد که ترکیب یک ساعت قبل از شروع بازی منتشر شد و نه رودری و نه فرناندینیو در آن حضور نداشتند. این چیزی است که گواردیولا را بالاتر از جمعیت قرار می دهد: او نه تنها یک مدیر عالی است، بلکه یک قهرمان ناقص است: او فاستوس است، او ادیپ است، او چارلز فاستر کین است.

قبلا اینطور نبود او قبلاً قهرمان لیگ قهرمانان اروپا می شد. وقتی بارسلونا او در فینال های 2009 و 2011 منچستریونایتد را شکست داد، هیچ حقه ای جز تعویض ساموئل اتوئو و لیونل مسی چند دقیقه بعد از بازی در رم وجود نداشت. تیم او با فحاشی به میدان رفت و از یونایتد پیشی گرفت زیرا در تمام فصل از حریفان پیشی گرفته بود.

اخیراً – چهار هافبک خارج از خانه مقابل لیورپول در مرحله یک چهارم نهایی 2018، استفاده از سه خط دفاعی مقابل لیون در مرحله یک چهارم نهایی 2020، عدم حضور یک هافبک نگهدارنده مقابل چلسی در فینال فصل گذشته – این تغییرات مرموز تبدیل شده است. یک عادت. این شاید طرف دیگر تجربه باشد. او می‌داند چه چیزی ممکن است اشتباه پیش بیاید، اما در تلاش برای جلوگیری از آن، ساختارها و سیستم‌هایی که طرف او را بزرگ می‌کنند، به هم می‌ریزد، نقاط قوتی که به همین دلیل باید پیروز شوند.

به همین دلیل است که مهم است سیتی روز سه شنبه در اولین بازی مرحله یک چهارم نهایی این فصل به مصاف اتلتیکو مادرید برود. به دلیل تمام شکست هایی که گواردیولا در لیگ قهرمانان اروپا متحمل شده است، هیچ کدام به اندازه حذف بایرن در نیمه نهایی مقابل اتلتیکو در سال 2016 او را آزار نمی دهد، هیچ کدام او را مصمم تر نکرد که تا آنجا که ممکن است از فرصت های بازی استفاده کند.

گواردیولا توماس مولر را برای بازی رفت در اسپانیا کنار گذاشته بود، تصمیمی که باعث تعجب شد و شاید فشار را افزایش داد. بایرن 1-0 زود با گل عالی سائول ایگز شکست خورد، اما احتمالا تیم بهتری بود تا اینکه در 20 دقیقه باقی مانده، گواردیولا تیاگو آلکانترا را به جای مولر حذف کرد. بایرن سرعت خود را از دست داد و خط هافبک را واگذار کرد و با برخورد فرناندو تورس به تیرک دروازه، آنها کمی خوش شانس بودند که با شکست 1-0 از میدان خارج شدند.

این بود بایرن در حال نزدیک شدن به سومین قهرمانی متوالی خود در بوندسلیگا زیر نظر گواردیولا بود، اما آنها همیشه بوندسلیگا را می بردند – انجام آن با قدرت بیشتر یا کنترل تاکتیکی معنای کمی نداشت. آنها در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا در دو فصل قبل شکست خورده بودند: در زمان استراحت توسط رئال مادرید کارلو آنچلوتی در سال 2014 انتخاب نشدند و در بازی رفت توسط بارسلونا لوئیس انریکه در سال 2015 شکست خوردند.

میراث گواردیولا بر این استوار است: باخت و یک حس اجتناب ناپذیر ضد اوج وجود خواهد داشت. او می‌دانست که این یک بررسی مستقیم از او و ایده‌آل‌هایش است – زیرا تعداد کمی از مدیران دیگر به شکلی کاملاً در تصویر خود یک طرف را می‌سازند، و به این دلیل که دیدگاه دیگو سیمئونه از فوتبال کاملاً بر خلاف آن است.

