آلفرد متوسط؟ سکه های دادگاه ممکن است دیدگاه یک پادشاه را تغییر دهد | اخبار انگلستان

او از قرن شانزدهم با نام آلفرد کبیر شناخته می شود و به دلیل خرد، سخاوت و رحمتش تجلیل می شود.

اما سکه‌هایی که در قلب یک پرونده اصلی دادگاه جنایات میراثی قرار دارند، نشان می‌دهند که ممکن است مجبور باشیم درباره پادشاه آنگلوساکسون قرن نهم تجدید نظر کنیم. “آلفرد متوسط؟” دت سوپت لی گاسلینگ، که عملیات پلیس را رهبری کرد که منجر به احکام مجرمیت دو مرد در روز پنجشنبه شد، را پیشنهاد کرد.

گرت ویلیامز، متصدی سکه های اوایل قرون وسطی در موزه بریتانیا، دیدگاه متفاوت تری ارائه داد. او گفت: “من با عظمت او مخالف نیستم.” اما من فکر می‌کنم سطحی از بی‌رحمی و دستکاری در حقایق وجود دارد که همراه با آن است. بنابراین او می تواند عالی باشد و هنوز مرد فوق العاده خوبی نباشد.»

ارزیابی مجدد آلفرد کبیر تنها به دلیل سکه های موجود در انبار وایکینگ ها در مرکز پرونده امکان پذیر است.

اگر راجر پیلینگ 75 ساله و کریگ بست 46 ساله از جنایت خود خلاص شده بودند، شاید کارشناسان هرگز سکه ها را مطالعه نکرده و داستانی را که آنها می گویند کشف نکرده باشند.

و چه داستانی، داستانی که اساساً تاریخ را بازنویسی می کند و نور جدیدی را بر لحظه ای مهم در ایجاد انگلستان می افکند.

آلفرد کبیر احتمالا تنها پادشاه آنگلوساکسون است که بسیاری از مردم نام او را شنیده اند. او پادشاهی است که طبق داستان‌ها اجازه می‌دهد کیک‌ها بسوزند، همانطور که خود را در نقشه شکست وایکینگ‌ها گم کرده بود. او تنها حاکم انگلیسی است که به عنوان “بزرگ” شناخته می شود. او آدم خوبی بود.

اما شاید کاملاً خوب یا عالی نباشد، سکه ها نشان می دهند.

اهمیت در آنچه آنها در مورد رابطه بین آلفرد، پادشاه وسکس، و معاصرش، Ceolwulf II، پادشاه Mercia نشان می دهند، نهفته است.

Ceolwulf پادشاه سرزمین هایی بود که از تیمز تا هامبر امتداد داشتند، اما به سختی یا هرگز در کتاب های تاریخ نامی از او برده نشده است.

تا به حال، گزارش ها حاکی از آن است که او احمق، یک نجیب کوچک به جای یک پادشاه، و کمی بیشتر از یک عروسک خیمه شب بازی وایکینگ ها بود.

ویلیامز گفت: «تصوری که در منابع تاریخی به دست می‌آوریم این است که این کسی نیست که حق پادشاهی نداشته باشد و به نفع خود با وایکینگ‌ها همکاری داشته است». او فقط از تاریخ ناپدید می شود.

دلیل این امر این است که تاریخ آن زمان توسط دربار آلفرد بررسی شد.

سکه های موجود در انبار آلفرد و سئولولف را در یک اتحاد نشان می دهند. این واقعیت که سکه ها نقره ای با کیفیت خوب هستند، برخلاف کیفیت وحشتناکی که قبلاً استفاده می شد، نشان دهنده اصلاحاتی است که با هم انجام شده است.

ویلیامز گفت: «این سکه‌ها تنها مدرک مستقیم معاصر هستند که ما از رابطه بین این دو مرد داریم.

یک سکه خاص در انبار نشان می دهد که اتحاد بین دو پادشاه طولانی بوده و چندین سال به طول انجامیده است.

در برخی مواقع سئوولف “به طور مرموزی” ناپدید می شود. آلفرد پادشاه مرسیا می شود و او و فرزندانش به تدریج پادشاهی واحد و متحد انگلستان را ایجاد می کنند.

به گفته ویلیامز، این داستان مبهمی است که شباهتی با «استالین تروتسکی را از تاریخ اتحاد جماهیر شوروی بیرون انداخته است».

Pilling و Best به اتهام توطئه برای فروش سکه ها و اتهامات جداگانه در اختیار داشتن غیرقانونی آنها مجرم شناخته شدند. یک قاضی هشدار داد که آنها با احکام “سالها” زندان روبرو هستند و آنها را تا زمان صدور حکم در بازداشت قرار داد.

این دو مرد احتمالاً نمی‌دانستند چه چیزی دارند، اما اهمیت آن از نظر ویلیامز قابل دست‌کم نیست. او گفت: «سکه ها به معنای واقعی کلمه ما را قادر می سازند تا تاریخ را بازنویسی کنیم.

44 سکه در مرکز پرونده دورهام، همگی از انباری هستند که توسط دو فلزیاب در مزرعه ای در لئومینستر، هرفوردشایر، در سال 2015 کشف شد. آنها گنج را به عنوان گنج اعلام نکردند، در عوض سکه ها را به دلالان فروختند. به همین دلیل در سال 2019 به زندان های طولانی مدت محکوم شدند.

حدود 300 سکه در انبار وجود داشت که 29 عدد آن کشف شد. اکنون 44 سکه در مرکز پرونده دادگاه دورهام را می توان اضافه کرد. این بدان معناست که بیش از 200 داستان که حتی بیشتر از آن را روایت می‌کنند، هنوز نامشخص هستند – همه به طور غیرقانونی توسط افراد ناشناس تسخیر شده‌اند.

اما چرا کسی سکه هایی را می خواهد که باید در موزه باشد؟ ویلیامز می‌گوید: «کسانی هستند که دوست دارند احساس تاریخ از میان دستانشان بگذرد و چیزی داشته باشند که در آن هزار سال اولین کسی هستند که با یک شی گم شده برخورد می‌کنند.

چقدر بیشتر از تاریخ ما، چقدر بیشتر از میراث ما گم شده است؟