بوهلی باید ستاره جدیدی برای آخرین قسمت سریال کمدی چلسی پیدا کند | چلسی

تیمشکل باشگاه‌های مدرنی که خود را به‌عنوان تولیدکننده محتوا معرفی می‌کنند این است که هرگز نمی‌توانید کاملاً مطمئن باشید چیزی که تماشا می‌کنید واقعی است یا خیر. به عنوان مثال، چلسی را در نظر بگیرید. آیا آنها یک باشگاه فوتبال هستند یا یک کمدی کمدی سنگین؟

شما یک مالک آمریکایی گستاخ دارید که مطمئن هستید او راهی برای انجام کارهایی فراتر از درک بریتانیایی های بی جاه طلبی که تاکنون کلوپ ها را اداره می کردند، پیدا کرده است (در واقع، اکثر آنها نیز آمریکایی هستند). شما انبوهی از سوپراستارها و استعدادهای جوان بیش از حد هیجان زده دارید که همگی برای بازی ناامید هستند. مسئول آن‌ها مظهر ذخیره انگلیسی قرار می‌دهید، مردی مودب و متفکر که به عقب‌نشینی‌ها پاسخ می‌دهد و با اشاره به xG چیزی که اشتباه رخ داده است، بسیار پایین است، بنابراین احتمالاً دیگر تکرار نمی‌شود و در نهایت به پاسخ دادن کاهش می‌یابد. سوالاتی در مورد اینکه آیا او به اندازه کافی عصبانی است که چلسی را مدیریت کند یا خیر.

این تواضع چیزی است که گراهام پاتر را تحت فشار قرار داده است. فوتبال به هیچ وجه یک بازی منطقی نیست. گروه بزرگی از هواداران فقط می خواهند سرگرم شوند، اگر نه توسط خود فوتبال، حداقل با تاریخچه های ماکیاولیستی مدیران. پاتر ممکن است از نظر عاطفی باهوش باشد، کسی که در هر جایی که بوده است، از سطح نهم بازی انگلیسی گرفته تا فوتبال نیمه حرفه ای در سوئد از طریق تیم زنان غنا سازگار شده است، اما یکی از امتیازات او برای مدیریت چلسی، خرید یک بازیکن جدید بود. نتیجه آن این بود که او کاملاً باهوش به نظر می رسید که در منطقه فنی خود مانند آهاب روی پل ایستاده بود و ناامیدانه به دنبال معدنکاری بود که در تمام این سال ها شکار کرده بود: یک مهاجم مرکزی که می تواند گلزنی کند.

مردان خوش دست، عناوین را به دست نمی آورند. مانوئل پلگرینی در کنفرانس های مطبوعاتی به شدت خسته کننده بود، اما تاریکی در چشمانش دیده می شد که شایسته مردی بود که زمانی پس از یک سوپرکلاسیکو در ال مونومنتال با آشوبگران روبرو شد. باب پیزلی کم حرف بود، اما ژاکت کش باف پشمی او روح بی رحمی را پوشانده بود. اما شاید این بزرگترین ضربه استاد بزرگ Disruptor بود: هیچ کس انتظار نداشت که او پروژه خود را با رفتار مدیر مودب یک هتل میان رده در دستان شخصی قرار دهد.

پاتر از همان ابتدا مورد تردید کسانی بود که می خواستند یک نام ستاره دار داشته باشند. بعضی ها ظاهراً خودشان را پیدا کردند که در حال جستجوی این جوان از برایتون هستند تا ببینند او چه کار دیگری انجام داده است. بازیکنان خارج از کشور، که با نام خانوادگی پاتر آشنا نبودند و ظاهراً از شب‌های ققنوس بی‌اطلاع بودند، شوخی‌های آشکار هاگوارتز را انجام دادند و شروع کردند به این که میخایلو مودریک برای زمان بازی تلاش کرد زیرا شبیه دراکو مالفوی است.

