کمال منچستر سیتی با سردی و ناراحتی همراه است | شهر منچستر

اسبلافاصله پس از شکست 4-1 در ورزشگاه اتحاد چهارشنبه شب، تصمیم گیری عنوان قهرمانی که در مواقعی احساس می کرد که یک رویداد کاملاً مستقل است، بازیکنان منچسترسیتی به سادگی با خودشان گفتگو می کردند، فید توییتر آرسنال 30 ثانیه از آرون رمزدیل مورد تایید را منتشر کرد. مطالب عذرخواهی

رمزدیل از هواداران تشکر کرد. او به خوبی در مورد لزوم ادامه دادن صحبت کرد. در یک لحظه طنز الگوریتم محور، این پست با یک تبلیغ حمایت شده برای چیزی به نام «ذوب‌های جدید» همراه شد، یک محصول غذایی به سبک پیتزا با ظاهری وحشتناک، که در تصویر نزدیک و وحشتناکی که از پوست مقوایی آن آویزان شده است.

درست است که در پاسخ‌ها از این موارد فراوان بود، این اعتقاد که عملکرد آرسنال واقعاً یک ذوب، یک فروپاشی، یک خفگی، معادل ورزشی یک کیلو انسداد شریان آغشته به چربی بود که به بازوی مبل شما آویزان شده بود. .

آیا آرسنال در اتحاد خفه شد؟ آیا این چیزی به اندازه کار با بطری و عدم نمایش قابل تشخیص و آشنا بود؟ آرسن ونگر در این ترکیب چیز خوبی گفت. در چند هفته گذشته آرسنال شروع کرده است به اینکه چگونه برنده شود. قبل از آن بازیکنان فقط به روند، سیستم و نه نتیجه فکر می کردند.

در حالی که سیتی در حال حاضر تمام مراحل را طی می کند، یک تیم قهرمان که می داند چه احساسی باید داشته باشد، که یک پرس تیمی موفق را جشن می گیرد، صرفاً روی خطوط و زوایا و حرکات مته متمرکز خواهد شد. برنده شدن یک مهارت است. شما یاد می گیرید که چگونه آن را انجام دهید. آرسنال بازخواهد گشت در حالت ایده آل با تعداد هاف وسط بیشتر.

آیا این به اندازه کافی به نظر می رسد؟ در پایان شکست 4-1 مطمئناً چیزی اساسی تر به نظر می رسید. خفه کردن یعنی داشتن اختیار، گفتن قاطعانه در مورد آنچه برای شما اتفاق می افتد. تیم میکل آرتتا به عنوان رهبر لیگ به اتحاد رفت و 90 دقیقه را مانند تیمی از آدمک های خیاط پر از نی سپری کرد. حتی تلو تلو خوردن‌های چند هفته‌ی گذشته به دلیل فشار پشت آن‌ها احساس می‌شود، یک تیم فوتبال در مقیاس انسانی که توسط تیمی آنقدر خوب تعقیب می‌شود که به نظر می‌رسد با مجموعه‌ای از قوانین متفاوت عمل می‌کند، که پیروزی برای آن‌ها به سادگی است. یک موضوع برای فشار دادن go و دنبال کردن playbook.

این اکنون به نقطه قابل توجهی رسیده است. سیتی در آستانه کسب پنجمین عنوان قهرمانی لیگ در شش سال گذشته است، تیمی که از زمان بارسلونا در فصل 2010-2011 به رهبری پپ گواردیولا، به همان اندازه غیرقابل شکست به نظر می رسد. احتمالاً این ایده زمانی بود که سیستم بارسلونا به صورت عمده خریداری شد و در پروژه گسترش ورزشی ابوظبی پیچید.

