درگذشت کنت مک آلپاین | ورزش موتوری

اگرچه او هرگز در مسابقات جهانی فرمول یک امتیازی کسب نکرد، برای چندین سال کنت مک آلپاین، که در سن 102 سالگی درگذشت، عنوان مسن ترین راننده جایزه بزرگ را در اختیار داشت. هفت حضور او در این سری بین سال‌های 1952 و 1955 بهترین نتیجه را به دست آورد، یعنی مقام سیزدهم در پیست نوربرگ رینگ در جایزه بزرگ آلمان در سال 1954. در هر یک از آن مسابقات، او فرمان خودروی Connaught را داشت که در یک سوری طراحی و ساخته شد. گاراژ توسط تیمی که او به عنوان مدیر شرکت بزرگ ساختمانی که توسط پدربزرگش، سر رابرت مک آلپاین، راه اندازی شده بود، از ثروت شخصی خود کمک مالی کرد.

در تابستان 1955 کنت مک آلپاین از کابین خلبان بازنشسته شد و به قولی که به نامزدش داده بود احترام گذاشت. در پاییز آن سال، در سیراکوز در سیسیل، یک کانات اولین خودروی بریتانیایی شد که برنده یک جایزه بزرگ پس از جنگ شد و تیم قدرتمند مازراتی را در زمین خود شکست داد. در فرمان ماشین برنده یک دانشجوی دندانپزشکی 23 ساله از چشایر به نام تونی بروکس بود که اولین حضور خود را در فرمول یک انجام داد.

اگرچه گرندپری سیراکیوز یک دور از سری مسابقات قهرمانی نبود، اما این دستاورد تاریخی بود. اما موفقیت بیشتر گریزان بود، و نابودی تیم به دنبال تصمیم دولت بریتانیا در سال 1957 برای تغییر امتیاز مالیاتی بود که مک آلپاین را قادر می ساخت تا منابع مالی را که آنها را ادامه می داد فراهم کند. با این حال، کانات با کمک او به ماشین‌آلات بریتانیا جایگاه جدیدی در مسابقات جایزه بزرگ داد و زمینه را برای پیروزی‌های بعدی وانوال، کوپر، بی‌آر‌ام و لوتوس آماده کرد.

مک آلپاین در کوبهام، ساری، از سر توماس مک آلپاین و مود دیز سابق به دنیا آمد. پدر او یکی از 10 فرزند “بتون بتن”، نام مستعار سر رابرت مک آلپین بود، که زندگی کاری خود را از کودکی در معدن زغال سنگ اسکاتلند در نزدیکی مادرول آغاز کرد و در ادامه شرکت مهندسی عمران خانوادگی را ایجاد کرد. استادیوم اصلی ومبلی، هتل دورچستر، تئاتر ملی و بسیاری از دیدنی های دیگر.

کنت پس از ترک مدرسه Charterhouse قبل از پیوستن به ذخیره داوطلبان RAF در آغاز جنگ جهانی دوم، برای کار در شرکت رفت. پس از آموزش خلبانی در ایالات متحده، در سال 1944 به بریتانیا بازگشت تا به عنوان مربی پرواز خدمت کند.

در زمان صلح او در حالی که سرگرمی خود را در مسابقات اتومبیل رانی دنبال می کرد به شرکت بازگشت. خرید یک آلارد در سال 1948 و به دنبال آن یک بوگاتی که هر دو از کانتیننتال کارز در سند، ساری خریداری شدند، او را با مالک گاراژ، رادنی کلارک، و همکارش، مایک اولیور، هر دو خلبان سابق RAF در تماس قرار داد. Continental Cars دو ماشین جایزه بزرگ مازراتی قبل از جنگ را آماده کرد که مک‌آلپاین با آنها در آزمایش‌های سرعتی و تپه‌نوردی شرکت کرد و به دنبال آن اولین مسابقه دایره‌ای او در یک فرودگاه بلااستفاده در Gransden Lodge، نزدیک کمبریج برگزار شد. همچنین سفرهایی با JBS-Norton در فرمول سه 500 سی سی، در کنار استرلینگ ماس و سایر ستاره های آینده وجود داشت.

زمانی که کلارک برنامه خود را برای ساخت یک خودروی اسپرت مناسب برای مسابقات اعلام کرد، مک آلپاین این حمایت را ارائه کرد. اولین Connaught – نام آن شرح و بسط هجاهای اول “Continental” و “Automobile” است – از شاسی Lea-Francis به شدت اصلاح شده و موتور و بدنه آلومینیومی کپی شده از طراحی خودروهای ایتالیایی استفاده می کرد.

موفقیت اندک در مسابقات باشگاهی به زودی باعث شد که این تیم با ساختن ماشین های تک نفره توجه خود را افزایش دهد. McAlpine اولین نمونه را در سال 1950 ارائه کرد، پس از HWM ماس در Castle Combe دوم شد و در سال 1951 در مسابقه Formula Libre در Ibsley در دورست برنده شد. چندین نمونه در طول فصول بعدی توسط رانندگانی از جمله روی سالوادوری، تونی رولت، اریک تامپسون تبلیغ شد. و کن داونینگ

در سال 1955 مک آلپاین ماشین اسپرت جدید تیم را به مسابقات 24 ساعته لمانز برد و با تامپسون رانندگی کرد. آنها پس از شش ساعت با از کار افتادن موتور بازنشسته شدند، اندکی پس از تصادفی که مرسدس پیر لووگ در میان جمعیت پرواز کرد و راننده و 83 تماشاگر را کشت.

اگرچه مک آلپاین به تأمین بودجه ادامه داد، اما تیم هرگز نتوانست با منابع موجود برای رقبای خود مطابقت کند. موفقیت در سیراکیوز باعث تقویت غیرمنتظره روحیه آنها شد، اما زمانی که بحران سوئز باعث لغو چندین رویداد در سال 1957 شد و آنها را از پول اولیه تضمینی محروم کرد، عملیات مسابقه بسته شد و اتومبیل ها به حراج گذاشته شدند.

مشارکت حامی آنها در ورزش موتوری نیز به پایان رسید. مک آلپاین در حالی که بر تجارت ساخت و ساز متمرکز بود، خدمات هلیکوپتری را راه اندازی کرد، با قایق های بادبانی مسابقه داد و یک تاکستان موفق را در خانه خود در لامبرهورست کنت افتتاح کرد. او در سال 1973-1974 به عنوان کلانتر عالی کنت خدمت کرد و در سال 1997 به عنوان OBE منصوب شد.

در سال 1955 با پاتریشیا جین دختر یک افسر نیروی دریایی ازدواج کرد. او مانند دو پسرشان ریچارد و جیمز و سه نوه از او جان سالم به در می برد.