من به عنوان ولیعهد آن، می خواهم یک لیبی جدید، دموکراتیک و یک اروپای قوی تر ببینم

در حالی که جنگ در اروپا ادامه دارد و در جاهای دیگر در حال وقوع است، لیبی و لیبیایی ها با انتخاب دیگری و فاجعه بالقوه دیگری روبرو هستند.

من می دانم که هموطنان من می توانند از درگیری دیگر جلوگیری کنند و سیستمی بادوام ایجاد کنند که منعکس کننده تاریخ، فرهنگ و ارزش های لیبی باشد که به طور واقعی و پر جنب و جوش دموکراتیک باشد.

با این حال، بدون مشارکت، در هر سطح از جامعه لیبی و حمایت شرکای بین‌المللی، لیبی در خطر از دست دادن مجدد فرصت خود برای پیوستن به خانواده ملت‌های آزاد است، همانطور که مردم آن همیشه هوس کرده‌اند.

بر خلاف تقریباً هر کشور دیگری در خاورمیانه و شمال آفریقا، لیبی به طور ارگانیک به عنوان یک دموکراسی ظاهر شد.

این یک ملت ابتدایی نیست، که از مفهوم عمیق لیبیایی بودن ناشی می شود که به 10 هزار سال پیش باز می گردد. در واقع، مفهوم هویت لیبی بر چنین توجیه ابدی استوار نیست.

بلکه لیبیایی ها وجود را انتخاب کردند.

وحدت و دموکراسی ریشه عمیقی در تاریخ لیبی دارد

آنها از هرج و مرج شمال آفریقا در قرن نوزدهم به وجود آمدند، زمانی که لیبیایی ها به طور جمعی تصمیم گرفتند در برابر دزدی که قلمرو آنها را تعریف می کرد مقاومت کنند و امیران تجارت برده در خط ساحلی جنوب مدیترانه را رد کنند.

به نوبه خود، لیبیایی ها برای هویت خود، حق خود برای تعریف شدن به عنوان مردمی با جاه طلبی برای زندگی مسالمت آمیز و مرفه مبارزه کردند، و به همان اندازه در برابر اشغال استعماری و نازیسم مقاومت کردند.

پدر مرحوم من، حسن السنوسی، ولیعهد لیبی، مانند خانواده ما، کلید این تبار ملی است. سابقه خانوادگی ما یکی از دفاع سرسختانه از ملت لیبی است.

سلف او، پادشاه لیبی، ادریس، پس از جنگ جهانی دوم، انتخابی را به مردم لیبی ارائه کرد. آنها وحدت را انتخاب کردند و سه بخش سیاسی منطقه را در یک پادشاهی گرد آوردند.

و آنها – با تأیید کامل و تعهد شخصی کامل پادشاه جدیدشان، مشاوران و خانواده‌اش – یک قانون اساسی دموکراتیک را انتخاب کردند که از حقوق اقلیت‌ها محافظت می‌کرد و آزادی وجدان را تضمین می‌کرد.

آنها ساختاری را ایجاد کردند که در آن دموکراسی پارلمانی و دولت نمایندگی می توانست شکوفا شود.

به عنوان یک پادشاهی، لیبی تا بطن خود دموکراتیک بود

این امر لیبی را منحصر به فرد می کند. ادریس به امتیازات مربوط به اختیارات سلطنتی خود رضایت نداد.

در واقع، ادریس هرگز خود را پادشاهی با هیچ نوع حق اساسی برای قدرت نمی دانست.

او رهبر فرقه سنوسی بود، فرقه مذهبی صوفی که بیش از یک قرن قبل به لیبی آمد و اعتماد لیبیایی ها را از طریق صداقت، بی طرفی و دفاع سرسختانه از استقلال خود در برابر سلطه بیگانگان به دست آورده بود.

این واقعیت که لیبی مستقل یک پادشاهی بود، با ماهیت دموکراتیک آن تناقض نداشت.

در عوض، سلطنت لیبی بخشی اساسی از دموکراسی لیبی بود که در چارچوب سیاسی قانون اساسی که با تاریخ، فرهنگ و اراده سیاسی لیبی مطابقت داشت، تعبیه شده بود.

این نماد وحدت‌بخش هویت ملی بود که دموکراسی کارآمد را ممکن کرد.

مشکلات لیبی از زمان کودتای 1969 ناشی از حذف این دموکراسی است.

با این حال، لیبیایی‌ها هنوز غریزه‌های دموکراتیک خود را به خاطر می‌آورند، حتی اگر یک دهه از انقلاب 2011 می‌گذرد، در حالی که این کشور متشنج و بی‌ثبات است و از دو جنگ داخلی وحشیانه رنج برده است.