اگر مشکلی پیش می آمد، منتقدان همیشه می گفتند که پاتر نمی تواند آن را در سطح نخبگان کاهش دهد. که ممکن است درست باشد یا نباشد. فقط این است که این چلسی واقعاً یک آزمون منصفانه نیست. چه مدیری برای باشگاهی مناسب است که تیم بزرگی با چنین هزینه های هنگفتی جمع آوری شده است، یک سوم آنها ممکن است در تابستان فروخته شوند، با مالک مشترکی که خواستار مشارکت است، اما به نظر می رسد درک کمی دارد و بدتر از همه. از همه، احتمالاً با فضای بسیار کمی برای آوردن چند بازیکن خود برای اضافه کردن به ناوگان احتمالی؟

یولیان ناگلزمن که هفته گذشته از بایرن اخراج شد، نامزد مشخصی است. اصول فوتبالی او حداقل به طور مبهمی شبیه به توماس توخل است که در ماه سپتامبر از چلسی اخراج شد و جانشین ناگلزمن در بایرن شد. تا آنجایی که تداوم با توجه به شار در چلسی امکان پذیر است، او به سبک مشابهی می خواهد. اما ناگلزمن برای پست های رئال مادرید و تاتنهام نیز مورد توجه قرار خواهد گرفت. ایفای نقشی نامطمئن مانند چلسی پس از ناکامی در بایرن، به خصوص اگر فوتبال لیگ قهرمانان وجود نداشته باشد، ممکن است چندان جذاب به نظر نرسد.

بازگشت مائوریسیو پوچتینو به لیگ برتر مدتها مورد انتظار بوده است و هر چه تاتنهام بدتر باشد، او به دنبال عملکرد ضعیفی که منجر به اخراج او شد، کمتر مقصر به نظر می رسد. او سابقه ثابتی در بهبود بازیکنان جوان دارد و احتمالاً باید به زودی به مدیریت بازگردد.

لوئیس انریکه همچنین با بازیکنان جوان تر کار کرده است و اگر چلسی باشگاهی است که در جستجوی فلسفه ای است، او مطمئناً فلسفه ای برای وارد کردن دارد، حتی اگر پاس های فوق العاده خجالتی و مبتنی بر مالکیت توپ کمی شبیه نسخه اسپانیایی چیزی باشد که آنها فقط دارند. البته با اضافه شدن یک لیگ قهرمانان با بارسلونا در سال 2015 و بنابراین شک کمتری در مورد سطح بازی داشت. صحبت هایی در مورد زین الدین زیدان وجود دارد، اگرچه زمزمه اسب هایی که الهام بخش نخبگان رئال مادرید برای کسب سه قهرمانی متوالی در لیگ قهرمانان اروپا بود، برای نوجوانان چلسی نیز قابل بحث است.

سپس استعدادهای در حال رشد هستند: روبن آموریم، الیور گلاسنر و روبرتو دزربی. برای تعیین اینکه آیا هر یک از آنها چیزی بیشتر از پاتر با پاسپورت متفاوت هستند، باید مغز فوتبالی تیزتری نسبت به تاد بوهلی نیاز داشت. یک سال پیش، برندان راجرز کاندیدای قابل قبولی به نظر می رسید. در یک سال دیگر، کاملاً ممکن است که هر یک از آنها به اندازه راجرز پیشنهادی بعید به نظر برسد. یا هر یک از آنها می تواند همان چیزی باشد که پوچتینو در سال 2014 بود: یک مربی بسیار با استعداد در راه صعود، فقط به دنبال باشگاه بزرگی بود که به او استراحت بدهد.

تجربه در اینجا معنای کمی دارد. هیچ کس در حال حاضر باشگاهی مانند چلسی را تجربه نکرده است. هیچ یک از قوانین معمول اعمال نمی شود. که گواه این است که Boehly چقدر مخرب بوده است. در کمدی کمدی چلسی، هیچ کس دیگر سرنخی ندارد که چه خبر است.