آبان نیوز انتشار آخرین خبرهای سیاسی اقتصادی اجتماعی ورزشی فناوری در آبان نیوز
به گزارش دپارتمان اخبار اقتصادی پایگاه خبری آبان نیوز ،
تیترک های روی دیوارها دو روز قبل ظاهر شد. اما با وجود علائم هشدار، موشمی بیگم همچنان در 24 آوریل 2013 سر کار آمد. لحظاتی بعد، او زیر آوارهای سنگین مدفون شد. «همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد. بیگم که سه ساعت در زیر Rana Plaza، ساختمان هشت طبقه در حومه داکا، بنگلادش، که سقوط کرد، گیر افتاده بود، می‌گوید: من تمام جزئیات آن روز را به خوبی به خاطر دارم، حتی اگر 10 سال پیش بود.
آن روز صبح، کارگران پوشاک و برخی از مدیران کارخانه در حیاط غبارآلود بیرون ساختمان با هم مشاجره کرده بودند، بسیاری از آنها تمایلی به ورود نداشتند زیرا می ترسیدند که ساختمان ناامن باشد. کارگران روز قبل به دلیل این ترس ها تخلیه شده بودند. برخی می گویند به آنها گفته شده است که اگر سر کار نروند، دستمزد آن ماه به آنها پرداخت نمی شود. برخی دیگر می گویند که یک دروازه داخلی پشت سر آنها بسته شده است.
رانا پلازا در 90 ثانیه ای که فروریخت، به نماد نابرابری جهانی تبدیل شد. تعداد نهایی کشته شدگان 1134 نفر و 2500 مجروح بود. داستان‌های دلخراشی از زنده ماندن وجود داشت، از افرادی که دست و پاهایشان را بدون بیهوشی قطع کردند تا از زیر آوار به دستشان برسند.
یک گزارش جدید توسط ActionAid بنگلادش، تلفات ویرانگری را که یک دهه بعد از این فاجعه بر بازماندگان وارد کرده است، روشن می کند و نشان می دهد که بیش از نیمی (54.5٪) از بازماندگان هنوز بیکار هستند. دلیل اصلی آن شرایط سلامتی مانند مشکلات تنفسی، اختلال بینایی و چالش های فیزیکی از جمله ناتوانی در ایستادن یا راه رفتن مناسب است.
این گزارش همچنین ایمنی 200 کارگر فعلی پوشاک را مورد ارزیابی قرار داد و بیش از نیمی از آنها احساس کردند که ابتکارات مدیریت کارخانه ناکافی است. تقریباً 20٪ از مصاحبه شوندگان گزارش کردند که کارخانه های آنها فاقد تجهیزات آتش نشانی هستند، در حالی که 23٪ گفتند که خروجی های آتش نشانی اضطراری در دسترس نیست.
بیگم فقط 14 سال داشت. او که اکنون متاهل و دارای دو فرزند کوچک است، سعی کرده به زندگی ادامه دهد، اما سلامتی او همچنان بر فعالیت های روزانه اش تأثیر می گذارد. او از سندرم دیسترس تنفسی حاد رنج می برد، یک آسیب ریوی تهدید کننده زندگی که نفس کشیدن را برای او دشوار می کند. او هنگام صحبت کردن، مکث های منظمی می کند.
از زمان فاجعه، بیگم آنقدر ترسیده است که پا در کارخانه دیگری بگذارد. او می گوید: «خاطرات آن روز همچنان مرا آزار می دهد. وقتی نزدیک یک ساختمان بلند ایستاده‌ام، احساس اضطراب شدیدی می‌کنم.»
بیگم که از اکشن اید بنگلادش مشاوره و حمایت مالی دریافت می کند، می گوید: «برای هیچ کسی که تحت تأثیر رانا پلازا قرار گرفته است، بازگشت به زندگی عادی آسان نبوده است. این موسسه خیریه یک کافه کارگران را برای کارگران پوشاک راه اندازی می کند که از طریق آن بیگم یک چرخ خیاطی رایگان خریداری کرده است تا انگیزه او را برای بازگشت به کار فراهم کند. او همچنان اکراه دارد: «فکر نمی‌کنم دیگر جرات کار در یکی از آن ساختمان‌ها را پیدا کنم.»