ابتکارات صلح بین المللی به دلیل نادیده گرفتن تاریخ لیبی شکست خورده است

هیچ مسیر آشکاری وجود ندارد زیرا بازیگران خارجی درک نکرده اند که لیبیایی ها کلید صلح پایدار در کشورشان هستند.

ابتکارات سیاسی متعدد دقیقاً به این دلیل که همگی تاریخ لیبی را نادیده گرفته اند، نتوانسته اند یک راه حل سازنده ایجاد کنند.

استفاده از یک مکانیسم مشورتی واقعی لیبی، به رهبری یک لیبیایی، و به کارگیری یک الگوی آماده برای ثبات کشور در قانون اساسی قبل از 1969، رویکرد بسیار مؤثرتری خواهد بود.

در واقع، همه نظرسنجی ها و احساسات عمومی نشان می دهد که قانون اساسی قبل از 1969 همچنان در بین مردم لیبی محبوبیت زیادی دارد و پادشاه ادریس همچنان به عنوان پدر ملت لیبی مورد احترام است.

سلطنت قانون اساسی دموکراتیک لیبی نیازی به جلب حمایت مردم ندارد. این پشتیبانی از قبل وجود دارد.

موثرترین راه برای قدرت های اروپایی برای حمایت از توسعه لیبی دموکراتیک از طریق اصلاح مجمع گفتگوی سیاسی لیبی (LPDF) است.

مسئله لیبی نیز اروپایی است

اتحادیه اروپا باید حمایت از یک مجمع جدید را در نظر بگیرد که به صراحت قانون اساسی قبل از 1969 را به عنوان هدف خود در نظر بگیرد و مکانیسم های مشورتی متنوعی را برای یک دوره انتقالی طولانی مدت در درون خود داشته باشد.

اروپا باید رهبری بین المللی را بر عهده بگیرد، زیرا مسئله لیبی به طور غیرقابل حذفی اروپایی است. تاریخ لیبی با تاریخ اروپا گره خورده است.

نه تنها قدرت های امپریالیستی و فاشیست اروپایی به تسخیر لیبی امیدوار بودند. مردم لیبی نیز در نهایت در کنار اروپای آزاد در مبارزه با فاشیسم ایستادند.

از این رو استقرار یک لیبی دموکراتیک در سال 1951، بسیار شبیه به رستاخیز جمهوری فرانسه و ایجاد آلمان غربی، از پیروزی دموکراسی بر استبداد در اروپا ناشی می شود.

پیوندهای اروپایی لیبی در طول قرن گذشته ادامه یافت زیرا به یکی از صادرکنندگان اصلی انرژی به این قاره تبدیل شد.

وضعیت کنونی خطرات یک لیبی متخاصم یا تجزیه شده را نشان می دهد. اگر لیبی دوباره تحت دیکتاتوری رنج می‌برد، ناگزیر با قدرت‌های تجدیدنظرطلب استبدادی همسو خواهد شد که از منابع این کشور به عنوان مهره در بازی‌های ژئوپلیتیک خود استفاده خواهند کرد.

اروپا نمی تواند چشم خود را ببندد تا زمانی که شمال آفریقا یک بار دیگر منفجر شود

اما محتمل‌تر و خطرناک‌تر، خشونت دیگری است که امید لیبی به آینده را از بین می‌برد و فضای بیشتری را برای افراط‌گرایان، فرقه‌گراها و شبه‌نظامیان خصوصی فراهم می‌کند و جرقه‌ای برای یک بحران پناهجوی دیگر و همچنین یک بحران امنیتی در سراسر منطقه می‌دهد. در سواحل جنوبی اروپا

جنگ سال گذشته را تعریف کرده است. با ورود جهان به دوره دیگری از رقابت نظامی و رقابت ایدئولوژیک، دوباره این یکی را تعریف خواهد کرد.

اروپا باید از این فرصت استفاده کند تا ثبات دموکراتیک شمال آفریقا را تضمین کند، نه اینکه مشکل را تا زمانی که بار دیگر منفجر شود نادیده بگیرد.

جهل استراتژیک نه تنها مردم لیبی را به رنج بیشتر محکوم خواهد کرد. با اروپا هم همین کار را خواهد کرد.

HRH محمد السنوسی ولیعهد لیبی و مفسر فعال در امور لیبی از زمان شروع جنگ داخلی لیبی است.

_در یورونیوز، ما معتقدیم که همه دیدگاه ها مهم هستند. با ما در view@euronews.com تماس بگیرید تا پیشنهادات یا موارد ارسالی را ارسال کنید و بخشی از گفتگو باشید.
_