پس اینجاست. این همان چیزی است که فوتبال در پایان هفت سال توسعه بیش از حد توانمند با بودجه دولتی به نظر می رسد: مکانی بدون لبه ها یا گرفتاری ها یا آشفتگی های آشنا از جاه طلبی، فروپاشی و هوس شکوه. فقط آن حس کوسه مانند از شایستگی در سطح ایالتی که در کلاس پایان هفتگی لیگ برتر بهبود یافته است. نتیجه نهایی غیرقابل انکار باشکوه است. اما آیا هنوز هم جنگ است؟ آیا این چیز هنوز شبیه ورزش است؟

بدون شک هواداران سیتی از این ایده که ناگهان مشکلی در پیروزی وجود دارد آه خسته خواهند کرد. چرا ما؟ چرا به تسلط منچستر یونایتد در دهه 90 (که گاهی اوقات خسته کننده است) یا مالکیت غیرشفاف و نامناسب چلسی در دو دهه گذشته (که همچنین یک رسوایی است) اعتراض نمی کنید؟

چرا به سادگی از پایان فصل سینمایی فوق‌العاده لذت نبریم، وقتی حتی حریفان کلیدی سیتی در تعقیب سه‌گانه – آرسنال، یونایتد، رئال مادرید – برای داستانی عالی هستند که سیتی می‌خواهد در مورد خود تعریف کند، زیرا خارجی‌های ضعیف در مقابل کارتل قرار دارند. دکمه سرآستین، دست ثابت، تپانچه داخل روزنامه پُر شده. این شبیه یک نسخه فوتبالی از سکانس پدرخوانده است که در آن مایکل رقبای مافیوزی اسکلروتیک خود را یکی یکی بیرون می آورد. سر و سامان دادن به جهان، به گونه ای که جهان، رک و پوست کنده، از آن عقب نشینی نمی کند.

با این حال هنوز چیزی در مورد این نمایش وجود دارد. با وجود تمام درخشش های آشکار فوتبال، منچسترسیتی نیز یک پروژه سرد است. بازیکنان فوق العاده هستند. قطعات با هماهنگی کامل می چرخند. پس چرا شبیه استیک فیله فرآوری شده، مانند هوش مصنوعی بتهوون، مانند یک شاهکار ادبی که توسط یک ابر کامپیوتر نوشته شده است؟

این فقط در مورد پرتاب پول به دیوار نیست. این تصور غلط وجود دارد که سیتی بیش از سایر باشگاه ها هزینه می کند. کتاب های باشگاه نشان می دهد که مدیریت مالی آنها در واقع به طرز قابل ستایشی محتاطانه بوده است. به علاوه البته هزینه انتقال اولیه یک معیار گمراه کننده است. آیا این به چلسی کمک کرده است تا تیم خود را با جذب بیش از حد توهم زا براندازد؟ یا بارسلونا که وحشت زده و خود را در حالت فقیرانه غرق کنند؟

آنچه ما در عوض در اینجا داریم، موفقیت برنامه ریزی شده، هدفمند و درخشان اجرا شده است. پپ گواردیولا بهترین سرمربی جهان است. بنابراین ما نه فقط پپ گواردیولا، بلکه شرایطی را که باعث می شود پپ گواردیولا کار کند، یک زیستگاه کامل پپ گواردیولا می خریم. ما قوی ترین تیم را خواهیم خرید. در اینجا هیچ متغیری وجود نخواهد داشت، فقط یقین با پشتوانه میلیاردرها، به کمک این خوش شانسی خیره کننده که این چشم انداز توسط شرکت های دوراندیشی مانند اتصالات، اتحاد ایرویز، ابوظبی بانک و دیگران مشترک است.

در پایان این تماشای شهر، احساس خنثی می‌کند، مانند مصرف محصول همگن رده بالا، تکان دادن سر به نشانه تایید در پایان، تعویض دنده خودکار نرم، و زمزمه هزینه‌های تجزیه نشده. آیا کافی است؟ جالبه؟ آیا برای ما فضایی برای احساس چیزی باقی می گذارد؟

حداقل عمیقا مدرن است. جی جی بالارد در کتاب پیشگویی ناخوشایند خود به نام «نمایشگاه قساوت» عبارت «مرگ عاطفه» را ابداع کرد تا نه چندان مرگ احساس را توصیف کند – احساس همچنان به عنوان خشم و پیروزی کالایی وجود خواهد داشت: برای ما تشویق کنید، برای ما خشم را احساس کنید – اما از بین رفتن ارتباط عاطفی با اعمال عمومی بالارد فصلی دارد که در آن ترور جی اف کندی را با همان عباراتی که یک رویداد ورزشی با تماشای دسته جمعی بود توصیف می کند.