گواردیولا یک آسیب پذیری بین فیلیپه لوئیس، مدافع چپ اتلتیکو، و استفان ساویچ، مدافع میانی سمت چپ شناسایی کرد. آن کانال معمولا توسط کوکه محافظت می شد اما گواردیولا معتقد بود که می توان از فیلیپ لام برای دور کردن او استفاده کرد و فرصت هایی برای مولر ایجاد کرد. او همچنین مشکوک بود که اتلتیکو، اگرچه به بلوک پایین آشنای خود باز می‌گردد، اما از همان ابتدا به شدت فشار می‌آورد تا یک گل زودهنگام را به ثمر برساند، بنابراین تصمیم گرفت به مدت طولانی به رابرت لواندوفسکی برود و به بازی آشناتر مبتنی بر مالکیت توپ روی آورد. زمانی که اتلتیکو ترک کرد.

حق با اون بود. نقشه او تقریباً جواب داد. باید کار می کرد. یک ضربه ایستگاهی ژابی آلونسو باعث شد تا بایرن قبل از نیمه تمام شود و مولر خیلی زود یک پنالتی را از دست داد. اما 9 دقیقه بعد از نیمه دوم، اتلتیکو آنها را در وقت استراحت گرفت، تورس با آنتوان گریزمان بازی کرد تا بازی را به تساوی بکشاند. در 16 دقیقه مانده به پایان بازی، لواندوفسکی در مجموع امتیازات را به تساوی کشاند و تورس یک پنالتی را از دست داد اما اتلتیکو با گل های خارج از خانه رفت.

بایرن در بازی برگشت 73 درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت و 33 شوت به هفت گل اتلتیکو رسید. آنها بهتر از همه به جز 25 دقیقه از 180 دقیقه بودند و به اندازه اتلتیکو گل زدند. و بیرون بودند. قبلاً برای گواردیولا این اتفاق افتاده بود. بارسلونا او در نیمه نهایی سال های 2010 و 2012 به طرز غیرقابل قبولی به اینترناسیونال و چلسی باخت. اما اینجا سطح دیگری از ناامیدی و سرخوردگی بود. چطور ممکن است این اتفاق ادامه پیدا کند؟

در آن مقطع، گواردیولا 5 بار از لیگ قهرمانان اروپا حذف شده بود. شکست بایرن مقابل بارسلونا در سال 2015 به راحتی قابل توضیح بود: بارسا تیم بهتری بود، گواردیولا با فشار دادن بالا و زدن یک دفاع سه در نیوکمپ روی غافلگیر کردن و ناراحت کردن آنها قمار کرد و کار نکرد. اما در چهار بازی دیگر، تیم او سه بار پس از اینکه تقریباً به طرز خنده‌داری غالب بود، در وقت استراحت شکست خورد.

تیم های گواردیولا فشار بالایی دارند. فضایی را پشت سر خود می گذارند. این یک آسیب‌پذیری در روش است: اینکه آن را یک نقص بنامیم گمراه‌کننده است، زیرا این چیزی است که آنها را عالی می‌کند – و در فوتبال هیچ پتویی به اندازه کافی بزرگ نیست. ممکن است طرف‌های بهتر کمتر مورد مرعوب مطبوعات بالا قرار گیرند و بهتر بتوانند از این آسیب‌پذیری سوء استفاده کنند.

قابل درک است که گواردیولا باید به دنبال کاهش خطر باشد. برای مربی‌ای به مداخله‌گری مثل گواردیولا، نوشتن شکست‌ها به‌عنوان بدبختی بسیار دشوار است. گزینه جایگزین را تصور کنید: تمسخر را تصور کنید اگر او فقط با همان رویکرد طرفین خود را بیرون می فرستاد و آنها مدام روی پیشخوان گیر می افتادند.

اما باورش سخت است که اگر آن نیمه نهایی سال‌های 2010، 2012 و 2016 چندین بار برگزار می‌شد، گواردیولا بیشتر پیروز نمی‌شد، تلاش‌های اخیر او برای مقابله با ضد حریف، آن انتخاب‌های عجیب و غریب در برابر لیورپول، لیون و چلسی، نتوانسته باشد. معکوس شود.

حالا دوباره اتلتیکو، تا برای اولین بار از سال 2016 گواردیولا با تیمی روبرو شود که چنین تردیدی را برانگیخته است. این اتلتیکو بزرگی نیست. از نقطه نظر صرفا فوتبالی، سیتی باید نسبتاً راحت پیروز شود. اما این فقط مربوط به فوتبال نیست. برای گواردیولا، این یک آزمون روانی عظیم است.