دلیل خوبی وجود دارد که چرا الگوهای قوی زنانه، دیگر زنان را از رسیدن به برتری منصرف می کنند | مارتا گیل

من علاقه مند بود که ارتقای ناگهانی Rain Newton-Smith به رئیس کنفدراسیون صنایع بریتانیا را ببیند – آنقدر “سمی” با “زن ستیزی کنترل نشده” که هر دو طرف اصلی ارتباط خود را قطع کرده اند و شکی وجود دارد که اصلاً زنده خواهد ماند – در موارد مختلف جشن گرفته می شود. یک چهارم به عنوان یک پیروزی برای زنان.

به هر حال، این مسیر خاص برای ارتقای مقام زن بسیار رایج است، و من همیشه احساس می‌کنم که می‌توان آن را بهتر در فیلم نشان داد: کاپیتان زیردریایی سیل‌زده، بانک منفجر شده یا ستاره مرگ در حال انفجار که جوانمردانه بر فراز تانوی اعلام می‌کند که برخی از آنها واجد شرایط هستند. زن اکنون مسئولیت را بر عهده خواهد گرفت. او “با تمام اعتماد به نفس” او تا “صعود شیب دار پیش روی خود” است. (جاه طلبی برانگیزاننده در قلب درویدهای زن جوان در سراسر کشتی، برای چند لحظه آخر آن.)

آیا هر انتصاب یک رهبر زن باید یک “لحظه پیشرفت” برای زنان باشد؟ ما این داستان را بی پایان می شنویم – جاسیندا آردرن، نخست وزیر نیوزلند تا ژانویه گذشته. سانا مارین، نخست وزیر مستعفی فنلاند؛ و ناتالیا گاوریلیشا، نخست وزیر مولداوی تا فوریه گذشته، همگی به عنوان راه شکنانی معرفی می شدند که نسل جدیدی از سیاستمداران زن را نوید می دهند. با این حال، از آنجایی که زنان – از جمله نمایندگان زن بریتانیایی – از مقام خود دور می‌شوند، در اثر سوء استفاده از روحیه ضعیف می‌شوند و توسط مردان به موفقیت می‌رسند، می‌توان متعجب شد که داستان‌های آنها چقدر الهام‌بخش جوانان است. در دو دهه گذشته، تعداد زنان در سیاست جهانی به طور چشمگیری افزایش یافته است. اکنون رشد در حال افزایش است. در همین حال، زنان از فناوری خارج می‌شوند، درست مانند چند سال پیش.

یک فرض بررسی نشده – یا شاید یک مانترا – در دل این موضوع وجود دارد: این ایده که وقتی صحبت از پیشرفت زنان به میان می آید، بازنمایی همه چیز است. اگر می‌خواهید زنان جوان موفق شوند، منطق می‌گوید، بهترین کاری که می‌توانید انجام دهید این است که تا آنجا که ممکن است به آنها الگو بدهید. این قطعاً پیام روز جهانی زن است – که ماه گذشته فهرست‌های بی‌پایانی از «نمونه‌های نقش زن متجاوز» را برای ما به ارمغان آورد – که در پاورقی‌ها می‌خوانیم، کلید آرمان زنانه است. هر چه دختران زن درخشان بیشتری در مورد آنها بشنوند، افق دید آنها بیشتر می شود. اگر می توانید آن را ببینید، می توانید آن را ببینید.

خوب، نه همیشه. در واقع گاهی برعکس این اتفاق می افتد. به عنوان مثال، داستان کویا کناتسون را در نظر بگیرید – یک زن درخشان و راهگشا، اگر تا به حال یکی را دیده اید. در سال 1955، او اولین زنی بود که از مینه سوتا به کنگره انتخاب شد. او در مقام کارآمد بود، اما به دلیل اینکه یک «زن حرفه‌ای» بود که خانواده‌اش را نادیده می‌گرفت، با تحقیر بدی مواجه شد. 40 سال دیگر می گذرد تا مینه سوتا یکی دیگر از اعضای زن کنگره را انتخاب کند.

