دختران دیوانه فوتبال در برزیل می توانند رویاهای بزرگی داشته باشند اما مشکلات در میان پیشرفت باقی می ماند | فوتبال زنان

زمان هیجان انگیزی است که یک خبرنگار فوتبال زنان برزیلی باشم که در بریتانیا کار می کند و من هر ثانیه آن را دوست دارم.

من اولین قطعه خود را در مورد فوتبال زنان نزدیک به نه سال پیش به عنوان کارآموز در یک وب سایت محلی به نام Bahia Notícias نوشتم. این در مورد چالش های ایجاد تیم های رقابتی برای دومین Campeonato Brasileiro de Futebol Feminino بود. مشکلات مشابه چیزی بود که اکنون می بینیم: سرمایه گذاری اندک، حقوق کم برای بازیکنان و نابرابری بین ساختارها و حمایت از تیم های مردانه و زنانه.

شاید به نظر برسد که هیچ چیز تغییر نکرده است، با این حال فوتبال زنان در برزیل راه طولانی را طی کرده است. این Brasileirão روز به روز رقابتی تر می شود و بازیکنان را برای تیم ملی تغذیه می کند. نیمی از بازیکنان فراخوانده شده برای بازی پنج شنبه فینالیسیما مقابل شیرها برای باشگاه های برزیلی بازی می کنند: کورینتیانس، فروویاریا، پالمیراس، سانتوس، سائوپائولو و فلامنگو نمایندگانی در ترکیب پیا سونداژه دارند.

در فوتبال جوانان نیز تحولاتی وجود دارد: تیم ملی زیر 20 سال بهترین نتیجه خود را در جام جهانی سال گذشته کسب کرد و سوم شد و امیدوارکننده است. یکی از بازیکنان آن تیم، آلین گومز 17 ساله، انتظار می رود که به زودی اولین بازی خود را در تیم بزرگسالان انجام دهد و اخیراً جوان ترین بازیکنی است که در Brasileirão Feminino هت تریک کرده است.

80000 هوادار خوش شانسی که ساعت ها در صف مجازی برای خرید بلیت بازی پنجشنبه در ومبلی تحمل کردند، یک تیم برزیلی را در حال انتقال خواهند دید که بازیکنان جوان تری در آن حضور دارند که ممکن است به اولین جام جهانی خود بروند. در لندن و سه شنبه آینده مقابل آلمان در نورنبرگ، آنها با بازی های سخت مقابل دو تا از بهترین تیم های جهان تجربه کسب خواهند کرد.

و البته مارتا هم هست. ساندیج می‌گوید مارتا پس از مصدومیت ACL که او را 11 ماه دور نگه داشت، حتی قوی‌تر بازگشته است. مارتا 37 ساله است اما همچنان یکی از مهره های کلیدی این تیم است. تصور اینکه فوتبال زنان در برزیل بدون او چگونه خواهد بود دشوار است – تأثیر او در داخل و خارج از زمین روی هر بازیکنی در تیم تأثیر گذاشته است.

با این حال همه چیز گلگون نیست. در سال 2021 فرمیگا پس از ترک پاری سن ژرمن به فوتبال برزیل بازگشت. او می خواست آخرین فصل خود را در سائوپائولو بازی کند، باشگاهی که برای اولین بار در سال 1997 به آن ملحق شد و در آنجا اولین قهرمانی خود در لیگ را کسب کرد. اما چند هفته پیش او باشگاه را متهم کرد که در پایان فصل گذشته آن را ترک کرد، به حمایت بسیار کمی از بازیکنان آسیب دیده، رد درخواست‌های تیم برای بهبود و حتی محدود کردن تعداد پیراهن‌هایی که می‌توانستند بپوشند. سائوپائولو این ادعاها را رد می‌کند و می‌گوید بازیکنان به مراقبت‌های بهداشتی کافی دسترسی دارند و ادعاهای فورمیگا در مورد پیراهن‌ها را رد می‌کنند.

با این حال، اگر یکی از بزرگ‌ترین ستاره‌های فوتبال کشور احساس کند که توسط باشگاهش ناامید شده است، می‌پرسد که مشکل برای بازیکنان کمتر شناخته‌شده در راس و همچنین پایین‌تر از هرم چقدر بزرگ است. فورمیگا گفت: “من پوست کلفتی دارم، به آن عادت کرده ام، بنابراین به من آسیبی نمی رساند.” اما من دختران را دیدم که رنج می‌کشند و نمی‌توانستم تصور کنم که این هنوز در جایی اتفاق می‌افتد.»

هر دختری در برزیل باید بتواند از فوتبال خود لذت ببرد. آنها باید بتوانند رویای بهترین بازیکن جهان بودن را داشته باشند، اما اگر فقط می خواهند از بازی کردن لذت ببرند، باید بتوانند این کار را انجام دهند. و این روزها حداقل می توان از آنها الهام گرفت. آنها می توانند رویای حضور در زمین، سکوها، رادیو یا تلویزیون را داشته باشند. برای چندین دهه، برزیل، کشور فوتبال، سعی کرد آنها را از بازی دور کند. اما این نیز در حال تغییر است.

به همین دلیل است که این هفته روی ابر راه می روم. پیشرفت در حال انجام است. آنها در جایی که انگلیس هستند نیستند اما از مشکلات فرار نمی کنند. تماشای یک ومبلی کامل برای تیم ملی زنان حیرت‌انگیز خواهد بود – و آن‌ها امیدوار خواهند بود که روزی این اتفاق در خانه هم بیفتد.

مشاهده توصیه شده

روما زنگ زد گل بنی گلیونا به میلان یک “مجازات” و منطقی است – من نمی خواهم برای دفاع از آن موشک تلاش کنم.