من به شرط بندی روی فوتبال معتاد شدم – ممنوعیت تبلیغات در جلوی پیراهن ها به اندازه کافی نزدیک نیست | جیمز گرایمز

مندر اعماق اعتیادم به قمار، به لحظه‌ای رسیدم که عهد کردم دیگر قمار نکنم و تمام حساب‌های شرط‌بندی خود را بستم. اما بعد از آن که همان شب Match of the Day را تماشا کردم، یک شرکت جدید در انبارها تبلیغ شد و من مستقیماً به صورت آنلاین برگشته بودم و شرط می گذاشتم.

در واقع، این تبلیغات دیوار به دیوار در اطراف فوتبال بود که برای اولین بار در سن 16 سالگی من را به سمت خود کشاند. این کار از دفاتر رزرو شروع شد، اما پس از ثبت نام با برندهای بزرگ آنلاین، به زودی پیشنهادهای “چرخش رایگان” روزانه برای من ارسال شد. اسلات های آنلاین و بازی های کازینوی اعتیاد آور تر. وقتی واقعاً شروع به باخت کردم، به عنوان یک «مشتری VIP» تبدیل شدم، جایی که – هنوز با حداقل دستمزد – بلیت های رایگان لیگ برتر و هدایای دیگر برایم فرستاده شد. در طول 12 سال بعد من هر پنی را که می توانستم با هم خراش دهم از دست دادم. اما پول حتی بزرگترین مشکل هم نبود. قمار یک جوان شاد، باهوش و با انگیزه را به یک مرد شکسته، افسرده و ناامید 28 ساله تبدیل کرد. در تبلیغات براق این را به من نشان ندادند.

در پنج سال گذشته من در دوران نقاهت به سر می بردم و هدف خود را بر این گذاشتم که کمپینی برای پایان دادن به تبلیغات قمار در فوتبال داشته باشم. و اخبار این هفته مبنی بر اینکه باشگاه‌های لیگ برتری موافقت کرده‌اند حمایت مالی از قمار را از جلوی پیراهن‌ها حذف کنند، احساسات متفاوتی را ایجاد می‌کند.

جلوی پیراهن لیگ برتر بهترین فضای تبلیغاتی است که میلیاردها نفر در سراسر جهان آن را می بینند و میلیون ها نفر دیگر آن را می پوشند. این به شرکت‌های قمار مرتبط با آسیب‌های اجتماعی عظیم – با حدود 1.44 میلیون نفر معتاد در بریتانیا، و تا 496 سالانه خودکشی تنها در انگلیس – اجازه می‌دهد تا نام‌های معروفی پیدا کنند و آنها را کاملا عادی کند. به عنوان مثال، اسپانسر وستهام، Betway، نه تنها در مسابقات، بلکه در کمدی-درام آمریکایی، تد لاسو، به طور منظم از طریق پیراهن های فوتبال وقت پخش می کند، گویی که مانند Marmite بی ضرر است. این همان شرکتی است که به دلیل داشتن پیوندهایی به تبلیغات قمار در صفحات رنگ آمیزی کودکان در وب سایت وستهام، 400000 پوند جریمه شده است. بسیاری از شرکت‌های قمار مرتبط با فوتبال جریمه‌های هنگفتی به‌خاطر ناکامی در مسئولیت‌های اجتماعی دریافت کرده‌اند، و نمایندگان مجلس خواستار تحقیق در مورد ارتباط احتمالی بین شرکای شرط‌بندی برخی باشگاه‌ها و فردی هستند که ادعا می‌شود در این زمینه نقش داشته است. جنایت سازمان یافته

اما جلوی یک پیراهن تنها بخش کوچکی از هجوم تبلیغاتی است که همه طرفداران فوتبال با آن روبرو هستند. اگر یک بازی متوسط ​​​​لیگ برتر را تماشا کنید، حدود 700 آگهی قمار را خواهید دید، بیش از شش آگهی در دقیقه. آنها بی وقفه در میان احتکارها، در اطراف زمین چشمک می زنند، البته در برنامه های روز مسابقه، در وب سایت های باشگاه ها و در طول برنامه های تلویزیونی و رادیویی ظاهر می شوند. هر تبلیغی یک قلاب بالقوه برای یک زندگی اعتیادآور برای یک کودک است. یا برای کسی که در حال بهبودی است، مثل خودم، که دوباره به آن جهنم رانده شوم.

