میلان در برابر جهان: پنج شب از بهترین شب های آنها در صحنه بزرگ | میلان

مناگر رئال مادرید پادشاهان بلامنازع اروپاست، میلان باید شاهزاده باشد. آنها در کسب جام‌های قاره‌ای از دیگر باشگاه‌های ایتالیایی جلوتر هستند: هفت جام اروپا، دو جام برندگان جام و پنج سوپر جام در کابینه عظیم جام‌های خود جای دارند.

از نظر روحی، آنها احساس یک باشگاه اروپایی را دارند. آنها توسط یک انگلیسی تأسیس شدند – از این رو املای نام آنها – و اولین پذیرندگان فوتبال قاره ای بودند، در اوایل سال 1938 در خارج از ایتالیا در جام میتروپا شرکت کردند و در سال 1951 جام لاتین را برنده شدند.

انتخاب تنها پنج شب از میان 85 سال فوتبال قاره‌ای دشوار است، اما این تیم‌های میلانی نمادهایی را به زانو درآوردند و تیم‌هایی را تحت سلطه خود درآوردند که شامل پله، هوگو سانچز، پپ گواردیولا و کریستیانو رونالدو بودند که توسط اسطوره‌هایی مانند الکس فرگوسن و یوهان کرایف هدایت می‌شدند.

میلان 3-0 منچستریونایتد، 2007

این دیدار دیدار متفکران فوتبال بود. فرگوسن سومین تیم بزرگ خود را در منچستریونایتد گرد هم می‌آورد و آنها در لیگ قهرمانان اروپا صعود می‌کردند و در صدر گروه خود قرار گرفتند و رم را با نتیجه 7-1 در اولدترافورد در بازی برگشت مرحله یک چهارم نهایی خود شکست دادند. سال بعد یونایتد قهرمان شد اما سال 2007 متعلق به میلان بود.

تیم کارلو آنچلوتی که در ترکیب درخت کریسمس 4-3-2-1 او راه اندازی شده بود، بازی اول این نیمه نهایی را 3-2 در اولدترافورد شکست داده بود، اما آنها کار یونایتد را در سن سیرو آسان کردند. مثلث هافبک شامل جنارو گتوزو، آندره آ پیرلو و ماسیمو آمبروسینی به پل اسکولز، دارن فلچر و خرید جدید مایکل کریک درسی در مورد نحوه اجرای یک تساوی اروپایی دادند، گتوزو همچنین کریستیانو رونالدو را به خوبی از بازی خارج کرد. در حالی که کلارنس سیدورف و کاکا در مقابل آنها قرار داشتند و فیلیپو اینزاگی آخرین کارهایش را انجام می داد، میلان در حال انجام ماموریت بود. دو سال پس از باخت در فینال 2005 به لیورپول در معجزه استانبول، آنها در سفر رستگاری خود متوقف نشدند.

این تیم میلان از هوش فوتبالی قابل توجهی در سراسر زمین برخوردار بود (حتی بدون مصدوم پائولو مالدینی) و سیدورف در چنین شرکتی عالی بود. او در این بازی قدرتمند بود – دروازه کاکا را تنظیم کرد و قسمت اعظم دفاع یونایتد را قبل از شلیک در دومین بازی میلان مهار کرد.

یک غروب بارانی یک سطح پاس نرم ایجاد کرد و دقت میلان با توپ در سومین توپ محصور شد – آمبروسینی با عبور از توپ، آلبرتو جیلاردینو را آزاد کرد تا به تساوی پایان دهد. 70000 هوادار میلان نمی توانستند کمتر به آب و هوا اهمیت دهند. آنها در سن سیرو صدای خوبی داشتند و تیمشان را به آتن فرستادند تا در فینال لیورپول را شکست دهند و هفتمین جام اروپایی خود را بدست آورند.

