بررسی: “Pathogenesis” لنزهای متفاوتی را در مورد تاریخ ارائه می دهد

پاتوژنز: تاریخچه جهان در هشت طاعون، نوشته جاناتان کندی (تاج)

اغلب تصور می شود که تغییرات بزرگ تاریخی ناشی از نبوغ و سرسختی مردان بزرگ یا گاهاً زنان است، اما جاناتان کندی در کتاب خود «پاتوژنز: تاریخچه جهان در هشت طاعون» استدلال می کند که میکروب ها تا حد زیادی مسئول این بیماری هستند. همه چیز، از افول نئاندرتال ها تا فقر کنونی آفریقای جنوب صحرا.

تاریخچه سریع او از جهان از دوران پارینه سنگی تا امروز لنزی متفاوت برای مشاهده بسیاری از رویدادهای بزرگ گذشته ارائه می دهد. برخی از نتیجه گیری های کندی حدس و گمان محض است، مانند ایده او مبنی بر اینکه طاعون مرگبار در امپراتوری روم به ظهور سریع مسیحیت منجر شد. او استدلال می‌کند که در میان مرگ‌های بسیار، دین جدید دیدگاه فریبنده‌تری نسبت به بت‌پرستی از زندگی پس از مرگ ارائه می‌دهد.

بیشتر مشاهدات او با تحقیقات تاریخی بیشتر تقویت شده و قانع کننده تر است. کندی در نشان دادن اینکه چگونه پاتوژن ها به اسپانیایی ها کمک کردند تا آمریکای مرکزی و جنوبی را تسخیر کنند، توضیح می دهد که بیماری های اروپایی از جمله آبله و سرخک بیشتر جمعیت بومی را که هیچ مصونیتی در برابر میکروب های ناشناخته قبلی نداشتند، کشته یا ناتوان کرد. تخمین زده می شود که تنها یک شیوع در سال 1545 باعث مرگ 80 درصد از مردم بومی مزوآمریکا شده است.

کندی استدلال می کند که مرگ و ویرانی تغییر دین آنها را نیز تسریع کرد، زیرا بسیاری از مردم بومی باقی مانده، همراه با اسپانیایی ها، آن را دلیلی بر برتری خدای مسیحی می دانستند.

در آن سوی اقیانوس اطلس، کندی توضیح می دهد که چگونه مقاومت در برابر بیماری های عفونی – به ویژه مالاریا و تب زرد رایج در بخش هایی از جنوب صحرای آفریقا – تجارت برده را تقویت کرد. احتمال مرگ آفریقایی‌های مقاوم به بیماری در مزارع جهان جدید کمتر از اروپایی‌ها بود و بسیاری از جمعیت بومی قبلاً از بین رفته بودند. کندی استدلال می‌کند که ارتباط بعدی آفریقایی‌ها با برده‌داری به ایدئولوژی برتری سفیدپوستان کمک کرد که همچنان بر شیوه‌ای که امروزه با آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار رفتار می‌شود، تأثیر می‌گذارد.

وجود مالاریا و تب زرد نیز مانع از استعمار اروپاییان در داخل آفریقا شد، اما فقط برای مدتی. زمانی که کینین برای کمک به جلوگیری از مرگ ناشی از مالاریا کشف شد، این وضعیت تغییر کرد. اما از آنجایی که میزان مرگ و میر و بیماری همچنان بالا بود، مستعمرات افراد مستأصل و بی رحم را با میل به ثروتمند شدن سریع و خروج از آن جذب کردند. کندی استدلال می‌کند که این بیماری بود که به ایجاد اقتصادهای استعماری شدیداً استخراج‌کننده در مکان‌هایی مانند کنگو کمک کرد، که پیامدهای آن هنوز در فقر شدید آن کشورها احساس می‌شود.

کندی در فصل آخر استدلال می کند که فقر، از جمله در کشورهای ثروتمندی مانند ایالات متحده، نوعی طاعون مدرن است که هر ساله میلیون ها نفر را هم با بیماری های عفونی و هم بیماری های غیرواگیر مانند دیابت می کشد. این مشکلات بهداشتی مرتبط با فقر، به نوبه خود، با نرخ مرگ و میر بالاتر در طول همه گیری کووید-19 همراه بوده است.

کندی با یک درخواست پرشور برای هزینه های بهداشت عمومی برای از بین بردن بیماری به پایان می رسد. او با تکیه بر نمونه هایی از کمپین های موفق سلامت عمومی در سراسر کتاب، استدلال می کند که چنین سرمایه گذاری هم زندگی انسان ها را بهبود می بخشد و هم اقتصاد را تقویت می کند.