این فقط بید نیست: پروژه های نفت و گاز به روشی بزرگ بازگشته اند

هنگامی که دولت بایدن در ماه گذشته به پروژه عظیم 8 میلیارد دلاری نفت بید در دامنه شمالی آلاسکا چراغ سبز نشان داد، بسیاری این اقدام را خیانت به تعهد ایالات متحده برای دور شدن از سوخت های فسیلی در مبارزه با تغییرات آب و هوایی محکوم کردند.

اما تجزیه و تحلیل داده‌های جهانی نشان می‌دهد که Willow بخش کوچکی از صدها پروژه جدید استخراج نفت و گاز را نشان می‌دهد که در سال گذشته در سراسر جهان از جمله بسیاری دیگر در ایالات متحده تأیید شده‌اند. و در ماه های آینده ده ها پروژه تکمیلی پیش بینی می شود به تصویب برسد.

داده ها منعکس کننده یک صنعت فسیلی فسیلی است که به سطوح رشد قبل از همه گیری بازگشته است. اگرچه در چند سال گذشته بسیاری از کشورها سیاست‌هایی را وضع کرده‌اند که انرژی‌های تجدیدپذیر را تشویق می‌کنند، تقاضا برای سوخت‌های فسیلی همچنان بالاست. تهاجم روسیه به اوکراین قیمت نفت را افزایش داد و به سودهای بی سابقه برای شرکت های سوخت فسیلی کمک کرد، زیرا دولت ها برای تامین منابع انرژی خود تلاش می کردند و قیمت ها را افزایش می داد.

Espen Erlingsen، شریک Rystad Energy، شرکت تحقیقاتی که داده ها را ارائه می دهد، گفت: “این یک بازگشت کامل است.” آینده این رشد به سیاست بستگی دارد. اگر جهان بخواهد گرمایش را محدود کند، باید تقاضا برای نفت و گاز را محدود کند، زیرا این صنعت می‌تواند این حجم را برای چندین دهه دیگر ارائه دهد.

بخش عمده ای از رشد در کشورهای سنتی تولید کننده نفت و گاز مانند ایالات متحده، عربستان سعودی و نروژ رخ می دهد. به ویژه گاز در حال رونق است. قطر در نظر دارد در سال 2025 از بزرگترین تاسیسات تولید گاز جهان رونمایی کند.

در ایالات متحده، شکستن بسترهای سنگ شیل برای گاز دوباره احیا می شود، که چندین برابر سطح سرمایه گذاری و استخراج به عنوان پروژه ای مانند Willow است.

به گفته پانل بین دولتی تغییرات آب و هوا، گروه برجسته دانشمندانی که گرمایش جهانی را مطالعه می کنند، در حالی که گاز باعث انتشار گازهای گلخانه ای کمتری نسبت به نفت می شود، گسترش بهره برداری از گاز با تعهداتی که کشورها برای محدود کردن انتشار گازهای گلخانه ای انجام داده اند، ناسازگار است. IPCC می گوید که تولید سوخت فسیلی باید از هم اکنون به شدت شروع به کاهش کند تا از فاجعه بارترین اثرات تغییرات آب و هوایی جلوگیری شود.

میادین نفتی گسترده جدید نیز برای بهره برداری توسط شرکت های چندملیتی غربی در گویان، برزیل و اوگاندا و سایر موارد تایید شده است. برخی از کشورهای در حال توسعه استدلال کرده‌اند که درآمد حاصل از سوخت‌های فسیلی – که برای شکوفایی جهان صنعتی ضروری است – نیز حق آنهاست، و کاهش تغییرات آب و هوایی تا حد زیادی بر عهده کشورهای ثروتمند است.

نانا آکوفو-آدو، رئیس جمهور غنا، هفته گذشته این استدلال را برای کامالا هریس، معاون رئیس جمهور ایالات متحده که به این کشور سفر کرده بود، روشن کرد. او که در کنار خانم هریس ایستاده است، گفت: «سوخت‌های فسیلی منبعی بودند که «دولت من به دنبال استفاده از آن به عنوان مبنایی برای تغییر اقتصاد خود است.» او گفت که استخراج آنها به کشورش کمک می‌کند تا خود را از اتکا به کمک‌های خارجی دور کند.