کناتسون تنها زنی نبود که در حالی که آن بالا بود به طور ناخواسته متوجه شد که سقف شیشه ای را دو جداره کرده است. مالاوی اولین رئیس جمهور زن خود را در سال 2012 انتخاب کرد: جویس باندا. اما در انتخابات 2014 که او شکست خورد، تعداد نمایندگان زن از 43 به 33 رسید. عنصر مشابهی در میراث جولیا گیلارد وجود دارد. یک نظرسنجی از زنان جوان استرالیایی با آرزوهای سیاسی نشان داد که از هر 10 نفر، 8 نفر به دلیل رفتار منفی رسانه ای که با گیلارد متحمل شد، کمتر احتمال دارد وارد سیاست شوند.

آیا نمایندگی زنان باعث تغییر اجتماعی می شود؟ نه بر اساس یک مطالعه گسترده و گسترده در مورد انتخابات ایالتی هند توسط پروفسور لاکشمی ایر از دانشگاه نوتردام، که دریافت که پیروزی های انتخاباتی زنان تأثیری بر تعداد سیاستمداران زن مشتاق ندارد (یک مطالعه در سال 2013 نیز همین موضوع را نشان داد. در امریکا). در واقع، در زن ستیزترین ایالت های هند، انتخاب یک زن خبر از کاهش قابل توجه نامزدهای جدید زن در انتخابات بعدی داد. طبق تحقیقات دکتر آلیس ایوانز در کینگز کالج لندن، زنانی که جرات کار در زامبیا را داشتند، به عنوان روسپی مورد تمسخر قرار می گرفتند، که تا زمانی که وضعیت تغییر کرد، دیگران را کنار گذاشت.

تنها گذاشتن زنان در مشاغل رده بالا کافی نیست. نگرش های اجتماعی مهم است. اگر با این زنان برجسته با تحقیر اجتماعی رفتار شود – اگر تمسخر و خصومت موقعیت آنها را علیرغم عنوانی که دارند پایین بیاورد – دنبال کردن جای پای آنها ناخوشایند می شود. زنان به طور فعال از شغل منصرف می شوند.

این منطقی است – بالاخره، این ایده که «نمونه‌ها» محور آرزوهای زنانه هستند، حامی است، گویی تنها محدودیت موفقیت زنان، اعتماد به نفس و تخیل آنهاست. آیا زنان نمی توانند خود را در لباس فضانوردی یا دفتر گوشه ای تصور کنند مگر اینکه شخصی به نام امیلی این کار را قبل از آنها انجام داده باشد؟ آیا واقعا مشکل این است؟

فکر می‌کنم این یک قطعه با پیام‌هایی است که اخیراً از فیلم‌ها و کتاب‌های دوره «فمینیستی» با عناوینی مانند «زنان تاریخی درخشان که باید درباره‌شان بدانید» منتشر کرده است. اینها معنی خوبی دارند، اما، در تلاش برای تأکید بر دستاوردهای راه شکنان منتخب خود، اغلب به این تز ناخواسته جنسیت گرایانه ختم می شوند که تنها چیزی که برای غلبه بر قرن ها زن ستیزی ریشه دار لازم است، یک زن با اندکی تهوع و ایده های بالای جایگاه خود است. (که این سؤال را ایجاد می کند: چرا هیچ زن دیگری به آن فکر نکرده است؟)

نه، زنان از «مسئله» اعتماد درونی یا شکست تخیل رنج نمی برند. آنها بازیگران منطقی هستند. آنها با دیدن یک داستان هشدار دهنده می دانند.

اگر پاداش تبدیل شدن به یک سیاستمدار یا مدیر عامل فناوری بیشتر از ضربه ای غیرقابل زنده ماندن به موقعیت اجتماعی یا آینده شغلی باشد، ممکن است کاملاً منطقی تصمیم بگیرند که انرژی خود را در چیز دیگری سرریز کنند. همانطور که مردان انجام می دهند. من اغلب به این فکر کرده ام که اگر آنها تشویق شوند که باور کنند (همانطور که گاهی اوقات مردان اغلب بی اساس هستند) که در صورت دستیابی به موقعیت شغلی بالا، چشم اندازهای عاشقانه آنها به شدت گسترش می یابد، برای آرزوهای زنانه چه اتفاقی می افتد. به جای اینکه برعکس گفته شود.

پدرسالاری یک سیستم پاداش و بازدارنده است که در آن مجازات زنان بیش از حد به اندازه ستایش زنان مطیع اهمیت دارد. این بدان معناست که دادن یک جام مسموم به یک زن، پیروزی کاملاً فمینیستی نیست که برخی ممکن است فکر کنند.

مارتا گیل ستون نویس آبزرور است