مسابقه قهرمانی هنوز به پایان نرسیده است، اما آرسنال نیاز به بازپس گیری انرژی بی امان دارد | انبار مهمات

در میان احساس ناباوری و ناامیدی از اینکه آرسنال دومین تساوی متوالی را از آرواره های پیروزی در وستهام ربوده بود، گرانیت ژاکا آماده بود تا دوزی از عمل گرایی را به او اضافه کند. او در مورد فشار نامناسب آنها گفت: “اگر چیزی خوب پیش نمی رود، نشان دادن انگشت به دیگری آسان است.” ما تا به حال این چالش را انجام می دادیم و هیچ کس قبل از فصل به این موضوع فکر نمی کرد. حالا همه چیز را تازه کنیم.»

مسیر رسیدن به یک دستاورد خارق‌العاده به میزان قابل توجهی باریک شده است و آزاردهنده میکل آرتتا این است که لازم نیست اینگونه باشد. لحظاتی نگذشته بود که آنها به وستهم اجازه بازگشت به کار را دادند که سکوت در اطراف استادیوم لندن به حد وحشتناکی رسید: آرسنال در حال گذراندن مسیر خود به سوی یک پیروزی با سهولت کامل بود و در نگاهی به عقب، شاید آنها از نتیجه تقریباً کلی این موقعیت آرام شده بودند. عدم وجود لبه نه میزبانان آنها و نه آنهایی که در سکوها حضور داشتند، این باور واقعی را نشان ندادند که بعد از ظهر ممکن است بر سر راه بیفتد.

آنچه بعد اتفاق افتاد درس دیگری بود که آرسنال این حق را به دست نیاورد که در چه زمانی می تواند سفر کند. حدس دوم آنچه در ذهن یک بازیکن می گذرد می تواند شکل تحلیلی تنبلی باشد، اما نمی توان نتیجه گرفت که مقداری از رضایت به وجود آمده است. وستهم لیورپول نیست و زمین آنها به سختی در آنفیلد است: شاید آرسنال بتواند این کار را انجام دهد. زودتر اعلام کنند و انرژی خود را حفظ کنند، همانطور که پنج هفته قبل در یک راهپیمایی در فولام داشتند.

این آرتتا را خشمگین خواهد کرد که، درست همانطور که ست-تو ژاکا با ترنت الکساندر-آرنولد یک هفته قبل تغییر کرد، یک بازیکن ارشد دیگر این بار خطای قابل اجتنابی را ساخت. توماس پارتی 29 ساله است و در رویکرد بی وقفه دیگو سیمئونه در اتلتیکو مادرید تحصیل کرده است: او نباید کاری می کرد که یک ضربه سخت را پشت سر دکلان رایس، بهترین بازیکن وستهم، در اعماق نیمه خودش انجام دهد و به خاطر غرور خود به سرعت مجازات شد. در حالی که بی حوصلگی یک تیم جوان در مبارزه برای مقام اول یک توضیح اساسی برای از دست دادن اعصاب است، بازیکنان ارشد باید لحن بهتری داشته باشند.

ژاکا گفت: «این به ذهنیت مربوط نمی شود: مطمئناً اینطور نیست. در تصویر بزرگتر احتمالا حق با اوست. آرسنال همچنان صدرنشین لیگ برتر است و قهرمانی در دستانش است. پیشی گرفتن از منچسترسیتی تا این مرحله یک دستاورد خارق‌العاده بوده است و شاید نکته مهم‌تر این باشد که، مانند تسلط تیم پپ گواردیولا، هر مسابقه قهرمانی امروزه به دو مدعی تقریباً عالی نیاز دارد. در یک لیگ واقعاً سالم، زمانی که مدعی که 23 مسابقه از 31 مسابقه را برده است، سطح خود را به اندازه کافی برای تساوی یک زوج پایین بیاورد، باید دست فشار کمی وجود داشته باشد.

هیچ کدام از اینها این واقعیت را تغییر نمی دهد که دو لغزش آرسنال قابل اجتناب بوده است. این سوء ظن وجود یک خماری ذهنی در شرق لندن نسبت به مارپیچ هفته قبل را نیز تغییر نمی دهد. آرتتا با این تیم چنین گام‌های بزرگی برنداشت تا بتواند تا اواسط آوریل دست از کار بکشد: همانطور که ژاکا پیشنهاد کرد، این زمان برای تنظیم مجدد و بررسی بهترین روش برای بهره‌برداری از موقعیتی که هنوز در هفت بازی پایانی است، است.

این واقعیت که ساوتهمپتون حریف بعدی آنهاست، که جمعه از امارات دیدن می کند، باید به این معنی باشد که قبل از دیدار مهم از سیتی در 9 روز دیگر، چند تار عنکبوت از بین رفته است. آرسنال ناامید است که ویلیام سالیبا را به بازی در اتحاد بازگرداند و هرکسی که راب هولدینگ را تماشا می‌کند، کسی که می‌تواند با بهترین آنها از محوطه جریمه دفاع کند اما وقتی در کانال‌ها قرار می‌گیرد به سختی تلاش می‌کند، تلاش برای کنترل میشائیل آنتونیو می‌فهمد چرا. سالیبا همچنین یک امنیت فنی ارائه می دهد که آرسنال در غیاب او فاقد آن بوده است و همین امر در مورد الکساندر زینچنکو نیز صدق می کند که برای احتیاط بازی وستهم را از دست داد. در حالی که کایرن تیرنی وارد اکثر ترکیب‌های لیگ برتر می‌شود، اما آشکارا راحت‌تر از اوکراینی است که برای کمک به بازی کردن در داخل بازی کند.

اگر سالیبا و زینچنکو کاملا آماده باشند، آرسنال در هفته آینده شانس دارد. اما این جمله به کمبود عمق تیم اشاره دارد، قطعاً در مقایسه با آنچه سیتی از آن لذت می برد. آنها سال گذشته با حذف یک مقام در لیگ قهرمانان، هزینه آن را پرداختند: این بار آنها نیمکت خود را تقویت کرده اند، اما شاید نه در حدی که قهرمانان می خواهند.

در وستهام، در تعقیب برد، آرتتا به ریس نلسون و فابیو ویرا حمله کرد: اولی حتی اگر چیزی را که ممکن است در طول اعصار در برابر بورنموث برنده باشد، به حد لازم نمی رسد، در حالی که دومی هنوز به جایگاه دوم اعتماد ندارد. مستقیما به الگوهای آرسنال. عجیب بود که امیل اسمیت رو، کاملاً آماده و در رویکرد تیم غوطه‌ور بود، اما پاشنه‌های خود را لگد می‌زد، در حالی که پویایی او ممکن بود آنها را تغییر دهد. استفاده بهینه از اندوخته‌هایش ممکن است برای آرتتا به همان اندازه مهم باشد که آهنگ درست را از دست‌های قدیمی‌اش در ماه آینده بخواند.

ژاکا گفت: «اگر کسی فکر می‌کند که ما این فصل را در هشت بازی اخیر بدون هیچ امتیازی از دست داده‌ایم یا برنده و تیم‌ها را شکست داده‌ایم، فکر می‌کنم شما در موقعیت مناسبی قرار ندارید. او به دور از اشتباه است. اما آرسنال بیشتر عمر خود را به عنوان رهبر لیگ مصرف کرده است و وظیفه آرتتا این است که بی امان را که بیشتر فصل آنها را مشخص کرده است، دوباره به دست آورد. اگر او موفق شود، هنوز برای نوشتن سوگنامه زود است.