سازمان دیده بان دریافت که ناکامی های شورا باعث شد کودک معلول به مدت سه سال در درد مزمن باشد | مراقبت اجتماعی

یک دیده بان حکم می دهد که یک کودک دارای معلولیت شدید جراحی حیاتی NHS را از دست داد و برای بیش از سه سال در درد مزمن باقی ماند زیرا شورایی نتوانست آنها را از خانه های نامناسب خارج کند، علی رغم درخواست های مکرر متخصصان بهداشت.

شورای لمبث در لندن توسط دولت محلی و بازرس مراقبت های اجتماعی به دلیل کاتالوگی از نقص های خدمات و اشتباهات اداری که باعث ناامن شدن کودک و “پریشانی قابل توجه و قابل اجتناب” و مادرش در خطر آسیب جدی شده بود، 20000 پوند جریمه شد.

بازرس به لمبث دستور داد تا بررسی مستقلی در مورد خدمات بی خانمانی خود انجام دهد و گفت که این پرونده بر عدم نظارت مستمر شورا که منجر به “افتادن افراد آسیب پذیر از رادار” شده بود، تاکید کرد.

تحقیقات این ناظر شامل یک والدین مجرد به نام خانم ایکس و دو فرزندش بود که یکی از آنها – معروف به Child Y – از ویلچر متخصص استفاده می کند و برای فعالیت های روزمره زندگی مانند شستشو، لباس پوشیدن و غذا خوردن به کمک نیاز دارد.

این خانواده پس از پذیرفته شدن به عنوان بی خانمان توسط لمبث در سال 2018، در یک ملک اجاره ای خصوصی در محله ای دیگر قرار گرفتند. در آوریل 2019، ارزیابی نشان داد که خانه برای ویلچر قابل دسترسی نیست و به اندازه کافی بزرگ نیست که بتواند تجهیزات مورد نیاز کودک Y را در خود جای دهد. به عنوان بالابر و تخت تخصصی.

در طول سه سال بعد، کاردرمانگر کودک Y، مددکار اجتماعی و مدرسه بارها از لمبث خواستند که فوراً خانواده را به خانه بازگرداند، اما فایده ای نداشت. لمبث یا درخواست های آنها را نادیده گرفت یا انجام آنها را به تأخیر انداخت.

این در حالی بود که یک سری ایمیل‌ها و یادداشت‌های حرفه‌ای به خانواده کمک می‌کردند که به لمبث اطلاع دادند:

• درد مداوم کودک Y که نیاز به تزریق و دارو داشت، فقط از طریق جراحی قابل تسکین بود، اما این امر به تعویق افتاد زیرا نامناسب بودن خانه خانواده به این معنی بود که کودک Y نمی توانست با خیال راحت پس از عمل بازگردد.

• نشستن طولانی مدت روی ویلچر آنقدر درد ایجاد می کرد که مدرسه Child Y یک تخت تخصصی خریداری کرده بود که در آن آنها را در اطراف مدرسه می چرخانند تا از دسترسی به درس اطمینان حاصل کنند.

• در خانه، کودک Y و مادرش در معرض آسیب ناشی از جابجایی دستی بودند زیرا قادر به استفاده از تجهیزات مناسب نبودند. به دلیل کمبود فضا، کودک Y نمی توانست به درستی برای غذا خوردن قرار گیرد و در خطر خفگی قرار گرفت.

بازرس حکم داد که شورا باید در ژوئیه 2019 مسکن جایگزین مناسبی برای این خانواده فراهم می کرد. “این کار را انجام نداد و خانم X و فرزندانش را به مدت 42 ماه در مسکن نامناسب رها کرد.” این خانواده سرانجام در اکتبر 2022 یک ملک مناسب پیدا کردند.

به گفته این کاردرمانگر، عدم یافتن محل اقامت مناسب به این معنی است که کودک Y قادر به انجام عمل جراحی اصلی نیست. “این امر حمایت را دشوارتر می کند [Y] با جابجایی و موقعیت یابی دستی [Y] همچنین هرگز نمی‌توان در ایستادن از او حمایت کرد.» این درمانگر نوشت.

شورا به بازرس گفت که یافتن یک ملک مناسب برای کودک Y با توجه به کمبود مسکن در دسترس “یک کار غیرممکن” بوده است. بازرس گفت که هیچ مدرکی مبنی بر تلاش جدی شورا برای یافتن چنین ملکی پیدا نکرده است، اما در عوض “اجازه داد این موضوع برای بیش از سه سال منحرف شود”.

در نتیجه، بازرس نتیجه‌گیری کرد که کودک Y از تخت و صندلی ویژه مورد نیاز برای تسکین درد، حفظ حیثیت و حفظ امنیت در هنگام خوردن، آشامیدن و خواب محروم شد. آنها و مادرشان در تمام مدت با “پریشانی قابل توجه و قابل اجتناب” زندگی کردند.

ما از چالش‌های شورا با پاسخگویی به تقاضا برای خدماتش با منابع محدود قدردانی می‌کنیم. با این وجود، قانون می گوید شوراها باید وظایف خود را در زمینه بی خانمانی انجام دهند.

سخنگوی شورای لمبث گفت که یافته‌های بازرس را می‌پذیرد و از خانواده عذرخواهی می‌کند که “به شدت ناامید شده است”. این سازمان گفته است که بررسی مستقل خدمات بی خانمان را سفارش خواهد داد، “از جمله اینکه شورا چگونه می تواند به بهترین شکل وظایف قانونی خود را در قبال متقاضیان بی خانمان انجام دهد.”