حسناره اختر، 30 ساله، به یاد می آورد که آن روز قبل از رفتن به سر کار، با شوهرش، ابوسفیان، صبحانه خورده بود. هر دو در ساختمان رانا پلازا کار می کردند، اما در کارخانه های مختلف.
وقتی اختر به طبقه او رفت، می‌توانست بگوید چیزی اشتباه است. «مردم مضطرب بودند. برخی از کارگران در اطراف ایستاده بودند و حاضر به نشستن نبودند. یکی گفت بی خطر نیست، اما من قیافه مدیرم را دیدم و سریع جایم را روی خط جین گرفتم. چراغ ها شروع به سوسو زدن کردند و کف زیر پایم می لرزید. در عرض چند ثانیه، ما در تاریکی فرو رفتیم.»
زمانی که اختر به هوش آمد، خود را بین دو جسد فرو برد. او به یاد می آورد: «پنج ساعت تمام دراز کشیدم و قادر به حرکت نبودم. «این مثل یک کابوس بود که نمی‌توانستم از آن بیدار شوم. گرد و غبار و اجساد بسیار زیادی وجود داشت.»
سرانجام اختر توسط امدادگران پیدا شد و به بیمارستان مجاور منتقل شد و در آنجا متوجه شد که جراحات وارده شده است: ضربه مغزی، ترک خوردگی دنده‌ها و شکستگی دست‌ها که باعث می‌شود او نتواند دوباره کار کند.
جسد سفیان یک هفته بعد پیدا شد که زیر یک ستون سیمانی له شده بود. اختر با گریه می گوید: «شوهرم تنها یکی از صدها کارگری بود که در آن روز جان باختند. به یاد دارم که به بدن مچاله شده او نگاه کردم و به این فکر کردم که ما کارگران پوشاک چقدر دور ریختنی هستیم.
صفیه خاتون هر وقت به اتفاقات آن روز فکر می کند گریه می کند. او در منطقه سوار داکا بود که صدای کر کننده ای شنید. این مرد 66 ساله که شاهد وحشت مردم بود، به یاد می‌آورد: «احساس می‌کردم دنیا در حال پایان است. «یکی گفت بمب منفجر شده است. دیگری گفت یک ساختمان فرو ریخته است. بعد کلمات رانا پلازا را شنیدم و قلبم فرو رفت.»
خاتون با عجله خود را به محل حادثه رساند، جایی که پسر 18 ساله او، لعل میاح، به عنوان خیاط در طبقه سوم مشغول به کار بود. او 15 روز بعد را به شدت در جستجوی او گذراند. او عکسی به اندازه گذرنامه از او حمل کرد و از نیروهای امدادی در محل پرسید که آیا او را دیده‌اند یا خیر. روز شانزدهم یکی او را شناخت.
خاتون وقتی جسد پسرش را دید به سختی نفس می کشید. «چطور ممکن است چنین چیزی برای پسر عزیزم بیفتد؟ سقوط رانا پلازا هزاران مادری مثل من را خالی کرد. این فاجعه ای بود که اگر مالکان به نگرانی های کارگران گوش می دادند، می شد از آن جلوگیری کرد.»
خانواده در حال حاضر در فقر زندگی می کنند زیرا پسرش درآمد داشت. خاتون در یک کلبه کوچک ساخته شده از بامبو و ضایعات فلزی زندگی می کند. به عنوان غرامت از دست دادن پسر عزیزم زمینی به من داده شد اما هیچ چیز نمی تواند ما را جبران کند. به بسیاری از خانواده‌های قربانیان زمین داده شد، اما اکثر آنها نمی‌توانند در آن خانه بسازند.
امروز در ساور، کارگران پوشاک از کنار یک جفت مشت گرانیتی عظیم که یک چکش و داس را گرفته می‌گذرند – بنای یادبودی که به یاد قربانیان رانا پلازا برپا شده است. در اطراف بنای تاریخی، در زمینی که زمانی رانا پلازا در آن قرار داشت، فقط علف های هرز و زباله این نقطه را مشخص می کنند.
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار امروز آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.