میلان 4-0 بارسلونا، 1994

یوهان کرایف در راه رسیدن به فینال، در مورد تیم فابیو کاپلو گفت: «آنها هیچ چیز خارج از این دنیا نیستند. آنها بازی خود را بر پایه دفاع قرار می دهند. ما حملات خود را بر اساس حمله قرار می دهیم.» سرمربی بارسلونا در ماه می 1994 زمین آتن را با تواضع و تحقیر بازی کامل میلان ترک کرد.

کاپلو در سال 1991 جایگزین آریگو ساکی شد و سه قهرمانی متوالی لیگ را به دست آورد. در حالی که کاپلو فیلسوفی مانند سلف خود – یا حریفش در این فینال نبود – برنده بود. موفقیت او بر روی یکی از بهترین چهار تیم پشتی تمام دوران شکل گرفت، اما او همچنین در آستین خود چند تک داشت. یکی از آنها، شماره 10 مرموز او، دژان ساویچویچ، معمار اصلی شکست بارسلونا بود.

کاپلو همیشه با بازیساز پرخاشگر خود رودررو نبود، اما ساویچویچ که توسط مارسل دسایلی و تسلط دمتریو آلبرتینی در خط میانی آزاد شد، بارسلونا را از هم جدا کرد. او اولین ضدحمله میلان را با یک ضدحمله ویرانگر به ثمر رساند و سومین گل خود را به ثمر رساند، آندونی زوبیزارتا، دروازه بان بارسلونا را از بیرون محوطه جریمه بیرون زد. این یکی از بهترین گل های تمام دوران در فینال جام ملت های اروپا است.

بارسلونا مانند یک تیم هلندی بازی کرد، اما متاسفانه برای کاتالان ها، آنها بیشتر شبیه تیمی بودند که در فینال جام جهانی 2010 شکست خوردند. سهم اصلی بارسا در این بازی به دور از نمایش توتال فوتبال خود، یک سری خطاهای وحشتناک بود. میگل آنخل نادال به ویژه در برخی از تکل های ترسناک مقصر بود. پس از اینکه دسایی در دقیقه 58 گل چهارم میلان را به ثمر رساند، شاگردان کاپلو سخاوتمندانه پای خود را از گلوی بارسلونا خارج کردند. در نهایت این نتیجه باعث خوشحالی تیم کرایف شد.

میلان 5-0 رئال مادرید، 1989

میلان یکی از بهترین عملکردهای تیمی تمام دوران را در بازی برگشت این نیمه نهایی جام ملت های اروپا ارائه داد. این نقطه اوج جادویی نابغه مدیریتی ساکی و گروه سه گانه هلندی کلاس جهانی مارکو ون باستن، رود گولیت و فرانک رایکارد بود.

آنها در مقابل یک تیم عالی رئال مادرید قرار گرفتند که استعدادهای بومی مانولو سانچی، رافائل مارتین وازکز، میشل و میگل پاردزا – که در مجموع با نام “La Quinta del Buitre” شناخته می شوند – و هوگو سانچز مهاجم مکزیکی پرکار بود. رئال مادرید در میانه‌ی پنج قهرمانی متوالی لالیگا بود، اما آنها با تیم پرسینگ ساکی که حرکات پیچیده‌اش با جزئیات دقیق در جلسات مربیگری افسانه‌ای او کار می‌کردند، قابل مقایسه نبود.

بازی رفت در مادرید با تساوی 1-1 به پایان رسید. پای دوم پیاده روی بود. هر پنج گل میلان عناصر مختلف تیمش را به نمایش گذاشت.

آنها با گلی که نیازی به تفکر تاکتیکی نداشت، دروازه را باز کردند، آنچلوتی با یک فریاد 30 قدمی توپ را به لرزه درآورد. رایکارد با ضربه سر محکم گل دوم را به ثمر رساند. گولیت پس از یک پاس مثلثی معمولی ساکی در سومین ضربه سر قرار گرفت. نفر چهارم استعداد خود را در سراسر تیم نشان داد: آنها توپ را در خط میانی پاس می دادند تا اینکه رایکارد یک دروازه را مشاهده کرد و یک پاس از راه دور به گولیت زد، او به سمت فان باستن رفت تا توپ را به خانه باز کند. روبرتو دونادونی گل پنجم میلان را از روی یک کرنر کوتاه به ثمر رساند.

