محافظه‌کاران وابسته به بازنشستگان بریتانیا را در مسیر نابودی قرار داده‌اند | فیلیپ اینمن

یک انتخابات در راه است، بنابراین اصلاحاتی که به مالی رای دهندگان مسن تر آسیب می زند، از روی میز حذف شده است.

افراد بالای 50 سال حتی بیشتر از انتخابات عمومی بر مشارکت در نظرسنجی های محلی تسلط دارند، بنابراین جای تعجب نیست که پیشنهادی برای پیشبرد تاریخی که سن بازنشستگی دولتی شروع به افزایش به 68 سال می کند – تاثیر نامطلوبی بر میلیون ها نفر از متولدین این کشور داشته باشد. دهه 1970 – توسط دولت سمی تلقی شد و در پایان ماه گذشته مورد استفاده قرار گرفت.

مل استراید، وزیر بازنشستگی، حداقل دو سال تاخیر قبل از بازنگری در برنامه های سن بازنشستگی را “مناسب” توصیف کرد که اکنون مردم به طور متوسط ​​جوان تر از پیش بینی های پیش از کووید می میرند.

استراید ممکن است به‌طور دقیق‌تر گفته باشد که تأخیر از نظر سیاسی مصلحت‌آمیز است، به‌منظور جلوگیری از فروپاشی کامل آرای محافظه‌کاران در انتخابات شوراها و شهرداران ماه آینده در سراسر انگلستان و در انتخابات عمومی سال آینده.

با این حال، بازنشستگی موضوعی حیاتی است که وزرا باید در مورد آن بحث کنند، و نه فقط به این دلیل که هزینه هنگفت و رو به رشدی برای دولت به همراه دارد. همان‌طور که این احتمال وجود دارد که اصلاحات نادرست نابرابری را افزایش دهد و آن را کاهش ندهد، چه در بین بازنشسته‌ها و چه بین نسل‌ها.

یک گزارش مستقل که برای استراید نوشته شده و در کنار تصمیم او برای عدم افزایش سن بازنشستگی منتشر شده است، هزینه‌های آن را برای بودجه عمومی برجسته می‌کند.

به گفته این سازمان، با افزایش تعداد بازنشستگان از 12 میلیون به 17 میلیون، هزینه بازنشستگی، بهداشت و مراقبت های اجتماعی که در حال حاضر 15.1 درصد از تولید ناخالص داخلی است، تا سال 2070 به 25.6 درصد افزایش خواهد یافت.

نویسنده گزارش، لوسی نویل رولف، همتای محافظه‌کار، گفت که با هدف دولت برای محدود کردن افزایش هزینه‌های بازنشستگی دولتی در مدت مشابه از 4.5 درصد به 6 درصد تولید ناخالص داخلی موافق است. او از افزایش سن بازنشستگی به 68 سال حمایت کرد، اما گفت که نگران است این امر به طور نامتناسبی به کارگرانی که قبلاً در دهه 60 خود بیمار یا از کار افتاده بودند ضربه می زند و آنها را مجبور می کند چندین سال دیگر در مزایا باقی بمانند.

او بدون بیان یک پاسخ سیاستی خاص، پیشنهاد کرد که دولت باید بررسی کند که چگونه کسانی که در سنین نوجوانی کار خود را شروع کرده‌اند می‌توانند زودتر بازنشسته شوند.

این یک سطح متوسط ​​از جبران اشتباهی است که به دنبال افزایش چشمگیر تعداد افرادی که در 30 سال گذشته به دانشگاه می روند ایجاد شده است. یک فارغ التحصیل 21 ساله در همان سن و سالی که فارغ التحصیل 16 ساله است، بر اساس سیستم فعلی بازنشسته می شود، علیرغم اینکه فارغ التحصیل از مدرسه پنج سال دیگر کار کرده است. کشورهای دیگر محدودیتی برای تعداد سالهای بیمه ملی که یک کارگر باید قبل از مطالبه مستمری دولتی خود بپردازد، تعیین می کنند، و همینطور بریتانیا می تواند.

یک عنصر بزرگتر و مهمتر از نابرابری ناشی از اتکا به طرحهای خصوصی برای تأمین بودجه بازنشستگی است. بریتانیا به طرح‌های شغلی و صندوق‌های بازنشستگی خصوصی که از ایالت جدا هستند وابسته است. به این ترتیب، سیستم بریتانیا بیشتر شبیه ایالات متحده است تا اروپای قاره ای، جایی که کارفرمایان عمدتاً به سیستم ایالتی پرداخت می کنند که به بازنشستگان درآمد تضمینی ارائه می دهد.

دارایی های بازنشستگی 120 درصد از تولید ناخالص داخلی بریتانیا را تشکیل می دهد. و اگر چه این رقم با رقم 174 درصدی ایالات متحده کمتر است، اما بسیار بیشتر از آلمان 8 درصد و فرانسه 12 درصد است. قرعه کشی بازنشستگی در بریتانیا به این معنی است که 10 میلیون کارگر بخش خصوصی و 6 میلیون کارمند بخش دولتی (گذشته و حال) تحت پوشش طرح های بازنشستگی با مزایای معین قرار می گیرند – که مبلغ تضمین شده ای را به دستمزد نهایی یا متوسط ​​یک کارگر ارائه می دهد – در حالی که همه افراد دیگر یا حساب کردن روی یک صندوق مشارکت تعریف شده مرتبط با بازار سهام برای پرداخت درآمد بازنشستگی به آنها، یا اینکه پس‌انداز بازنشستگی ندارند، چه به این دلیل که خوداشتغال هستند، کار پاره وقت دارند یا خود را برای پس‌انداز فقیر می‌دانند و انصراف داده‌اند.

این اختلاف بین این گروه ها با روند مالکیت خانه اغراق آمیز است. در حالی که بیشتر تمرکز در بحث مسکن بر روی خانه‌سازی و مشکلاتی است که جوانان در بخش اجاره‌ای خصوصی با آن‌ها مواجه هستند، احتمالاً بزرگ‌ترین روند، بچه‌هایی هستند که توانسته‌اند وام‌های مسکن خود را پرداخت کنند.

ارقام رسمی نشان می‌دهد که در سال 2021، 9.3 میلیون – یا 37 درصد از کل خانه‌های تحت اشغال – بدون رهن مالکیت داشتند که 2 میلیون افزایش نسبت به سال 2012 داشت. بازنشستگان – کسانی که از مستمری شغلی تضمین شده بهره مند می شوند – هزینه زندگی نسبتاً پایینی دارند.

حداقل یک سوم تا نیمی از بازنشستگان سطحی از درآمد قابل تصرف را می دهد که خانواده های جوان فقط می توانند رویای آن را داشته باشند، و شروع می کند بریتانیا را هم تراز با ایتالیا و یونان قرار می دهد، جایی که پدربزرگ ها و مادربزرگ ها در مرکز زندگی مدنی و خانوادگی هستند. آنها تنها کسانی هستند که پول دارند.

نسل‌های قدیمی‌تر در ایتالیا و یونان، با چسبیدن به حقوق بازنشستگی خود، در انتخابات اخیر دولت‌های دست راستی را نصب کرده‌اند. این نشانه آن است که احزاب سیاسی در بریتانیا نمی توانند نادیده گرفته شوند.