هیچ چیز بیهوده یا تصادفی: چگونه IPL به بهترین لیگ T20 جهان تبدیل شد | کریکت

افچهار سال پیش، با قطار از گلاسکو به گرینوک رفتم. دور من بچه های پیش دبستانی در سفری به ساحل نشسته بودند که یکی از آنها در نهایت به من آبله مرغان داد. اگر در بزرگسالی هرگز به آبله مرغان مبتلا نشده اید، آن را از من بگیرید: شما نمی خواهید در بزرگسالی به آبله مرغان مبتلا شوید. تقریباً برای سه هفته در رختخواب قرنطینه بودم، رنگ پریده و عرق کرده بودم، به سختی انرژی کافی برای پا زدن به بوبوهای بنفش تیره‌ای که روی صورت و تنه‌ام جوانه می‌زدند. به زودی روزهای من حول یک فعالیت تفریحی که هنوز به روی من باز است، می نشیند: تماشای لیگ برتر هند در یک جریان نابسامان.

تا به امروز این تنها فصل IPL است که از ابتدا تا انتها تماشا کردم. این تنها مرحله دوم مسابقات بود، و حتی در آن زمان چیزی که بیش از همه مرا تحت تأثیر قرار داد این بود که به نظر می رسید هیچ ایده کمی در مورد هر چیزی داشت: تاکتیک، استراتژی، تیم سازی، ترکیب تیم، اینکه آیا 150 نمره خوبی بود، یا خیر. ژاک کالیس با فرمت مناسب بود یا نه. اسپین دو نوع بود. من به خاطر نمی آورم که حتی یک شات یا رله را دیده باشم. انگار همه داشتند پوزخند می زدند. بازیکنان ناشناخته با امتیاز فروش منحصر به فرد (کامران خان، هر کسی؟) می توانند تقریباً یک شبه خود را به ستاره شدن برسانند. این یک روند جذاب تماشای یک ورزش در حال تکامل و تزلزل و فکر کردن به چیزها در زمان واقعی بود.

IPL اکنون در آن سنین پیشرفته ای قرار دارد که می توان پیشرفت های انجام شده را ردیابی کرد، شاید حتی یک نوع نوستالژی ضعیف برای تاکتیک های بداهه و میدان های تصادفی که قبلاً مشخصه آن بود احساس کرد. مطمئناً در انگلستان سهم عادلانه‌ای از تمسخر خود را به خود جلب می‌کرد: به خاطر ارتش مزدوران پیرش، فروشندگی فوق‌العاده‌اش، عزمش برای حمایت از هر چیزی که در چشم بود. به دلایل مختلف این روزها کمتر از این نوع انتقادات می شنوید. فکر نمی‌کنم کسی این فرضیه را که اکنون بهترین لیگ بیست 20 جهان از نظر کیفی است، جدی رد کند. اما با شروع فصل شانزدهم خود در آخر هفته، نوع دیگری از برتری در آن اعمال شد.

در طول استراحت در بازی افتتاحیه بین گجرات و چنای، جمعیت بیش از 100000 نفر با منظره خارق‌العاده‌ای روبرو شدند: یک نمایش نوری معلق در آسمان بالای احمدآباد، که توسط حدود 1500 پهپاد کنترل از راه دور با LED اجرا شد. پهپادها پراکنده شدند و اصلاح شدند. تاج دو تیم را تشکیل دادند و خود را به شکل جام IPL تغییر دادند. این یک نمایش واقعاً الهام‌بخش بود که – اگر هیچ چیز دیگری – صدها عزیز ما و فهرست دی‌جی‌های عروسی محلی آن را در یک چشم‌انداز خاص قرار می‌دهد.

و اگر IPL در سال‌های اولیه‌اش با بداخلاقی‌ها و گام‌های نادرست تعریف می‌شد، این روزها جذاب‌ترین کیفیت آن احساس اطمینان کامل است: لبه‌های سخت قدرت سیاسی و مالی که مسیری را به سمت صفحه تلویزیون شما می‌چرخاند، اعتماد کامل به اولویت محصول IPL نسبت به نظر شما در مورد آن بی تفاوت است. حضور شما در تماشاخانه الزامی نیست. اما شما با این وجود حضور خواهید داشت، زیرا Jos Buttler با نرخ ضربه 240 در حال پخش است و شما قطعاً می خواهید آن را تماشا کنید.

هیچ چیز در اینجا هدر یا تصادفی نیست. هیچ چیز با نگاهی روبرو نمی شود که قرار نیست با نگاه ملاقات کند. مسابقات از قبل به خوبی ترسیم شده است. فیلدینگ استثنایی است. حتی این نام تجاری بسیار طبیعی‌تر بافته شده است: همانطور که فاف دو پلسیس چیزی را انتخاب کرد که بعداً هربالایف شکار کبریت نامیده شد، مفسران به طور یکپارچه بحث کردند که او باید چه مرد فعالی بوده است تا چنین شکار را بگیرد، شاید حتی با چاهی. رژیم ویتامین و مکمل تقویت شده سعی کنید این کار را با چیپس کتری انجام دهید.

البته در طول سال‌ها، IPL تقلیدکنندگان زیادی ایجاد کرده است، از Big Bash تا Hundred، لیگ برتر کارائیب تا سوپر لیگ پاکستان، که همه آنها اساساً تلاش می‌کنند تا غیرقابل تکرار را تکرار کنند. موفقیت IPL بر اساس امتیازات شهری یا اسلات های تلویزیونی مناسب در ساعات پربیننده یا razzmatazz نبود، بلکه مغناطیس ساده ای بود که یک ستاره کریکت هندی را به عموم مردم متصل می کند. شما می توانید این را در طول بازی افتتاحیه، زمانی که یک ویکت اواخر گجرات با استقبال شدید تماشاگران احمدآباد مواجه شد، نه به معنای بعدی آن: ورود چنای شماره 8، ماهندرا سینگ دونی.

Dhoni اکنون 41 ساله است و این روزها او بازی خود را به ساده ترین عناصر آن کاهش داده است. او درست در پایان وارد می شود و به ندرت با بیش از چند توپ روبرو می شود. آن چند توپ معمولا بهترین تلویزیونی هستند که در آن روز تماشا می کنید. هوادارانی هستند که نه برای دنبال کردن یک تیم، بلکه فقط برای دنبال کردن دونی آمده اند. در مقابل لاکنو در روز دوشنبه، او با قدم‌های بلند وارد مقابل مارک وود شد، دو توپ اول خود را به میان جمعیت کوبید و سپس از توپ سوم خارج شد. نه هیچ چیز هدر رفته، نه اتفاقی.

در این کشور هنوز مکرراً بحث هایی در مورد اینکه چگونه IPL می تواند به نحوی محدود شود یا تطبیق داده شود، چگونه بازی جهانی کریکت می تواند خود را در برابر اثرات آن مقاوم کند، می شنوید. که تنها پاسخ ممکن این است: فقط به آن نگاه کنید. اینها بحث هایی است که احتمالاً باید 14 سال پیش اتفاق می افتاد، در حالی که من در رختخواب دراز کشیده بودم و از طریق لپ تاپ ایسر مشغول تماشای Setanta Sports بودم. اکنون IPL را روشن کنید و می‌توانید انبارهای Visit Saudi and Qatar Airways را ببینید که روی استادیومی به نام نارندرا مودی گچ شده‌اند، در حالی که Dhoni با ضربه محکمی به فضای خالی فریاد می‌زند. اگر به آن فکر کنید، احتمالاً برنده شدن به نظر می رسد.