قیام گتوی ورشو در هشتادمین سالگرد گرامیداشت

رؤسای جمهور و بازماندگان هولوکاست و نوادگان آنها هشتادمین سالگرد قیام گتوی ورشو را با این احساس تلخ گرامی داشتند که مسئولیت حفظ هولوکاست از دست شاهدان خارج می شود.

فرانک والتر اشتاین‌مایر، رئیس‌جمهور آلمان گفت که درس‌های تجاوز کشورش درسی است زیرا حمله روسیه به اوکراین «پایه‌های نظم امنیتی اروپا ما را ویران کرده است».

شما در لهستان، شما در اسرائیل، از تاریخ خود می دانید که برای آزادی و استقلال باید جنگید و از آن دفاع کرد. شما می‌دانید که دفاع از خود برای یک دموکراسی چقدر مهم است.»

اما ما آلمانی ها از تاریخ خود نیز درس گرفته ایم. “دیگر هرگز” به این معنی است که نباید جنگ تجاوزکارانه جنایتکارانه ای مانند روسیه علیه اوکراین در اروپا وجود داشته باشد.

این سالگرد صدها جوان یهودی را گرامی می دارد که در سال 1943 در ورشو علیه قدرت قاطع ارتش آلمان نازی سلاح به دست گرفتند.

هنوز هیچ جنگجوی زنده ای وجود ندارد. Marek Edelman، آخرین فرمانده بازمانده، در سال 2009 درگذشت. او در لهستان ماند و به زنده نگه داشتن خاطره شورش در سرزمین خود کمک کرد. سیمچا روتم، مبارزی که افراد دیگر را از طریق تونل های فاضلاب از محله یهودی نشین آتش گرفته خارج می کرد، درگذشت.

مراسم بزرگداشت در مقابل بنای یادبود قهرمانان گتو برگزار شد، جایی که درگیری‌ها به رهبری سه رئیس‌جمهور که ملت‌هایشان برای همیشه در جنگ جهانی دوم شکل گرفت، آغاز شد.

اسرائیل پس از جنگ تأسیس شد تا به یهودیان خانه ای بدهد که در نهایت پس از قرن ها آزار و اذیت در اروپا در آن امن باشند.

آلمان که در مناطق وسیعی که اشغال کرده بود مرگ و ویرانی به بار آورد، جنایات خود را پذیرفته و ابراز پشیمانی کرده است.

اشتاین مایر بار دیگر طلب بخشش کرد

اشتاین مایر گفت: «به عنوان رئیس جمهور فدرال آلمان، امروز در مقابل شما ایستاده ام و در برابر مبارزان شجاع در محله یهودی نشین ورشو تعظیم می کنم. “در غم و اندوه عمیق به مردگان تعظیم می کنم.”

و لهستان، جایی که بزرگترین جمعیت یهودی اروپا قبل از جنگ زندگی می کرد و مورد تهاجم قرار گرفت و در معرض کشتار و ویرانی دسته جمعی قرار گرفت، مسئولیت خود را در حفظ مکان هایی مانند گتو و اردوگاه مرگ آشویتس انجام می دهد و در عین حال به خسارات عظیمی که به کل ملت وارد شده است احترام می گذارد.

حدود شش میلیون شهروند لهستانی در طول جنگ کشته شدند که حدود سه میلیون از آنها یهودی و بقیه عمدتاً لهستانی مسیحی بودند.

اشتاین مایر گفت: “رئیس جمهور عزیز دودا، رئیس جمهور عزیز هرتزوگ، بسیاری از مردم در دو کشور شما، در لهستان و اسرائیل، با وجود این جنایات به ما آلمانی ها آشتی داده اند.”

برخی از شرکت کنندگان در مراسم چهارشنبه از استرالیا و ایالات متحده برای ادای احترام به کشته شدگان و همچنین تمدن غنی یهودی که میراث آنهاست، سفر کردند. بسیاری از آنها مراسم خصوصی خود را برگزار می کنند و به کسانی که در قبرستان یهودیان یا در یادبودهای مختلف در محوطه سابق گتو ادای احترام می کنند، ادای احترام می کنند.

آلمانی ها در سال 1939 به لهستان حمله کردند و سال بعد محله یهودی نشینی را تأسیس کردند که بزرگترین محله یهودی نشین در لهستان اشغالی بود.

در ابتدا حدود 380000 یهودی را در خود جای داد که در فضاهای زندگی تنگ تنگ بودند و در اوج خود حدود نیم میلیون روح را در خود جای داده بود. بیماری و گرسنگی بیداد می کرد و اجساد اغلب در خیابان ها ظاهر می شد.

جنبش مقاومت یهودیان در محله یهودی نشین ورشو پس از آن که 265000 مرد، زن و کودک در تابستان 1942 جمع آوری و در اردوگاه مرگ تربلینکا کشته شدند، رشد کرد. با انتشار اخبار نسل کشی نازی ها، آنهایی که در عقب ماندند دیگر به وعده های آلمان مبنی بر فرستادن آنها به اردوگاه های کار باور نداشتند.

گروه کوچکی از شورشیان شروع به فراخوانی برای مقاومت کردند و اقدامات خرابکارانه و حملات جداگانه انجام دادند. برخی از یهودیان شروع به سرپیچی از دستورات آلمان برای گزارش اخراج کردند.

قیام زمانی آغاز شد که نازی ها در 19 آوریل 1943، در آستانه عید پسح، وارد گتو شدند. سه روز بعد، نازی ها محله یهودی نشین را به آتش کشیدند و آن را به یک تله مرگ آتشین تبدیل کردند، اما مبارزان یهودی نزدیک به یک ماه به مبارزه خود ادامه دادند تا اینکه به طرز وحشیانه ای مغلوب شدند. این مدت طولانی تر از چیزی بود که برخی کشورها تحمل کردند.