کشورهای غربی وام هایی را به کشورهای عمده وابسته به زغال سنگ مانند آفریقای جنوبی، ویتنام و اندونزی برای کمک به توسعه جایگزین های تجدیدپذیر در نظر گرفته اند. اما در حالی که توسعه زغال سنگ در سراسر جهان کاهش یافته است (به استثنای قابل توجه چین و هند)، اقتصاد بسیاری از کشورها، اعم از غنی و فقیر، همچنان به سوخت فسیلی متکی هستند. زغال سنگ یک سوخت فسیلی به خصوص کثیف است و سوزاندن آن همچنان یکی از تولیدکنندگان اصلی انتشار گازهای گلخانه ای است که جهان را گرم می کند.

چشم انداز صنعت نفت و گاز به طور قطعی متفاوت بود زیرا اثرات مخرب این همه گیری بر اقتصاد جهانی در سال 2020 آشکار شد. پس از سال ها رشد ثابت، شرکت ها رشد را به سمت پایین بازبینی کردند و پروژه ها را به تعویق انداختند یا لغو کردند.

هزینه منابع انرژی تجدیدپذیر مانند باد و خورشید نیز به سرعت در حال کاهش به سطوح قابل رقابت با سوخت های فسیلی بود. سیاست‌های پیشرونده آب و هوایی در اروپا و در نهایت، ایالات متحده عدم اطمینان بیشتری را در مورد نقش سوخت‌های فسیلی در همه چیز از شبکه‌های برق گرفته تا حمل‌ونقل افزایش داد.

اما با بازگشت اقتصاد جهانی، تقاضا برای نفت و گاز نیز افزایش یافت. در میان سودهای بی سابقه ای که شرکت های سوخت فسیلی در سال گذشته به دست آوردند، برخی نیز زمان بندی های تولید را در آینده تمدید کردند و در اصل از تعهدات خود برای انتقال کسب و کارشان، هرچند آهسته، به سمت انرژی های تجدیدپذیر، صرف نظر کردند.

بریتیش پترولیوم اخیراً برنامه خود را برای کاهش 40 درصدی تولید تا سال 2030 اصلاح کرده و هدف جدیدی را 25 درصد تعیین کرده است. با انتشار این خبر قیمت سهام این شرکت افزایش یافت. شل گفت که به جای ادامه توسعه شرکت در زمینه های بادی، خورشیدی و سوخت های زیستی، هزینه های انرژی های تجدیدپذیر خود را در سطح سال 2022 باقی می گذارد.

شرکت‌های ملی نفت کشورهایی مانند نروژ، عربستان سعودی و امارات متحده عربی که کمتر مورد بررسی عمومی قرار می‌گیرند، سود بیشتری نسبت به شرکت‌های چندملیتی خصوصی داشتند.

بر اساس تحلیل Oil Change International، یک گروه مدافع، پروژه های نفت و گاز یا در سال 2022 تصویب شده و یا قرار است بین سال های 2023 تا 2025 تصویب شوند، می توانند باعث انتشار 70 گیگاتن دی اکسید کربن در طول عمر خود شوند. این مقدار معادل بیش از 30 برابر کل انتشار دی اکسید کربن ایالات متحده در سال 2021 است.

مایکل لازاروس، دانشمند و مدیر تحقیقات در موسسه محیط زیست استکهلم، یک گروه تحقیقاتی علمی که پروژه های سوخت فسیلی را نظارت می کند، گفت: اکنون تریلیون ها دلار در زیرساخت های سوخت فسیلی سرمایه گذاری می شود. آقای لازاروس گفت: «بسیاری از این ساخت‌وسازها در پایان این دهه آماده می‌شوند، زمانی که ما واقعاً باید در مسیری رو به کاهش دور از سوخت‌های فسیلی باشیم». شرکت‌های نفت و گاز اساساً بر روی تقاضای بانکی می‌کنند که در آن زمان به همان اندازه که الان هست باقی بماند.»

او گفت که بدون سیاستی که مستقیماً به دنبال محدود کردن تولید سوخت‌های فسیلی و همچنین تقاضا برای آنها باشد، احتمال بیشتری وجود دارد که قمار شرکت‌ها نتیجه دهد.

حتی در ایالات متحده، جایی که قانون تاریخی آب و هوایی دولت بایدن از سال گذشته صدها میلیارد دلار به صنعت انرژی های تجدیدپذیر وارد می کند، پیش بینی می شود که تولید و تقاضای نفت و گاز هر دو رشد کند.

اینطور نیست که ایالات متحده یکی از بازیگران متعدد باشد. آقای لازاروس گفت که این کشور به بزرگترین تولیدکننده نفت و گاز جهان تبدیل شده است. همه نشانه ها حاکی از آن است که واشنگتن قصد دارد این موقعیت را حفظ کند. آیا این نشان دهنده رهبری آب و هوا است؟ یک تناقض اساسی وجود دارد که باید به آن اشاره کرد.»