بایرن مونیخ تعظیم می کند و مانند نیروی محو شده در میان نخبگان جدید اروپا به نظر می رسد | شهر منچستر

تیبا گذشت دو ساعت و 53 دقیقه از مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا، بایرن مونیخ سرانجام به گل رسید. این یک پنالتی جاشوا کیمیچ بود، بی‌معنی و بی‌معنی، اما همچنان به مرکز دروازه کوبید، انگار می‌خواهد امتیازی بگیرد. سلام. Pssst. بچه ها شاید سعی کنید چیز بزرگ توری را هدف بگیرید. یکی بین دو چیز فلزی. به طور شگفت انگیزی جادار است!

جزئیات دقیق این شکست در مجموع 4-1 به باد تاریخ گم خواهد شد. با این حال در دو بازی این تساوی، تعداد گل های مورد انتظار بایرن 3.49 تنها کسری از منچسترسیتی با 4.23 بود. هر دو طرف یک پنالتی تلخ گرفتند. بین دو جعبه، همانطور که پپ گواردیولا پس از آن اعتراف کرد، انتخاب زیادی بین آنها وجود نداشت.

“پادشاهان جام!” چند دقیقه قبل از شروع بازی، بنر بزرگی را که در انتهای بایرن باز شده بود، بخوانید. Südkurve با پرچم های نقره ای که به شکل جام قهرمانی لیگ قهرمانان چیده شده بودند می درخشید. نام تجاری در اینجا به اندازه کافی واضح بود: این زمین چمن ما، قلمرو ما، رقابت ما است. با این حال، در واقعیت، شبیه یک باشگاه بزرگ قدیمی بود که سعی می‌کند به ایده‌ی خودش از خودش بچسبد، و ناامیدانه تلاش می‌کند با کلمات و موتیف‌ها اسطوره‌ای را که دیگر نمی‌توانند در زمین حفظ کنند، زنده کند.

و بنابراین در نگاهی به گذشته، شاید لحظه نمادین این بازی – اگر نگوییم تساوی – فقط در 17 دقیقه شروع شد، زمانی که لروی سانه توسط جمال موسیالا از دروازه خارج شد. این یک افتتاحیه غالب توسط بایرن بود، جمعیت آلیانز روی پاهای خود، توماس توخل در حال تکان دادن و تکان دادن در ناحیه فنی خود بود. اما سانه شوت خود را به بیرون زد و این اساساً شب بایرن در دنیای کوچک بود: اسلحه‌ها میخ‌زده، تیغه‌ها کُند، یکی از مسلط‌ترین تیم‌های مهاجم اروپا به دود کم‌رنگ تبدیل می‌شود.

برای کسانی از ما که در برخی از تیم‌های بزرگ بایرن در سال‌های اخیر بزرگ شده‌ایم – مشت به دسته‌ها، تخریب‌های سریالی بارسلونا – منظره آنها. نه امتیاز دادن می تواند یک تجربه عجیب و غریب باشد. کینگزلی کومان چرخید و دور شد. اریک ماکسیم چوپو موتینگ با تلوتلو خوردن فکر می‌کرد که او در چه بازی است. برای بایرن، محوطه جریمه سیتی به نوعی گرداب عجیب و غریب تبدیل شد، مکانی که در آن حملات می میرند.

تابستان گذشته بایرن شاید بهترین مهاجم جهان را رابرت لواندوفسکی را فروخت. جایگزین های خوبی در بازار وجود داشت – هری کین، عثمان دمبله، روملو لوکاکو – اما هیچکدام از آنها در ساختار هزینه های بایرن واقع گرایانه نبودند. بایرن واقعاً دیگر در راهروی پرمیوم خرید نمی کند، اگر هم شده باشد. و به این ترتیب یک معامله کاهش قیمت برای سادیو مانه انجام شد، با این امید که او و Choupo-Moting بتوانند به اندازه کافی لبه برش را بین آنها ایجاد کنند تا یک چالش ایجاد کنند.

و شاید برای یک قهرمانی دیگر در بوندسلیگا کافی باشد. اما در دهه گذشته تنها لیگ قهرمانان آنها – علیرغم برخورداری از تسلط غیرقابل تحمل مالی و انتخاب بهترین بازیکنان و مربیان آلمان – در مینی تورنمنت ویران شده سال 2020 برگزار شد. در دو بازی این یک چهارم نهایی، آنها 31 شوت زدند و هیچ گل بازی باز زدند. دقیقاً چه چیزی در اینجا خراب شده است؟

شاید هدیه واقعی در انتهای زمین بود. ارلینگ هالند زمانی همان بازیکنی بود که بایرن می‌توانست از آن خود بداند: جواهری جوان بوندسلیگا، رسیده و آماده برای شکار غیرقانونی. اما هالند به بایرن هرگز واقعاً یک چشم‌انداز جدی نبود و بنابراین این روزها هالند غارت‌ها و غارت‌های خود را برای حریفان انجام می‌دهد: وزن خود را به اطراف پرتاب می‌کند، گل تعیین‌کننده را در شب به ثمر می‌رساند، کابوس‌های بیداری دایوت اوپامکانو را رها می‌کند.

اوپامکانو پس از 180 دقیقه التقاطی مرد آشکار سقوط بود، اما منشأ مشکلات او جای دیگری بود. واقعیت این است که اگر به تیم‌هایی مانند سیتی اجازه بدید که به سمت شما بیایند، چنین اتفاقاتی زیاد رخ خواهد داد. پرس ظالم بایرن که با عشق هانسی فلیک مونتاژ شده بود، به روبان چسبانده شده است. این روزها، چهار دوره کامل بایرن طول می کشد تا پس از شکست حمله، به موقعیت خود بازگردند و اساساً با 6 بازیکن دفاع کنند. این تیمی است که به اندازه کافی برای یکدیگر کار نمی کند، مجموعه ای از ستاره ها بدون هدف مشترک: اف سی هالیوود، دنباله.

با وجود قربانیان آشکارتر در سلسله مراتب بایرن، توخل زمان خواهد داشت تا این آشفتگی را حل کند. اما بازگرداندن بایرن به قله فوتبال اروپا بسیار بیشتر از خون‌ریزی آیینی است. نیاز به نوعی فروتنی است که همیشه قوی ترین لباس این باشگاه نبوده است، درک این موضوع که این رقابت دیگر زمین خانه آنها نیست، نظم قدیمی فوتبال در زمان واقعی در حال تغییر است.

در عوض، این باشگاه‌هایی مانند سیتی هستند که تأسیس امروزی هستند: مستبد، از نظر نهادی امن، از نظر مالی قادر مطلق. یک سه گانه برای گرفتن وجود دارد و به طرز عجیبی شاعرانه خواهد بود اگر آنها با فتح آرسنال و منچستریونایتد در خانه، بایرن مونیخ و رئال مادرید و میلان در اروپا این کار را انجام دهند: فراخوانی از باشگاه های میراث اروپایی، که همگی به آنها تعظیم می کنند. نیروی آینده

نظم جدید فوتبال اروپا چگونه است؟ در چند هفته آینده ممکن است در شرف کشف این موضوع باشیم.