ساکی دورانی را در مادرید به پایان رسانده بود و بار دیگر میلان را به عنوان یک قدرت اروپایی معرفی کرد. ساکی که همیشه در مورد دستاوردهای فوتبالی خود متواضع بود، این عملکرد را در خاطرات خود به عنوان “هنر” توصیف کرد. مخالفت کردن سخت است.

میلان 4-2 سانتوس، 1963

جام بین قاره‌ای در سال 1963 به هواداران این فرصت را داد تا شاهد رویارویی قهرمان فعلی سانتوس با تیمی از میلان باشند که شامل جیانی ریورای افسانه‌ای و همچنین دو برزیلی قهرمان جام جهانی بود: خوزه آلتافینی و آماریلدو.

این تساوی به عنوان نبرد دو شماره 10 بزرگ اعلام شد و مسابقه ریورا و پله ناامید نشد. میلان در نیمه اول در ایتالیا 2-0 پیش افتاد، جیووانی تراپاتونی قبل از اینکه آماریلدو گل دوم را به ثمر رساند، دروازه را باز کرد. پله قرار نبود به این راحتی دراز بکشد. او در شروع نیمه دوم یک گل را به عقب کشید و با زیتو ترکیب خوبی انجام داد و ضربه ای به گوشه پایینی آن زد. ریورا با یک پاس گل 20 یاردی باشکوه به آماریلدو پاسخ داد. جوان ایتالیایی تمام نشده بود. او از نیمه راه به جلو ترکید و یک پاس عالی دیگر از راه دور در حالی که میلان 4-1 پیش رفت، ارائه کرد.

پله آخرین خنده را داشت و علیرغم تلاش آماریلدو برای اخراج او، یک پنالتی به ثمر رساند. گل دیرهنگام او در میلان بسیار مهم بود. سانتوس بازی برگشت را در ماراکانا 4-2 برد و دو روز بعد در مرحله پلی آف پیروز شد – حتی اگر در مورد داوری اختلاف نظر وجود داشت. جام در برزیل ماند، اما اولین بازی در سن سیرو یکی از درخشان ترین شب های تاریخ میلان است.

میلان 5-0 لیل، 1951

جام لاتین مقدمه ای برای رقابت های یوفا بود و قهرمانان فرانسه، اسپانیا، پرتغال و ایتالیا را در مقابل یکدیگر قرار داد. این مسابقات در تابستان 1951 در سن سیرو میزبانی شد و ایتالیا با تیمی از میلان که به تازگی به انتظار 44 ساله برای قهرمانی در لیگ پایان داده بود، نمایندگی می کرد.

طرف لایوس چیزلر شامل سه گروه افسانه ای سوئدی گر نو لی بود: گونار گرن، گونار نوردال و نیلز لیدهولم. گرن و نوردال در جلو بازی کردند و لیدهولم از خط میانی بازی را کنترل کرد. میلان با نتیجه 4-1 اتلتیکو مادرید را شکست داد و در فینال مقابل لیل قرار گرفت. نوردال ستاره شب بود و در پیروزی 5-0 هت تریک کرد.

ایتالیا طعم فوتبال اروپا را چشیده بود و میلان پیشتاز بود. کاغذ روزانه روزنامه ورزش بیشتر صفحه اول خود را به بازی اختصاص داد و اعلام کرد که میلان در آن پیروز شده است “سبک فوق العاده”. یوفا به طور رسمی این رقابت های قاره ای نوپا را به رسمیت نمی شناسد، اما دو پیروزی میلان در سال های 1951 و 1956 راه را برای کسب هفت جام اروپایی که بین سال های 1963 تا 2007 به دست آوردند، هموار کرد.