برنزهای بنین ساخته شده از برنج استخراج شده در غرب آلمان، یافته های مطالعه | بنین

دانشمندان کشف کرده اند که برخی از برنزهای بنین با برنج استخراج شده در هزاران مایل دورتر در راینلند آلمان ساخته شده است.

مردم ادو در پادشاهی بنین، نیجریه مدرن، مجسمه‌های خارق‌العاده خود را با دستبندهای مانیلی برنجی ذوب شده، پول بد تجارت برده‌های ماوراء اقیانوس اطلس بین قرن‌های 16 و 19 خلق کردند.

در حالی که به ندرت در کاوش های باستان شناسی در خشکی یافت می شوند، تعداد قابل توجهی از آنها از لاشه کشتی هایی که آنها را حمل می کردند، بازیابی شده اند.

در انجام بزرگترین مطالعه روی این دستبندها، تیمی از محققان آلمانی قبل از ردیابی آنها به راینلند در غرب آلمان، فلز آنها را با سنگ معدن و معادن فلزی در سراسر اروپا مقایسه کردند.

دکتر توبیاس اسکورونک، که این مطالعه را رهبری کرد، گفت: «این اولین بار است که پیوند علمی ایجاد می‌شود… برنزهای بنین معروف‌ترین آثار هنری باستانی در غرب آفریقا هستند. این که حجم عظیم فلز از کجا آمده و بنین چگونه برنج خود را به دست آورده است، مدت‌ها یک راز بوده است.»

دکتر شان کینگزلی، باستان شناس و سردبیر Wreckwatch مجله ای که متخصص در گذشته غرق شده است، گفت:[Skowronek has] کشف کرد که برنزهای بنین از برنج استخراج شده در اطراف کلن ساخته شده است. هیچ کس سرنخی نداشت و کاملاً چشم باز کننده است. این یک معامله بزرگ در دنیای هنر و تاریخ برجسته برنز بنین است.

صدها برنز بنین توسط نیروهای بریتانیایی در سال 1897 زمانی که دربار سلطنتی بنین با خاک یکسان شد، مصادره شد. امروزه این مجسمه ها در موزه ها و گالری های بریتانیا و جاهای دیگر وجود دارند.

نیجریه مدتهاست خواستار بازگشت آنها شده است. آلمان یکی از معدود کشورهایی است که به طور فعال برنزهای خود را به کشور باز می گرداند. از دیگر مؤسساتی که این کار را انجام داده اند می توان به موزه هورنیمن در لندن اشاره کرد.

مانیل ها که از لاتین به معنای دست یا دستبند گرفته شده است، یک “ارز” بود که توسط بریتانیا، پرتغال، اسپانیا، هلند، فرانسه و دانمارک برای تجارت با غرب آفریقا در زمینه طلا و عاج و همچنین افراد برده استفاده می شد.

این مطالعه علمی بر روی 67 نمونه جمع آوری شده از پنج کشتی غرق شده در بریتانیا، اسپانیا، غنا و ایالات متحده متمرکز شد. این کشتی‌های متعلق به سال‌های 1524 تا 1843، کشتی‌های انگلیسی، پرتغالی و هلندی بودند. آنها شامل یک برده شرکت سلطنتی آفریقایی هستند که در کانال مانش فرو رفت.

اسکورونک، مستقر در دانشگاه فنی گئورگ آگریکولا در بوخوم، آلمان، گفت: «مانیل ها در حجم های خیره کننده ای تولید می شدند. قراردادی بین خانه تجاری آلمانی فوگر و پادشاه پرتغالی، که به سال 1548 بازمی‌گردد، فهرستی از سفارش 1.4 میلیون مانیل را در طی سه سال آماده می‌کند… بین سال‌های 1519 تا 1522، لیسبون سالانه 150000 مانیل را به قلعه تجاری خود در المینا فرستاد. در سواحل غنا، قلب تجارت طلا و برده.

وی افزود: جوامع اروپایی طراحی کردند [manillas] صرفاً برای خرید کالاهای غرب آفریقا، از انسان گرفته تا پوست حیوانات… در قرن شانزدهم، تصور می شد که معادن آلمان به قدری فرسوده شده بودند که نمی توانستند استخراج عمیق معدن و پمپاژ رودخانه های آب را ارزشمند کنند. اما حجم عظیم مانیل‌هایی که تجارت برده به آن نیاز داشت، صنعتگران را به فکر دوباره انداخت.

اکتبر گذشته، آبان نیوز در مورد یافته های قبلی تیمش گزارش داد که بردگان اولیه بریتانیایی مس را از کورنوال برای ایجاد مانیل تهیه می کردند.

آخرین یافته ها روز چهارشنبه در مجله Plos One منتشر خواهد شد. Wreckwatch کینگزلی همچنین فیلم کوتاهی درباره داستان برنزهای بنین نمایش می دهد.