بنابراین در حالی که حذف تبلیغات از روی پیراهن ها اولین قدم خوشایند است، اما دست نخورده ماندن همه چیز ناسازگار است. لیگ فوتبال انگلیس همچنان به نام یک شرکت شرط بندی نامگذاری خواهد شد و تمام باشگاه های غیر لیگ برتر، به ویژه رنجرز و سلتیک، تحت تأثیر قرار نخواهند گرفت. این تبلیغات حتی از پیراهن های لیگ برتر حذف نمی شوند: آنها همچنان در آستین خواهند بود. بنابراین راه طولانی برای سفر وجود دارد.

این اقدام درست قبل از انتشار برگه سفیدی انجام شده است که انتظار می‌رود اصلاحات اساسی در قانون قمار سال 2005 پیشنهاد شود، شاید به این امید که این برای جلوگیری از هرگونه اقدام بیشتر دولت کافی باشد.

فوتبال همچنین قرار است سال آینده یک رگولاتور مستقل بگیرد زیرا نمی تواند خودتنظیمی کند، پس چرا باید به آن اعتماد کرد که قمار را درست انجام دهد؟

در طول چند سال گذشته، من یک کمپین – قدم بزرگ – برای حذف تبلیغات قمار از فوتبال ایجاد و رهبری کرده ام. ما جامعه ای از افرادی هستیم که از قمار آسیب دیده ایم – افرادی که در حال بهبودی از اعتیاد به قمار هستند و سایر افراد آسیب دیده، از جمله کسانی که خانواده یا دوستان خود را به دلیل خودکشی از دست داده اند. برای جلب توجه به کمپین خود، بین باشگاه‌های فوتبال راه می‌رویم، گاهی اوقات تا 30 مایل در روز، اغلب برای چندین روز متوالی.

و در حالی که هدف ما در میان طرفدارانی محبوب است که، مانند عموم مردم، نمی‌خواهند قهرمانانشان تابلوهای تبلیغاتی برای کازینوهای آنلاین باشند، اکثر باشگاه‌ها کمتر استقبال کرده‌اند. دو هفته پیش، 50 نفر از ما زیر باران به سه باشگاه بزرگ شمال شرقی، نیوکاسل، ساندرلند و میدلزبورو رفتیم، و حتی کسی برای دیدار با ما بیرون نیامد. در هر پیاده روی که انجام داده ایم، این مورد بوده است. معدود کسانی که با ما صحبت می کنند به ما می گویند که تبلیغات هیچ تأثیری بر اعتیاد ندارد و ما را که آن را گذرانده ایم به گاز می کشاند.

من عاشق فوتبال هستم اما نمی توانم در این مورد به لیگ ها اعتماد کنم. اکنون دولت باید وارد عمل شود و فراتر از این حرکت کند. اگر پس از سه سال بررسی قانون قمار، هیچ اقدام دیگری برای محدود کردن تبلیغات قمار و حمایت مالی در وایت پیپر آینده انجام ندهد، فاجعه روابط عمومی خواهد بود.

با این گام اول، احساس می‌شود که اکنون به صراحت متوجه شده‌ایم که تبلیغات قمار ناسالم، ناپسند هستند و به ناچار روزی از فوتبال کنار گذاشته می‌شوند. اما اگر سالها طول بکشد تا این کار انجام شود، یک نسل کامل از طرفداران جوان مانند من در معرض خطر اعتیاد ویرانگر قرار خواهند گرفت و ممکن است بسیاری از آنها بمیرند. انتظار ملت بیش از این است و به زودی.