آرسنال مقابل ولفسبورگ به پرتگاه خیره شد و فکر کرد: نه | زنان آرسنال

تیخورشید رنگ پریده به رودخانه برخورد می کند و به صورت الماس در می آید. برخی از هواداران در حال خیساندن پرتوهای آبکی روی ساحل چمن روبروی کارخانه فولکس واگن هستند. در شصت و چهارمین شهر بزرگ آلمان، روز هیچ و همه چیز نیست: کمی باد، کمی گرم، کمی سرد، کمی آفتابی در حال حاضر، شاید بعدا کمی مرطوب. سر و صدا در استادیوم دلپذیر است، مرزی مدنی. اخلاقیات داستان: عناصر در اینجا به شما کمک نمی کنند. جمعیت هم نیست. تمام آتش و گوگردی که برای تقویت این بازی نیاز دارید، باید برای خودتان فراهم کنید.

این تنها دلیلی نیست که آرسنال بعد از 25 دقیقه با نتیجه 2-0 شکست خورده است. اما به نوعی سکوت آنها را به آرامش رسانده است. در نحوه گلزنی ولفسبورگ یک سرنوشت گرایی و اجتناب ناپذیر وجود دارد، تقریباً گویی آرسنال خود را به این فکر انداخته است که همیشه اینطور خواهد شد. لیا ولتی همسترینگ خود را با باندهای صورتی گوشتی بسته است. آرسنال مدام توپ را در فاصله 20 یاردی دروازه خود قرار می دهد. رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا، فصل آنها، با ناخن‌ها بر سنگ در حال فروپاشی آویزان است.

و البته این در مورد مصدومیت نیست، اما به نوعی هم همینطور است. First Beth Mead در نوامبر سقوط می کند. بعدی ویویان میدما. سپس کیتلین فورد و کیم لیتل و در نهایت – به عنوان نوعی شوخی بیمارگونه – لی ویلیامسون در دهکده ورزشی Leigh در چهارشنبه شب. نیمکت آرسنال اکنون به طور انحصاری توسط دروازه بان ها، کودکان و مدیران کامپیوتر تشکیل می شود. شاید تعجب آور نباشد که وقتی رافائل سوزا توپ را مستقیماً به سوی Sveindís Jane Jónsdóttir می‌فرستد تا یک ضربه‌ای آسان داشته باشد، شما در سطحی غیرارادی کیهانی شروع کنید به کمی متاسف شدن برای خودتان.

علاوه بر این، اگر یک فوتبالیست در میان این گرداب هستید، شاید شدت وضعیت شما بر تصمیماتی که می گیرید تأثیر بگذارد. آیا هنوز هم با علم به این که این یک تساوی 180 دقیقه ای است و احتمالاً برای همه آنها لازم است، آن دوی سرعت را انجام می دهید؟ آیا به طور کامل متعهد به تکل سرسره‌ای می‌شوید، یا در عوض آسیب‌دیدگی و جوکی را برای موقعیت محدود می‌کنید؟ نیمه اول آرسنال در اینجا همه ویژگی های تیمی را داشت که حروف “ACL” در اطراف سر آنها طنین انداز بود، هنوز هم دلسرد و همچنان غمگین، بیش از هر چیز مشغول بیرون رفتن سالم از بازی بودند.

در آن نقطه، چیزی عمدتاً غیرقابل پیش‌بینی اتفاق افتاد، و برای درک اینکه چقدر غیرقابل پیش‌بینی است، باید به سراغ کتاب‌های تاریخ بروید. بعد از این بازی من به نتایج ولفسبورگ برگشتم تا آخرین باری را ببینم که آنها 2-0 پیش رفتند و پیروز نشدند. بعد از چند هزار کلیک و یک اودیسه نیم ساعته شروع کردم به فحش دادن با تک تک فیبرهای بدنم، بالاخره جواب را کشف کردم: تساوی 2-2 خانگی مقابل فرایبورگ در اکتبر 2015. به عبارت دیگر: در آن هشت سال، ولفسبورگ رکورد زمانی که 2-0 جلو می رود، 172 بازی می شود، 172 برد. بازی 173 اتفاقاً آرسنال در نیمه نهایی لیگ قهرمانان بود.

بنابراین چکونه آنها انجامش می دهند؟ می‌توانید تکه‌های تاکتیکی کوچکی را انتخاب کنید: روشی که فریدا مانوم در نقش هافبک کمی عقب‌نشینی فضا را فشرده می‌کرد و خطاهای اجباری را انجام می‌داد، روشی که استینا بلکستنیوس لنا اوبردورف خطرناک را بسته بود، نظم و فاصله دفاعی. اما واقعاً این حکایتی از عزم، شجاعت و اعتقاد بود، عزمی برای نرفتن به آرامی، غرش دسته جمعی تیمی که به ورطه خیره شده بود و فکر می کرد: نه. از زمانی که سوت شروع نیمه دوم به صدا درآمد، تعهد آرسنال کامل بود، آمادگی بدنی آنها بی‌درنگ، و اعتقاد آنها به برنامه تزلزل ناپذیر بود.

و همچنین در تمام راه های بزرگ، شما می توانید آن را به روش های کوچک نیز ببینید. خطاهای تاکتیکی و اتلاف وقت اتفاقی. روشی که کتی مک کیب قد بلند ایستاده بود و کاملاً از صورتش فاصله می گرفت. (پس از چند دقیقه درمان نگران کننده و ارزیابی دقیق ضربه مغزی، توپ برای ادامه کار مناسب اعلام شد.) البته آنها خوش شانس بودند. یونسدوتر به راحتی می توانست گل سوم را به ثمر برساند. دو بار Tabea Wassmuth بدون توجه به پست عقب رفت.

اما به نوعی، پس از همه چیز، سخت بود که آرسنال را از تکه کوچک مشیتش ناراحت کنیم. آن‌ها زمین را با شیرین‌ترین صدا ترک کردند: گروهی از بوق‌ها، هواداران صمیمی خانه در نهایت عصبانی شدند، یکی از باهوش‌ترین تیم‌های خیابانی اروپا که طعم خود را چشید.

پس از آن، بازیکنان آرسنال به سمت هواداران خود، دریایی از پرچم ها و بنرهای “به زودی خوب شو لیا” حرکت کردند. باران بند آمده بود، و اگر نگاهت را خفه کنی، ممکن است حتی تصور کنی که ابرها در آستانه جدا شدن هستند.