فوران های آتشفشانی: خطرات هواپیما چیست؟

در آوریل 2023، آتشفشان شیولوچ، در شبه جزیره کامچاتکا روسیه، بزرگترین خاکستر در 60 سال گذشته را ایجاد کرد. روستای Klyuchi که تنها در 47 کیلومتری آتشفشان قرار دارد، در عرض چند ساعت توسط یک لایه خاکستر به ارتفاع 4.5 سانتی متر پوشانده شد در حالی که ارتفاع ابر خاکستر به 20 کیلومتر می رسید.

مایک برتون، پروفسور آتشفشان شناسی در دانشگاه منچستر، توضیح می دهد که در مقیاس جهانی، فوران تاثیر کمی خواهد داشت: “بنابراین بزرگترین تاثیر رسوب خاکستر است که مخرب و آزاردهنده است اما تاثیر عمده ای ایجاد نکرده است. به طوری که نوعی تأثیر منطقه ای ناشی از خاکستر در جو بر جای می گذارد.”

این در تضاد کامل با فوران آتشفشانی پیناتوبو در فیلیپین در سال 1991 است که باعث شد اتمسفر به دلیل ذرات گاز مایع در استراتوسفر که تابش خورشیدی را منعکس می کند، نیم درجه سرد شود.

ابرهای خاکستر آتشفشانی: تهدیدی جدی برای ترافیک هوایی

تأثیر منطقه‌ای شامل ترافیک هوایی نیز می‌شود: بالاترین سطح هشدار قرمز اعلام شده است. ابرهای خاکستر آتشفشانی تهدیدی جدی برای هوانوردی هستند. آنها نه تنها دید خلبانان را مختل می کنند، بلکه می توانند به کنترل پرواز آسیب جدی وارد کرده و منجر به خرابی موتور شوند:

زمانی که شما با موتور جت پرواز می کنید مشکلی ایجاد می شود که دارای قطعات بسیار داغ و قطعات خنک تر است. وقتی هواپیما از میان توده خاکستر عبور می کند، آن خاکستر را می بلعد و ذوب می شود. آنقدر داغ می شود که در واقع به مایع تبدیل می شود. برتون گفت که در قسمت های خنک تر موتور جت جمع می شود. این تجمع می تواند موتور را مسدود کرده و آن را متوقف کند. و اگر موتور از کار بیفتد، هواپیما شروع به سقوط از آسمان می کند.”

چندین حادثه تقریباً مرگبار به دلیل خاکستر آتشفشانی

برای مثال، در اوایل سال 1982، یک بوئینگ 747-200 بریتیش ایرویز وارد ابری از خاکستر از آتشفشان Galunggang بر فراز اندونزی در ارتفاع 12000 متری شد. همه موتورها از کار افتادند و هواپیما به سمت فرود شیب دار رفت قبل از اینکه خلبانان موفق به راه اندازی مجدد موتورها در ارتفاع حدود 4000 متری و فرود اضطراری ایمن در جاکارتا شوند.

هفت سال بعد، یکی دیگر از فرود اضطراری چشمگیر یک هواپیمای KLM در آلاسکا رخ داد که موتورهای آن پس از عبور از ابر خاکستر از آتشفشان Mount Redoubt از کار افتاده بود.

مشکل اینجاست که برای خلبانان، ابرهای خاکستر به سختی از ابرهای بخار آب قابل تشخیص هستند و رادار هواشناسی موجود در هواپیما آنها را شناسایی نمی کند – حتی چند روز پس از فوران، ریزذرات قطری در حدود یک صدم میلی متر در آن باقی می مانند. هوا و در مناطق وسیعی پخش می شود.

طبق گزارش آژانس زمین شناسی ایالات متحده، 129 حادثه مربوط به هواپیما و خاکستر آتشفشانی بین سال های 1983 و 2009 ثبت شده است.

برتون توضیح داد که این تماس های نزدیک، در میان سایر حوادث، موضوع ایمنی هوانوردی را در رادار قرار داده است:

«فکر می‌کنم آن رویدادهای دهه هشتاد مانند یک علامت هشدار بود که اگر هواپیما را از ستون دور نکنیم، ممکن است از آن جلوگیری نکنیم.

تصاویر ماهواره ای یک “انقلاب واقعی”

به گفته پروفسور برتون که گفت توانایی ما برای رصد زمین از فضا طی 20 سال گذشته توسعه یافته است، شناسایی ذرات خطرناک از طریق تصاویر ماهواره ای یک “انقلاب واقعی” است.

“به ویژه آژانس فضایی اروپا کار بسیار خوبی در تولید اینها انجام داده است. یک گروه جدید، یک تیم جدید از ماهواره ها به نام “سنتینل”. فضا.”

ایجاد 9 مرکز مشاوره آتشفشانی خاکستر (VAAC) که برای اطلاع رسانی به خدمات هواشناسی در سراسر جهان پس از فوران های آتشفشانی طراحی شده اند، همچنین به اطمینان حاصل می شود که هواپیماها و خاکستر آتشفشانی در آینده کمترین همپوشانی دارند.

“آنها افرادی هستند که به عنوان ترجمه عملیاتی مشاهدات عمل می کنند تا از فرماندهی و کنترل برای جاهایی که فضا خطرناک است استفاده کنند. و بنابراین این کار اصلی آنهاست. و به نوعی، جامعه دانشگاهی در حال تلاش برای توسعه ابزارهای جدید برای پشتیبانی از خاکستر آتشفشانی است. برتون در پایان گفت: مراکز مشاوره‌ای تا بتوانند در آینده کار بهتری را انجام دهند و به شرکت‌های هواپیمایی اطلاع دهند که احتمال وجود خاکستر و گاز در کجا وجود دارد.