جهان شدیداً به یک اقتصاد عادلانه‌تر نیاز دارد – در اینجا چگونگی انجام آن وجود دارد | میا موتلی و نگوزی اوکونجو-ایویلا

همه‌گیری کووید-19 اقتصادها را در همه جا از مسیر خارج کرد و در اکثر کشورهای در حال توسعه درآمد بسیار کمتر از سطح قبل از همه‌گیری است. تورم، که با جنگ در اوکراین بدتر شده است، به ویژه برای کشورهای کم درآمد و آسیب پذیر، که در آن موارد ضروری مانند غذا و انرژی بر بودجه خانوارها غالب است، دردناک است. نرخ‌های بهره بالاتر، مشکلات بدهی را در بیشتر کشورهای در حال توسعه تشدید می‌کند، سرمایه‌گذاری دولتی و خصوصی را کاهش می‌دهد و رشد را کاهش می‌دهد. برای تشدید این موضوع، بحران آب و هوا همان کشورهایی را تحت تأثیر قرار می دهد که کمترین سهم را در این مشکل دارند و محدودترین ابزار را برای مقابله دارند.

در حال حاضر، ما شاهد معکوس شدن دستاوردهای توسعه به سختی هستیم. بانک جهانی تخمین می زند که بیماری همه گیر و جنگ در اوکراین تا 95 میلیون نفر دیگر را به فقر شدید کشانده است. برنامه جهانی غذا پیش بینی می کند که تقریباً 350 میلیون نفر ممکن است در سال 2023 دچار ناامنی غذایی باشند، که این رقم در سال 2020 بیش از دو برابر شده است. در پی این همه گیری، بیکاری بیشتر شده است، شکاف های جنسیتی گسترده تر شده است و سهم جوانان بدون شغل و نه شغل. به گفته سازمان بین المللی کار، تحصیلات کافی افزایش یافته است.

هیچ کدام از اینها اجتناب ناپذیر نیست. اگر اجرای جهانی برنامه توسعه پایدار سازمان ملل متحد را به عنوان فشارسنج پیشرفت در نظر بگیریم، درست است که در آستانه شکست هستیم – به ویژه برای کشورهایی که آسیب پذیری ذاتی دارند. اما دولت‌ها، بخش خصوصی و جامعه مدنی امروز می‌توانند تصمیماتی را اتخاذ کنند که پایه‌ای برای توسعه پایدار برای نسل‌های آینده است. نشست های بانک جهانی و صندوق بین المللی پول که این هفته در واشنگتن دی سی برگزار می شود، فرصتی را برای مطرح کردن این موضوعات مهم به میز فراهم می کند.

تجارت بین الملل نقش مهمی در ایجاد مشاغل بهتر، ارزش افزوده و انعطاف پذیری بیشتر کشورها دارد. ما می دانیم که طی 40 سال گذشته، یکپارچگی اقتصادی جهانی به رهایی بیش از 1 میلیارد نفر از فقر کمک کرده است. اما حتی قبل از همه‌گیری، مشخص شده بود که بسیاری از مردم در کشورهای فقیر سهم عادلانه‌ای از دستاوردهای جهانی‌سازی دریافت نکرده‌اند. همچنین افراد فقیر زیادی در کشورهای ثروتمند وجود ندارند.

ضعف‌های آشکار شده در زنجیره‌های عرضه جهانی توسط جنگ اوکراین و همه‌گیری باید به‌عنوان فرصتی برای تجسم مجدد جهانی‌سازی و کمک به کشورها و جوامعی که در دهه‌های اخیر پشت سر گذاشته‌اند برای استفاده از تجارت به‌عنوان وسیله‌ای برای برآورده کردن آرزوهای توسعه پایدار خود تلقی شود.

در مرکز این جهانی سازی دوباره تصور شده، نیاز به آوردن کشورهای بیشتر به جایی است که عمیق تر و غیر متمرکز می شود. شبکه‌هایی برای تولید، که به دسترسی کشورهای و جوامع حاشیه‌نشین به زنجیره‌های ارزش جدید و موجود برای کالاها و خدمات کمک می‌کند.

