«همه یک تکه از کورنوال می‌خواهند»: مردم محلی به خاطر خانه‌های دوم دست به گریبان هستند | مسکن

دیساکنان ناامید شمال کورنوال خود را به عنوان یک “گونه در خطر انقراض” توصیف کرده اند و خواستار خرید اجباری خانه های دوم خالی از سکنه در بحبوحه بحران عمیق مسکن ارزان قیمت هستند.

دهکده ساحلی سنت اگنس – واقع در جایی که یکی از آژانس‌های املاک و مستغلات آن را “لبه پلاتینیوم” بریتانیا نامیده است – در هفته‌های اخیر شاهد اعتراضات گسترده و گرافیتی‌های خصمانه بوده است، زیرا خشم به کنش‌گری تبدیل شده است.

کات ناوین، یکی از بنیانگذاران گروه اعتراضی First Not Second Homes، گفت: «ماه گذشته، 111 Airbnb در سنت اگنس و اطراف آن وجود داشت که 96 مورد از آنها خانه های کامل بودند. اگر به دنبال اجاره بلندمدت بودید، نزدیکترین مکان پورترث (هفت مایل دورتر) بود. چیزی محلی برای زندگی مردم وجود ندارد.»

این گروه در ماه‌های اخیر تظاهرات مسالمت‌آمیزی را در سراسر این شهرستان ترتیب داده است – تجمع بعدی در نزدیکی پورتووان این یکشنبه است. آنها برای ارائه مجوز برای خانه های دوم، قوانین برنامه ریزی جدید، و پایان دادن به اخراج بدون تقصیر، که به مالکان اجازه می دهد تا به سرعت مستاجران را بدون دلیل موجه اخراج کنند، مبارزه می کنند.

او گفت: «در حالت ایده‌آل، من همچنین می‌خواهم برخی اقدامات گذشته‌نگر با خریدهای اجباری در مکان‌هایی که جوامع در حال فرسایش هستند، ببینم. “این کاملا رادیکال است، اما آن چیزها در سطح بین المللی معرفی شده اند، پس چرا اینجا نیست؟”

کامیلا دیکسون، یکی از بنیانگذاران، می‌افزاید: «در نهایت می‌خواهم هیچ خانه دومی نبینم تا زمانی که همه خانه اولی مناسبی داشته باشند».

کورنوال دارای 12776 خانه دوم و بیش از 11000 خانه برای تعطیلات است، در حالی که 21817 نفر در این هفته ثبت نام کرده بودند. سال گذشته، شورا پناهگاه های یک تخته اضطراری را برای افراد آسیب پذیر در Truro و Penzance نصب کرد. همچنین افراد را در خوابگاه‌های صبحانه و کاروان‌های ساکن قرار داده است.

سامانتا کوین ساکن ترورو و دختر نوجوانش در سال‌های اخیر مجبور شده‌اند از چندین خانه اجاره‌ای بیرون بروند، زیرا این املاک فروخته شده است. آنها ناموفق در ثبت نام مسکن منتظر مانده اند، در محل اقامت موقت تعطیلات زندگی می کنند و در حالی که هیچ جایگزینی وجود ندارد به خانه یکی از دوستانشان نقل مکان کرده اند.

او گفت: «این که به فرزندت بگویم، «من در واقع خانه ای برای تو ندارم»، واقعاً احساس بدی داشتم – احساس می کردم در زندگی شکست خورده ام. “به عنوان یک حرفه ای که به طور تمام وقت در بخش خیریه کار می کند و هیچ مشکلی در سابقه اعتباری ندارد، واقعاً عجیب است که فکر کنید در آن موقعیت بودم.

«توصیه شورا دفعه قبل این بود که «تا زمانی که توسط دادگاه اخراج نشوید، مجبور نیستید خانه خود را ترک کنید»، اما من نگران بودم که این امر بر آینده ما تأثیر بگذارد. من خیلی راحت و خوش شانس هستم که دوباره خانه ای پیدا کردم.»

نیکولا بونت ساکن سنت اگنس مادام العمر در یک کابین چوبی یک تخته در باغ صاحبخانه اش زندگی می کند. بانت یک تجارت نظافتی محلی را اداره می‌کند، اما از تمیز کردن اجاره‌های تعطیلات خودداری می‌کند، حتی زمانی که سعی می‌کند مبلغی را برای وام مسکن پس‌انداز کند.

او گفت: “دوستان من اینجا هستند، شغل من اینجاست و اینجا همیشه خانه من خواهد بود، بنابراین من واقعاً می خواهم در سنت اگنس بمانم، اما فرصتی برای من برای خرید اینجا وجود ندارد، احساس می کنم واقعاً دور از دسترس است.” “همه یک تکه از کورنوال می خواهند و در واقع دارند کار کورنوال را خراب می کنند.”

یکی از مستمری بگیران محلی از ساخت عمارت دیگری در سنت اگنس چنان خشمگین بود که یک ملک غیر مسکونی در کنار دریا را با عبارت «دیگر ملک سرمایه گذاری نیست» و «صاحبان خانه های دوم چیزی را پس می دهند: اجاره یا فروش خانه های خالی خود به مردم محلی در قیمت منصفانه».

او که ناشناس صحبت می‌کرد، گفت: «زمانی که من و شوهرم خانه‌مان را در اینجا در سال 1998 خریدیم، 80000 پوند قیمت داشت. ما واقعاً مشاغل معمولی داشتیم و می توانستیم از اینجا بخریم.

«اکنون، نیمی از املاک این نزدیکی اجاره تعطیلات یا خانه دوم هستند و جوانان محلی برای مسکن با میلیونرها رقابت می کنند. من را عصبانی می کند. ما مثل یک گونه در حال انقراض هستیم. اینجا لبه پلاتینیوم بریتانیا نیست، این خانه و اجتماع مردم است.»

مدیرکل اندرو جورج، نماینده سابق سنت آیوز، معتقد است که خلأهای مالیاتی برای سرمایه گذاران دارایی باید فوراً بسته شود.

او گفت: «سال‌هاست که از بیت المال برای یارانه خانه‌های دوم استفاده می‌شود. «هزاران صاحب خانه دوم از پرداخت مالیات شورا (با واجد شرایط بودن به عنوان محل تجاری) اجتناب می‌کنند و سپس ادعای تخفیف در نرخ‌های مشاغل کوچک می‌کنند. این روزنه قبل از کووید برای کورنوال 17 میلیون پوند در سال هزینه داشت.

دولت ملی همچنین تقریباً 170 میلیون پوند از کمک‌های بلاعوض کووید را به «امکان تجاری اجازه تعطیلات» در کورنیش پرداخت کرد که بیش از نیمی از آن به مالکانی که در خارج از شهرستان زندگی می‌کنند تعلق گرفت.

جورج گفت: “به جای پاداش دادن به صاحبان خانه های دوم با پول عمومی، آنها باید آنها را مجبور به پرداخت بسیار بیشتر کنند.” “این سیاست حسادت نیست، سیاست عدالت اجتماعی است.”