بن فاستر: من خیلی مدیون راکسام هستم. دوباره از فوتبال بازی کردن لذت می برم’ | بن فاستر

بjw.org en فاستر می‌توانست هنوز در لیگ برتر بازی کند، می‌توانست فینال جام کارابائو این فصل را برای نیوکاسل آغاز کند یا می‌توانست ماجراجویی جدیدی را در لیگ برتر فوتبال آغاز کند. این دروازه بان کهنه کار به همه آنها نه گفت، اما قدردانی از رکهام یکی از بدهی هایی بود که او احساس می کرد باید بازپرداخت شود.

تصمیم فاستر مبنی بر بازنشستگی و پیوستن به تیم لیگ ملی در ماه گذشته، به سبکی تماشایی در روز دوشنبه دریافت شد، زمانی که ضربه پنالتی او در زمان مصدومیت، پیروزی 3-2 را در برابر رقبای عنوانی خود، نوتس کانتی، تضمین کرد.

دروازه‌بانی که در بیش از 500 بازی نماینده انگلیس، منچستریونایتد، بیرمنگام، وست بروم و واتفورد بوده است، گفت: این یکی از دو لحظه‌ای بود که آرزو داشت می‌توانست این حس را برای همیشه حفظ کند. تیم فیل پارکینسون در رقابت برای تضمین صعود خودکار به لیگ فوتبال، با یک بازی کمتر و چهار بازی، سه امتیاز برتری نسبت به نوتس کانتی داشت.

فاستر که هفته گذشته 40 ساله شد، پس از سقوط واتفورد از لیگ برتر در فصل گذشته، پس از بازنشستگی در مقابل چندین پیشنهاد برای بازگشت به بازی مقاومت کرد. او نیوکاسل را رد کرد زیرا نمی خواست جدا از خانواده اش در میدلندز زندگی کند. اگر او پیشنهاد ادی هاو را می پذیرفت، فاستر، نه لوریس کاریوس، در فینال جام کارابائو در ومبلی جانشین نیک پوپ می شد. تاتنهام که به دنبال کمک برای هوگو لوریس مصدوم بود نیز مودبانه رد شد. اما نه راکسام.

یک برداشت بدبینانه از تصمیم او این بود که برای Fozcast – پادکست بن فاستر، با 191000 مشترک در یوتیوب، خوب است که به باشگاهی بپیوندد که مجموعه‌های مستند موفق خودش و صاحبان هالیوود در رایان رینولدز و راب مک‌الهنی هستند. استدلال فاستر ساده تر است.

این راکسام بود که 18 سال پیش زمانی که او را به صورت قرضی از استوک گرفت اولین طعم فوتبال لیگ بزرگسالان را به او چشید. این حضور او برای رکهام در فینال LDV Vans Trophy در سال 2005، پیروزی 2-0 مقابل ساوتند در استادیوم میلنیوم بود که باعث شد سرالکس فرگوسن تماشاگر او را برای منچستریونایتد به خدمت بگیرد. کمک قوی به تلاش راکسام برای بازگشت به لیگ فوتبال پس از 15 سال غیبت، راه فاستر برای تکمیل این حلقه است.

او می گوید: «این باشگاهی است که من خیلی مدیونش هستم. “اگر شخص دیگری بود علامت سوال وجود داشت. اوایل فصل پیشنهادات زیادی داشتم. من تیم بزرگی را از نیوکاسل داشتم، یک زوج از تیم های دیگر لیگ برتر، تیم های دیگر در سراسر جهان، در آمریکا داشتم و هیچ چیز واقعاً به من نمی خورد. چیزی وجود نداشت که من واقعاً به آن علاقه مند باشم، اما این مثل یک انگشت شست دردناک بیرون آمد.

آنها به خوبی از من استقبال کردند. من نمی خواستم بیایم و کمی سیرک شوم. من نمی خواستم همه چیز باشد: “اوه، او سال گذشته در لیگ برتر بازی کرد و یوتیوب خود را انجام می دهد و همه چیز برای دریافت محتوا است.” این در مورد آن نیست، به شما قول می دهم. این در مورد بازی کردن فوتبال خوب و خواستن برنده شدن است.

وقتی مدیر فیل به من گفت: آیا آن را می خواهی؟ آیا واقعاً می خواهید برگردید و دوباره این کار را انجام دهید؟ من می دانستم که او در چه کاری است. من به فیل قول دادم که می‌خواهم این کار را انجام دهم و به بچه‌های جوان اینجا نشان دادم که من هم آن را می‌خواهم.»

اشتیاق فاستر به این بازی در چهار بازی برای رکهام دوباره زنده شده است. او اعتراف می کند که در پایان دوره چهار ساله اش در واتفورد کمرنگ شده بود، بنابراین تصمیم به بازنشستگی گرفت.

دروازه بان، که ممکن است با قرارداد کوتاه مدت خود که در پایان فصل منقضی می شود تنها چهار بازی دیگر داشته باشد، می گوید: “در حدود 10 سال گذشته من همیشه فقط یک بازیکن بازی بوده ام.” من از آن شروع لذت می برم. وقتی ساعت 3 بعدازظهر شروع می شود، آدرنالین هجوم می آورد. من فقط امیدوار بودم که برگردد و این احساس را دارد زیرا وقتی سوت به صدا در می‌آید آن آدرنالین را افزایش می‌دهم.

در پایان فصل برای واتفورد، دلیل بازنشستگی من این بود که آنقدر احساس نداشتم. حتی زمانی که بازی‌ها شروع شده بود، فکر می‌کردم: “این احساس را مثل سابق نمی‌کند.” یا: “من واقعاً آنقدر از آن لذت نمی برم.” امیدوارم آن احساس برگردد. امیدوارم دوباره آنجا باشد و هر بازی که تا به حال بازی کرده‌ام از آن سر و صدا کرده‌ام. شما آن هجوم آدرنالین را دریافت می کنید و فکر می کنید: “دوباره وقت کار است.”

راکسام نه تنها سر و صدای فاستر را دوباره برانگیخته است. خانواده او در تعقیب صعود غرق شده اند و شور و شوقی را که در لیگ برتر از دست داده بود، دوباره کشف کردند. او می‌گوید: “ورکسام اولین طعم فوتبال من بود – این اولین 20 بازی من در لیگ در فوتبال است.”

زمانی که من سفر فوتبالم را شروع کردم، خانواده، برادران، خواهران و دوستانم یک مربی یا یک ماشین برای تماشای من می‌گرفتند و حالا 18 سال بعد این کار را انجام می‌دهند.

آنها در حال حاضر به همه بازی ها می آیند، بیشتر از آنچه در واتفورد انجام دادند. در پایان در واتفورد، آنها احتمالاً می‌توانستند احساس کنند که من به اندازه جوانی به آن علاقه‌مند یا سرمایه‌گذاری در آن ندارم. اما آنها اکنون به اینجا باز می گردند و اینجا خانه آنها نیز هست.”