شرکت‌ها در حال حاضر به جای حفظ حضور در یک بازار، چه برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها و چه برای مدیریت ریسک‌ها، به دنبال اضافه کردن تامین‌کنندگان در مکان‌هایی مانند آسیای جنوب شرقی، هند و مکزیک بوده‌اند. تقاضای رو به رشد سریع برای خدمات ارائه شده از طریق اینترنت فرصت هایی را در سراسر جهان ایجاد می کند. گسترش این اصلاحات برای احاطه کردن کشورهای کوچکتر و آسیب پذیرتر، آنها را قادر می سازد تا از بازارها، ایده ها و سرمایه بین المللی برای ایجاد مشاغل بهتر و مولدتر استفاده کنند.

علاوه بر این، جذب بیشتر مشاغل کوچک و زنان به این شبکه های تولیدی، مزایای اجتماعی-اقتصادی متعددی را به همراه خواهد داشت. فراتر از دستاوردهای توسعه و شمول، زنجیره‌های تامین متنوع‌تر نیز در برابر شوک‌هایی مانند رویدادهای شدید آب و هوایی یا شیوع بیماری مقاوم‌تر خواهند بود.

بازارهای باز و قابل پیش بینی پیش نیاز این فرآیند جهانی شدن مجدد است. اما آنها کافی نیستند. دسترسی به منابع مالی با شرایط طولانی و کم هزینه بخش ضروری ساختن یک اقتصاد جهانی پایدارتر و فراگیرتر است. ابتکار بریج تاون که توسط دولت باربادوس ارائه شده است، خواستار ارزیابی مجدد معماری مالی کنونی جهانی برای هدایت منابع مالی چندجانبه و بخش خصوصی به سمت کاهش آب و هوا و انعطاف پذیری است. پیگیری این ابتکار می تواند نقش مهمی در رفع نیازهای مالی کشورهای در حال توسعه و در واقع تامین مالی اهداف توسعه پایدار داشته باشد.

یک سیستم تجاری قوی و مؤثر تأثیر اقدامات لازم بر اصلاح بدهی و سرمایه‌گذاری سبز را تقویت می‌کند: صادرات ارز خارجی به دست می‌آورد و دسترسی به بازارهای بزرگ‌تر بازده سرمایه‌گذاری بالقوه را افزایش می‌دهد.

به همین ترتیب، توسعه یک استراتژی صنعتی عادلانه بسیار مهم است زیرا کشورها برای رسیدن به صفر خالص تلاش می کنند. ترویج نوآوری و همکاری با کشورهای در حال توسعه و کمتر توسعه یافته برای دستیابی به فناوری ها و ایده های جدید بخش های ضروری معادله است. این امر، همراه با بازارهای صادراتی به طور گسترده باز، افزایش سرمایه گذاری مستقیم و دسترسی بیشتر به سرمایه مقرون به صرفه، شانس جنوب جهانی را برای تولید و خرید کالاهای مورد نیاز برای گذار به اقتصاد سبز افزایش می دهد.

هر بخش از این دستور کار، به ویژه در زمان افزایش تنش های ژئوپلیتیکی، امری مهم است. اما همانطور که دولت ها با انعقاد چند توافق چند جانبه در کنفرانس وزیران سازمان تجارت جهانی در ژوئن گذشته نشان دادند، همکاری در زمینه تجارت هنوز امکان پذیر است. این تلاش ها باید ادامه یابد تا سیستم تجاری چندجانبه به همه اقتصادها کمک کند تا از فرصت های موجود برای خود استفاده کنند و با آسیب پذیری ها و چالش ها مقابله کنند. با همکاری یکدیگر می توانیم از تجارت برای ساختن آینده اقتصادی عادلانه تر، عادلانه تر و انعطاف پذیرتر استفاده کنیم.

• میا آمور موتلی، SC، نماینده پارلمان، نخست وزیر باربادوس است. دکتر انگوزی اوکونجو-ایویلا مدیرکل سازمان تجارت جهانی است