با تماشای اجرای این پروژه ورزشی زیر آن نورهای سرد سفید، نمی توان از این احساس که سیتی همان تیمی است که بالارد تصور می کرد اجتناب کرد. اینجا چیزی است که به نفع یک رژیم دیکتاتوری مهندسی شده است، موجودی درخشان، زیبا، سرد، کنترل شده سیاسی و همچنین در یک حس خشم به دام افتاده است.

نکته کلیدی پشت همه اینها این است که سیتی همچنان یک وسیله نقلیه قدرت نرم برای شستشوی ورزشی برای ایالت ابوظبی باقی می ماند. آنچه در اینجا شاهد آن هستیم، بیان نهایی این تعقیب متمرکز درخشان از خورشید است. ابوظبی این حق را دارد که این کار را انجام دهد و سرمایه‌های کارشناسی و راه‌اندازی را در یک باشگاه ورزشی که دوباره به عنوان یک بازوی روابط عمومی تصور می‌شود، سرریز کند.

اما همچنین مهم است که به خاطر داشته باشید که چرا این اتفاق می افتد. وقت آن است که این موارد را مجدداً بیان کنیم زیرا پروژه به مرحله نهایی خود می رسد. این یک رژیم نرم نیست. ابوظبی یک قدرت کربن بلندپروازانه است که توسط یک خانواده سلطنتی موروثی اداره می شود. ابوظبی سابقه نقض حقوق بشر ادعایی (و البته انکار شده) و تعصبات ساختاری دارد. ابوظبی معتقد است که همجنس گرایی باید غیرقانونی باشد، و ثروت و قدرت نباید با چیزهایی مانند دموکراسی و تحرک اجتماعی به چالش کشیده شود. ابوظبی همچنین معتقد است که می تواند به راحتی در کنار کشورهایی وجود داشته باشد که این چیزها را باور نمی کنند، از جمله بسیاری از چیزهای دیگر، با تبدیل سطح برتر فوتبال انگلیس به یک وسیله ارتباطی با دید بالا.

و شاید حق با ابوظبی باشد، زیرا مطمئناً به نظر می رسد که با گذشت روزهای خوب، بدون هیچ سوالی مورد پذیرش رسانه های انگلیسی و حمایت باشگاه قرار گیرد. اگرچه شاید آن حس دررفتگی اساسی هنوز هم بخشی از این نمایش باشد. یکی از جنبه‌های جالب‌تر موفقیت سیتی، احساسات همراه اصلی آن است، که عبارتند از پیروزی‌گرایی و شوخ طبعی چوبه‌دار و همچنین خشم بسیار زیاد.

تا حدودی این فقط قبیله گرایی است. در اینجا باشگاهی در راه قهرمانی در لیگی است که عملاً آنها را به تقلب متهم کرده است. و همچنین ورود به مراحل پایانی مسابقه قبلی برای متهم کردن آنها به تقلب. برخی از تیم های قهرمان دارای بند هستند. حال و هوای اصلی شهر چیزی نزدیک به یک علامت V بی وقفه از صندلی های VIP سالن است.

شاید در اینجا چیزی بیان نشده نیز وجود داشته باشد، یک ناراحتی تصعید شده. علیرغم همه رژیم-عشق نمایشی، آغوش عجیب معاون رئیس جمهور ابوظبی به عنوان یک شخصیت دوست داشتنی و مهربان پدر کریسمس، هیچ کس، در اعماق وجودش، نمی خواهد که با او به عنوان یک عروسک دستکش سیاسی رفتار شود. ما اشتیاق، عشق شما، وفاداری شما را می گیریم و مانند کلاه تبلیغاتی بر سر می گذاریم. آیا واقعا این وضعیت خوشحال کننده است؟

آن تسلط معلق حداقل به طور کامل در حال حاضر است. در فصلی که قطر جام جهانی را به یک صحنه سیاسی رنگ‌آمیزی تقلیل داده است، چقدر مناسب است که یک وسیله نقلیه ملی دیگر باید بازی باشگاه را به بیلبورد خودش تبدیل کند. به دنیای جدید خوش آمدید. فوتبال زیبا، بخار، از نظر تاکتیکی منسجم است. اگر احساس می کند کمی سرد، کمی برنامه ریزی شده، کمی فاقد عاطفه است. خوب، شاید به این دلیل است که اینطور است.