ادعاهای وزارت کشور مبنی بر دلسوزی به طور فزاینده ای توخالی است | دفتر خانه

بین اینکه چگونه وزارت کشور فکر می‌کند در تبدیل شدن خود به سازمانی دلسوزتر عمل می‌کند و ناظران خارجی بسیار کم پیشرفتی که معتقدند این وزارت واقعاً انجام داده است، یک گسست آشکار وجود دارد.

چهار سال پس از اولین عذرخواهی دولت برای رسوایی ویندراش، انتشار یک تحقیق انتقادی دیگر در مورد وزارت کشور از یک الگوی فرسوده پیروی کرد. خلاصه پزشکی قانونی مشکلات باقیمانده این وزارتخانه با اظهارات شادی از سوی وزرا و مقامات مواجه شد که نشان می‌داد کارها به خوبی پیش می‌رود.

متیو رایکرافت، وزیر دائمی، گفت که از این که گزارش “پیشرفت قابل توجه” در تغییر وزارت کشور را تشخیص داده خوشحال است. پریتی پاتل، وزیر کشور، گفت که این نشریه “موارد بسیاری را برجسته می کند، از جمله کاری که ما برای تبدیل شدن به یک سازمان دلسوزتر و بازتر انجام داده ایم.”

پس از چهار سال تحقیقات انتقادی در مورد نقص های وزارت کشور در Windrush، این اظهارات آشنا مبنی بر اینکه همه چیز کم و بیش خوب است، به طور فزاینده ای خسته کننده و به طور فزاینده ای قابل قبول شده است.

به عنوان یک کارمند دولتی، وندی ویلیامز در نتیجه گیری های خود متعادل و متفکر است: او تصدیق می کند که پیشرفت هایی حاصل شده است و با اشاره به نشانه هایی از “تغییر فرهنگی جزئی”، تمجیدهای ضعیفی را ارائه می دهد. او می افزاید که قابل درک است که «در سازمانی به بزرگی وزارت کشور، مقیاس تغییرات پیش بینی شده در گزارش من زمان می برد». اما در کل لحن او نوعی ناامیدی خاموش است. او کاملاً روشن می‌کند که پیشرفت کافی در زمینه‌هایی که واقعاً مهم هستند، حاصل نشده است. شواهد محدودی مبنی بر اتخاذ یک رویکرد دلسوزانه وجود داشت، یک کمیسر مهاجران (که دارای اختیار برای دفاع از حقوق مهاجران است) منصوب نشده است، رویکرد هدف محور باقی مانده است، و این اداره پیشرفت کمی در بهبود روش نشان داده است. با مردم درگیر می شود.

ویلیامز احساس رضایت داشت. او خاطرنشان کرد که وزارت کشور تمایل دارد میزان پیشرفت خود را اغراق کند و هشدار داد که با یک نقطه اوج مواجه است، جایی که می‌تواند به تلاش‌هایی که برای اجرای تغییرات انجام داده است ادامه دهد یا می‌تواند «دور بنشیند. به خودت تبریک بگو».

در زمانی که نگرانی‌ها در مورد پیشرفت آهسته وزارت کشور در صدور ویزا برای پناهندگان اوکراینی که در تلاش برای فرار از منطقه جنگی هستند، افزایش می‌یابد، و زمانی که نگرانی فزاینده در مورد عناصر لایحه ملیت و مرزها وجود دارد که پناهندگانی را که از مسیرهای غیرمجاز وارد می‌شوند جرم انگاری می‌کند. ، یادآوری کندی وزارت کشور در اصلاحات بسیار به موقع است.

اما مهم این است که مشخص شود چه کسی مقصر است. برخی از این ناکامی ها ممکن است به دلیل مشکلات فرهنگی و بوروکراتیک در داخل این وزارتخانه باشد، اما برخی دیگر صرفاً منعکس کننده سیاست دولت است. وزارت کشور علیرغم وعده بازنگری در سیاست‌های محیطی خصمانه خود (که اکنون اقدامات محیطی سازگار با نام تجاری جدید تغییر نام داده شده است)، این کار را انجام نداده است.

سوال حیاتی که در این گزارش به آن پرداخته نشده است این است: چگونه وزارت کشور می تواند خود را به یک بخش دلسوز تبدیل کند، در حالی که برخی از سیاست هایی که باید اجرا کند، طراحی شده اند؟ استیو والدز-سیموندز، مدیر حقوق پناهندگان و مهاجران در عفو بین‌الملل بریتانیا، خاطرنشان می‌کند که در نهایت مقامات فقط ملزم به اجرای سیاست هستند.

او گفت: «اگر این سیاست ظالمانه یا بی‌حساس به واقعیت‌های مردمی باشد که به آنها اعمال می‌شود، فرهنگ ظالمانه و بی‌حساس را حفظ می‌کند.» مقامات کمی برای تغییر این سیاست می توانند انجام دهند مگر اینکه سیاست به طور اساسی بازنگری و بازنگری شود – و در حال حاضر وزرا تمایل دارند کاملاً برعکس عمل کنند.”