بروکس کوپکا قبلا بی رحم بود اما شانس طلایی استادان را از دست داد | استادان

منفقط ساعت چهار رفته بود که جان رام و بروکس کوپکا به جونیپر، 6مین رده سوم پرشتاب آگوستا رسیدند. خورشید بیرون آمده بود، ابرها پراکنده شده بودند و جیوه بالاخره طلوع می کرد. کوپکا از زمانی که صبح جمعه یک پرنده را برای پرتاب یک گلوله در اختیار داشت، به تازگی از رهبری خود دست کشیده بود. او و رهم اکنون در جایگاه اول مساوی بودند، 10 ضربه کمتر از زمین، چهار شوت دور از زمین، و گالری در اطراف منتظر بود تا کوپکا به او بازگردد. رحمت این افتخار را داشت. شات تی او خاموش بود. روی لبه جلویی سبزه فرود آمد و 25 یارد خجالتی از آن عقب رفت.

بنابراین این فرصت کوپکا بود. و دلش تنگ شد. کوئپکا تی اش را به سمت دیگری، از پشت زمین سبز و 10 یاردی به سمت دیگر منفجر کرد. او رهم را تماشا کرد که یک تراشه را تا ارتفاع 6 فوت می‌چرخاند، خودش را به تراشه‌اش بسنده کرد – و آن را به فاصله 5، 10، 15، 20، 25 فوتی از جایی که نیاز داشت، هل داد. اغلب اوقات، کوپکا وقتی شوت بدی می زند، خفه می شود. اما بعد از این، او با مات و مبهوت نگاه می‌کرد که توپ از او دورتر و دورتر می‌افتاد و با آن بازی مسترز 87 را نیز در دست گرفت.

قبل از این هفته، کوپکا سه بار در زندگی خود در شروع دور آخر یک ماژور پیشتاز بود: در US Open در Shinnecock Hills در سال 2018، قهرمانی PGA در Bellerive در اواخر همان سال و قهرمانی PGA دوباره در Bethpage. مشکی 12 ماه بعد. او هر سه تورنمنت را برد. در آن زمان کوپکا از چیزی که فروشندگان دیوید مامت ممکن است آن را مدرسه گلف ABC بنامند، بازی می کرد. همیشه. بودن. بسته شدن او در تعقیب رشته‌های بزرگ، که بارها می‌گفت، تنها تورنمنت‌هایی بودند که به آن‌ها اهمیت می‌داد، کاملاً بی‌رحم بود.

شش ماه پس از دومین قهرمانی PGA بود که کوپکا در یک تصادف عجیب کاسه زانویش را شکست. سه سال طول کشید تا او به درستی از آن ریکاوری کند و نکات زیادی در این راه وجود داشت که مطمئن نبود هرگز این کار را خواهد کرد یا خیر. او این هفته اعتراف کرد که این یکی از دلایلی بود که سال گذشته تور PGA را ترک کرد تا به LIV بپیوندد، کمی از او فکر کرد که آیا بهترین روزهایش پشت سر او هستند یا نه، آیا هرگز می‌تواند با شرایط یکسان با رام رقابت کند. و بقیه آنها دوباره تا این هفته افراد زیادی با او موافق بودند.

تنها در این ژانویه بود که کوپکا دوباره احساس کرد که شبیه خودش است. و در سه روز اول این مسابقات به همین شکل بازی کرد. او با یک راند 65 باز شد و آن را با یک 67 بی عیب و نقص دنبال کرد، که در آن یک سری سیو انجام داد و شوت هایی را به سمت پار پنج زد. او هر دو دور را به روش قدیمی انجام داد و تصمیمات خوب یکی پس از دیگری را دنبال کرد. تیراندازان بهتر زیادی در گلف وجود دارند، اما تعداد زیادی از آنها در درک دقیق آنچه در هر لحظه جدید نیاز دارند و سپس دنبال کردن آن ماهر نیستند.

یک نمونه درخشان از آن در دور سوم او در اوایل صبح یکشنبه وجود داشت. وقتی به دهم رسید، آن موقع دو ضربه جلوی رحم بود. هر دو تصمیم گرفتند که یک ضربه را از روی سه راهی انجام دهند، یک تساوی در گوشه. رهم به خوبی او را گرفت اما کوپکا این کار را نکرد. توپ او در نی کاج، زیر دسته‌ای از درختان در سمت راست جاده فرود آمد. فقط چند لحظه قبل، شوت سه راهی کالین موریکاوا در همان مکان قرار گرفت و او مجبور شد یک ضربه پنالتی را به دلیل دروغی غیرقابل بازی بگیرد.

با این حال، کوپکا متوجه شد که راهی برای خروج دارد. او توپ خود را از مربع خارج کرد، یک رویکرد درخشان به جلوی زمین سبز زد و به نوعی در نهایت با یک همتراز خارج شد. این لحظه‌ای بود که باعث شد آدم حرف‌هایش را در عصر جمعه باور کند، وقتی از او پرسیدند که الان چطور خودش را با بازیکنی که آن چهار بازی اصلی را برد مقایسه می‌کند، «من هم همین احساس را دارم، مرد. من می توانم هر کاری را که نیاز دارم انجام دهم. و اعتماد به نفس وجود دارد. اعتماد به نفسم فقط به خاطر زانوی من از بین رفت و بس.»

حالا معلوم شد که واقعاً او هنوز در تلاش بود خودش را متقاعد کند. چون روز یکشنبه مشخص شد که همه چیزهایی که او از سر گذرانده است بیش از آن که بخواهد اعتراف کند روی او تأثیر گذاشته است. با گذشت روز، او بدتر و بدتر می‌شد، بوگی‌ها به هم می‌پیچیدند، مرغ‌ها از آنجا عبور می‌کردند. بازی او توسط درایوهای وحشی، تراشه‌های نابسامان و توپ‌هایی که کوتاه می‌آمدند یا از کنار هم عبور می‌کردند، نابود می‌شد. برای اولین بار در زندگی اش، وقتی فشار سنگین پیشروی در یک ماژور پایین آمد، بازی کوپکا او را ناکام گذاشت. او هنوز ممکن است پنجمین رشته ای را که به دنبالش است برنده شود. اما پس از اجرای او در اینجا، بدیهی است که او برای بازگشت به فرم بی‌رحمانه‌ای که چهار بازی اول را برای او به ارمغان آورد، راهی در پیش دارد.