چشم انداز تایگر وودز برای استادان در میان آینده نامشخص تغییر می کند | استادان

دبلیواز یک عقرب بپرسید چرا نیش می زند، از شیر چرا گوشت قرمز می خورد یا از تایگر وودز بپرسید که آیا معتقد است می تواند برنده شود؟ وودز در 25 سال گذشته به همین روش به این سوال پاسخ داده است. اما روز سه شنبه یکی دوباره آن را برای او گذاشت. سال گذشته در این زمان گفتی که قطعا اینجا نخواهی بود مگر اینکه فکر کنی شانس خوبی برای برنده شدن در مسابقات دارید. آیا این هنوز پابرجاست؟» و این بار پاسخ وودز کمی متفاوت از پاسخی بود که ما به آن عادت کرده بودیم. در واقع، برای اولین بار در زندگی خود، او واقعاً نداشت.

وودز خیلی عمدا ترجیح داد روی قسمت دوم سوال خبرنگار تمرکز کند، در مورد اینکه وضعیت بدنی او در مقایسه با این زمان در سال گذشته چگونه است، زمانی که امتیازهای 71، 74، 78، 78 را به دست آورد و در جایگاه 47 به پایان رسید. فکر می کنم بازی من بهتر از سال گذشته در این زمان خاص است. به نظر من استقامتم بهتر است. اما پای من کمی بیشتر از پارسال درد می‌کند.»

وودز توضیح داد که مستر سال گذشته، اولین بار پس از تصادف رانندگی او بود که او واقعاً بدن خود را هل داد. در آن زمان او واقعاً نمی دانست که چه چیزی می تواند انجام دهد. حالا او این کار را می کند و تفاوت در او مشخص است. او مجبور شده با این ایده صلح کند که دیگر هرگز نمی تواند مانند گذشته بازی کند. “فقط باید بدانم که چقدر می توانم به آن فشار بیاورم. من می توانم شوت های زیادی بزنم، اما سختی من راه رفتن و جلو رفتن است. همینه که هست. ای کاش راحت تر بود.» اما “این آینده من است، و من با آن خوب هستم”.

وودز مانند مردی صحبت می کند که بسیار مسن تر از 47 سال دارد، اما پس از آن زندگی بسیار بیشتری نسبت به مردان هم سن و سال خود داشته است. او آن دو راند 78 را در آخر هفته سال گذشته در اینجا به خاطر هوای سرد که باعث شد بدنش خیس شود، مقصر دانست و موفقیت خود را در انجام این برش به خودی خود یک پیروزی توصیف کرد. هنوز هم دوست داشتم برنده شوم، اما نشد، اما فکر می‌کنم نسخه کوچک‌تر خودم را داشتم، تا بتوانم برگردم و فقط بتوانم بازی کنم.» حقیقت این است که او به سادگی نمی داند چند رشته دیگر از او باقی مانده است.

وودز اعتراف کرد: «نمی‌دانم چند نفر دیگر در من وجود دارد. طرز فکرش را عوض کرده است. او در مورد اینکه می‌توانم قدر زمانی را که اینجا دارم بدانم صحبت کرد و می‌گوید که لذتی که از بازی می‌برد تغییر کرده است. “فرق دارد. من نمی توانم به تعداد زیادی تورنمنت شرکت کنم و یا کارهایی را که در طول سال ها توانسته ام انجام دهم، انجام دهم، اما بتوانم همچنان این بازی را به اشتراک بگذارم و خاطرات جدیدی را با پسرم ایجاد کنم و همچنین برخی از آن ها را منتقل کنم. چیزهایی که یاد گرفته ام فوق العاده بوده است.»

این روزها، وودز می‌گوید که از نزدیک شدن به دوستانش در شام قهرمانان و دور تمرین معمولش با دوست قدیمی‌اش، فرد زوج، بسیار لذت می‌برد. این یک تغییر بزرگ برای مردی است که تمام زندگی خود را وقف تلاش بی رحمانه برای برنده شدن کرده است. البته نه اینکه او هنوز به طور کامل از ایده رقابت در اینجا دست کشیده است. وودز خودش می‌گوید که خیلی سرسخت‌تر از آن است که به‌کلی آن را کنار بگذارد، و هنوز هم وقتی از او می‌پرسند که آیا فکر می‌کند بازیکنان جوان‌تر فکر می‌کنند او یک تهدید است، یک برق در چشمانش دیده می‌شود.

“چه کسی می داند؟” جوک های وودز مردم احتمالاً در سال 2019 هم فکر نمی‌کردند که من یک تهدید باشم، اما به نوعی خوب ظاهر شدند.» او می‌گوید که اگر فرصتی داشته باشد، به این بستگی دارد که چقدر این دوره را می‌داند. او ممکن است به همان اندازه که در آستانه هفته مسترز انجام می داد، اینجا نبوده باشد و آن را بازی کند. اما در عوض او این کار را در ذهن خود انجام داده است. او می‌گوید: «من توانسته‌ام بسیاری از شات‌های تراشه‌ها را در خانه‌ام در حیاط خلوت‌ام بازسازی کنم، سعی کردم عکس‌ها را شبیه‌سازی کنم و بارها و بارها هر مکان پرچم، تک‌تک شلیک‌هایی را که احتمالاً بزنم، تمرین کنم.

“من از طریق بسیاری از سناریوهای مختلف در ذهن خود گذرانده ام. می‌دانید که من خیلی خوب نمی‌خوابم، بنابراین مرور کردن آن و جستجو در بانک اطلاعات و نحوه زدن عکس از هر مکان و تمرین آن. این تنها راهی است که می توانم در اینجا رقابت کنم. من مسابقات فیزیکی را در اختیار ندارم. من اینقدر بازی نکردم اما اگر زمین گلف وجود داشته باشد که بتوانم برگردم، مانند سال گذشته، اینجاست، فقط به این دلیل که زمین گلف را می شناسم. که به نظر می رسد راه دیگری برای گفتن اینکه او در حال خواب است.