وضعیت اضطراری آب و هوا بزرگترین بحران بهداشتی زمان ما است. بزرگتر از کووید | پاسکال سوریو

تیاو آخرین گزارش هیئت بین‌دولتی تغییرات آب و هوا، یادآور تأثیر فاجعه‌بار گرمایش جهانی بر سیاره ما است. پیام دانشمندان برجسته آب و هوا روشن است: اکنون اقدام لازم است. نه فردا، نه سال آینده، نه تا پایان دهه.

حتی کاهش شدید کربن امروز که افزایش دما را به 1.5 درجه سانتیگراد محدود می کند که در پاریس توافق شده است، دنیایی که ما در آن زندگی می کنیم را برای همیشه تغییر خواهد داد. IPCC نتیجه می گیرد که هر کسری از یک درجه بیشتر ما را به سمت نقاط اوج می کشاند که زخم های عمیقی روی سیاره ما به جا می گذارند.

در حالی که در مورد آسیب به الگوهای آب و هوایی، عملکرد محصولات و صخره های مرجانی بسیار گفته شده است، تأثیر جهان گرمتر بر سلامت ما کمتر شناخته شده است. واقعیت این است که بحران آب و هوا بزرگترین بحران بهداشتی زمان ماست، حتی بزرگتر از کووید-19.

انتظار می رود مرگ و میر ناشی از گرما تا سال 2050 سه برابر شود. در حال حاضر سالانه 7 میلیون نفر به دلیل آلودگی هوا پیش از موعد جان خود را از دست می دهند که بیشتر از تعداد مرگ و میرها در طول کل همه گیری است.

افزایش بیماری های مزمن مرتبط با آلودگی هوا وجود دارد و شواهد نشان می دهد که این امر باعث افزایش نرخ سرطان نیز می شود. سرطان ریه و مرگ و میرهای مربوط به تنفس مرتبط با آلودگی هوا در 30 سال گذشته 160 درصد افزایش یافته است و باعث جهش ژنتیکی در برخی از ژن های مرتبط با سرطان ریه می شود.

تلفات عزیزان، بهداشت عمومی و اقتصاد، زیاد است و در حال افزایش است. تخمین زده شده است که سلامت ضعیف 15 درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی را به ضرر اقتصاد جهانی تمام می کند. این تنها شرکت های نفتی، خودروسازان و خطوط هوایی مقصر نیستند. مراقبت های بهداشتی به تنهایی 5 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای جهانی را تشکیل می دهد که در اقتصادهای پیشرفته تا 8 درصد است.

IPCC می‌گوید سرمایه‌گذاری در کاهش گازهای گلخانه‌ای اکنون بدون شک ثابت شده است که با مزایای اقتصادی جمعیت سالم‌تر برابری می‌کند.

سرمایه گذاران به طور فزاینده ای بر روی آن دسته از شرکت هایی متمرکز می شوند که اقدامات جسورانه و علمی را برای کاهش گرمایش آب و هوا انجام می دهند. اگرچه این کار درستی است، اما منطق تجاری خوبی نیز دارد.

کربن زدایی اقتصاد یک فرصت و محرک رشد است، به همین دلیل است که واکنش های منفی علیه سرمایه گذاری متمرکز بر محیط زیست، اجتماعی و حاکمیتی بسیار نادرست است. همانطور که در طول همه‌گیری دیدیم، علم راهی پیدا می‌کند، نبوغ پیروز می‌شود و به درستی پاداش می‌گیرد.

در شرکت من، AstraZeneca، ما در مسیر دستیابی به اهداف خود هستیم که عبارتند از: کاهش انتشار گازهای گلخانه ای محدوده 1 و 2 – انتشارات ناشی از سوزاندن سوخت و مصرف انرژی – تا 98٪ تا سال 2026. تا سال 2030 مجموع گازهای گلخانه ای مطلق خود را در زنجیره ارزش خود به نصف کاهش دهیم. علاوه بر این، ما میلیون ها درخت را به عنوان بخشی از یک برنامه بزرگ احیای جنگل ها و احیای تنوع زیستی کاشته ایم.

چه بخواهیم چه نخواهیم، ​​الزامات نظارتی در حال حرکت به سمت متوقف کردن شرکت‌ها برای فروش محصولاتی هستند که پایدار نیستند. ما در ژاپن جزوات کاغذی را برای همه محصولات خود به برگه های الکترونیکی تبدیل کرده ایم، هزینه ها را کاهش داده، عملیات را ساده کرده و 180 تن زباله و 30 میلیون تن کاغذ – معادل 4500 درخت – صرفه جویی می کنیم.

اما شرکت ها نمی توانند به تنهایی عمل کنند. ما باید با هم سلامت عمومی را انعطاف پذیرتر کنیم تا بتواند با تغییرات کنار بیاید و واقعاً در دسترس باشد. انجمنی مانند ابتکار بازارهای پایدار که توسط شاه چارلز در زمان شاهزاده ولز تأسیس شد و سهامداران از صنایع مختلف را گرد هم می آورد، نمونه خوبی از همکاری برای انجام اقدامات مشترک در مقیاس است.

تلفات سلامتی انسان بسیار زیاد است و احتمالا بدتر می شود. شرکت های مراقبت های بهداشتی تمام تلاش خود را برای درمان بیماران مبتلا به بیماری های مرتبط با آب و هوا انجام خواهند داد. با این حال، پیشگیری بیشترین تأثیر را بر سلامت خواهد داشت. تنها با انجام اقدامات اساسی در مورد انتشار گازهای گلخانه ای می توانیم بگوییم که هر کاری که از دستمان بر می آید برای سلامت بشریت انجام می دهیم.