قرعه کشی آرسنال نشان می دهد که آنها درد و رنج طولانی مدت شکار قهرمانی را احساس می کنند | انبار مهمات

Oموضوعس در آینه دید عقب ممکن است نزدیکتر از چیزی باشد که به نظر می رسد. حداقل برای یک دهه در حال حاضر، از سال‌های اولیه این فصل بی‌پایان لیگ برتر، آرسنال برتری خود را نسبت به منچسترسیتی در صدر جدول حفظ کرده است و کشتی آبی آسمانی کمال ورزشی را در نزدیکی حفظ کرده است. در تمام طول مسیر از پاییز تا بهار می چرخد.

در سوت پایان در یک بعد از ظهر تیره و تار در استادیوم لندن، پنج بازیکن آرسنال در همان موقعیت قرار گرفتند، از ناحیه کمر خم شدند، روی پاهای خود ماندند، اما کلیه ها را مشت کردند و احساس تهوع اواخر فصل را داشتند.

تساوی 2-2 در اینجا به این معنی بود که برتری 8 امتیازی به 5 امتیاز تبدیل شده بود، به چهار امتیاز تبدیل می شد و ممکن است یک امتیاز هم شود. آن جسد پاهای لاغر مشکی در آینه دید عقب، مشت‌های تکان‌خورده، چشم‌های برآمده، گاهی دور به نظر می‌رسید. اکنون به عقب نگاه کنید و او دقیقاً همان جاست، با یک دست روی سپر عقب فشار داده شده است و هرگز گام بر نمی دارد.

چگونه می‌توانید جلوتر از این موتور کمال تحت رهبری پپ گواردیولا، قدرتمندترین تیم، بزرگترین مدیر، منسجم‌ترین تیم پروژه دولت ملتی که تا به حال جمع‌آوری شده است، باشید؟ این سوالی است که در پنج سال گذشته هیچ کس واقعاً نتوانسته است به طور مداوم به آن پاسخ دهد.

و بله، همچنان وسوسه انگیز خواهد بود که شکست آرسنال در برنده شدن در این بازی به عنوان نشانه ای از ضعف مهلک رقابتی، نقص شخصیتی، فروپاشی خرگوش قلبی باشد. دو بار در یک‌شنبه‌های متوالی آرسنال با دو گل پیش افتاد و به سادگی شکست خورد، قدرت و قدرت خود را از دست داد و در نهایت مانند یک وزنه‌بردار ساق پا نگه داشت.

آنها در اینجا با 10 دقیقه بازی مقابل حریفانی که در معرض خطر سقوط بودند، 2-0 پیش رفتند. آنها در نیم ساعت ابتدایی دور بازیکنان وستهام چرخیدند، تیمی که در هوای سبک تری می دوید. از بالای جایگاه‌های کنسولی استادیوم لندن، اشکال سیاه به شکل‌های ساده، صاف و از پیش شیاردار روی آن تخته شطرنجی سبز آهکی بزرگ حرکت می‌کردند. توپ زیپ شد و به هم خورد. آسان به نظر می رسید.

و با این حال، با گذشت نیم ساعت، احساسی از انرژی تلف شده، الگوهای از دست رفته، کدهای غرغر شده وجود داشت. وستهام خوب بازی کرد. آن‌ها آرامش هوا را احساس کردند و به سمت جلو در آن حرکت کردند. سعید بنراهما یکی را از روی نقطه عقب کشید. دقیقه 55 2-2 بود، جارود بوون گل تساوی را به ثمر رساند.

و اگر یک عنصر واحد آنتروپی آرسنال را تسخیر کرد، احتمالاً عملکرد مارتین اودگارد بوده است. او با یک پاس زیبا قبل از پاس گل افتتاحیه را زده بود و توپ را از توماس پارتی گرفت و آن را به گونه ای در مسیر بن وایت قرار داد که به نظر می رسید بخیه های روز را به هم می زند. این نوعی از پاس بود که با مجموعه دستورالعمل های خاص خود از قبل بارگذاری شده است. پاسی که می‌گوید بله، شما بدون گام برداشتن توپ را می‌گیرید و سانتری کم و محکم برای گابریل ژسوس در تیرک عقب می‌گیرید.

Ødegaard به مدت 20 دقیقه عالی بود. او گل دوم را با ضربه والی روی ارسال گابریل مارتینلی به ثمر رساند. او شبیه آن چیزی بود که هست، یک فوتبالیست خلاق کاملاً مدرن، با پاهای یک شهروند خیابانی و مغز یک مهندس معماری سطح بالا. حتی بهتر از آن، او چیزی نادر است، اعجوبه ای که اکنون در حال تبدیل شدن به چیزی است که قرار بود باشد. اما او همچنین 24 ساله است و هنوز در مرحله کریزالیس است. او مانند آرسنال نزدیک است. اما گاهی اوقات این فاصله ها می تواند فریبنده باشد.

از آن نقطه احساس تغییر آب و هوا وجود داشت. برای دومین هفته متوالی آرسنال اساسا متوقف شد. آن پاس های نرم و شکننده تبدیل به کار شدند. بارهای اضافه خشک شد. بوکایو ساکا یک پنالتی را از دست داد و نتیجه را 3-1 کرد. و در حالی که نیم ساعت کامل مانده بود، اودگارد شروع به اسپری کردن پاس‌هایش با اشتباهی هولناک کرده بود، مانند برنامه‌ای که به یک اشکال برخورد می‌کند.

در پایان احساس می شد چیزی در زمان واقعی می گذرد. آیا واقعاً باید آن را خفگی بنامیم؟ یا صرفاً ناتوانی در حفظ نزدیکی کافی به کمال؟ آرسنال سقوط نکرده است، اما فشار را در پشت خود احساس کرده است. و اکنون دو بار در هفته احساس می شود که گروهی از بازیکنان به مرزهای خود رسیده اند.

سوالاتی مطرح خواهد شد. در 25 دقیقه مانده به پایان بازی، میکل آرتتا جورجینیو را به زمین فرستاد. شاید این دقیقاً همان چیزی باشد که وقتی در حال چرخیدن به یک توپ هستید، تحت فشار جمجمه خردکننده سقوط های متوالی خارج از خانه به آن نیاز دارید: یک هافبک منظم و دقیق که در بازیافت مراحل توپ و میدان بسیار خوب است.

اما پس از آن نیمکت آرسنال در اینجا یک نیمکت امیدوار بود، نه یک نیمکت قهرمان. آنها ستاره های ثابت جهانی در یازدهم اول ندارند. این مجموعه ای است که به شکلی در آمده است، با چند بازیکن جوان خوب و قطعات باقی مانده. راب هولدینگ در مواقعی توسط مایکل آنتونیو وحشت زده شد. هلدینگ ویژگی های زیادی دارد. توانایی دویدن با سرعتی مناسب برای عنوان لیگ یکی از آنها نیست. آرسنال ناامید است تا ویلیام سالیبا را برای رویارویی با قدرت امپراتوری کامل ارلینگ هالند آماده کند. می توانید ببینید چرا.

برای آرسنال، اجتناب از شکست در اتحاد ممکن است همچنان در 26 آوریل کافی باشد. اما آنها همچنین با چیز دیگری در ذهن خود بازی می کنند، فشار حفظ این برتری در طول یک فصل لیگ بی پایان عجیب، تعقیب شدن تا انتها توسط قدرتمندترین نهاد فوتبال باشگاهی عصر. جای تعجب نیست که در طول مسیر کمی درد، کمی خستگی فلز وجود داشته باشد.