سندی لایل مانند سایر اسکاتلندی ها در طول سال ها در میان آزالیای آگوستا به تنهایی پرواز می کند | گلف

مندر روزهای آینده ادای احترام زیادی به سندی لایل انجام خواهد شد. تایید این بازیکن 65 ساله مبنی بر اینکه او دیگر در تور قهرمانان بازی نخواهد کرد حداقل نشان می دهد که مسترز این هفته آخرین منظره لایل در عرصه رقابتی خواهد بود. لایل از جاده خسته شده و جای تعجب نیست. آگوستا نشنال، جایی که او در سال 1988 به پیروزی مشهوری دست یافت، مکانی مناسب برای خداحافظی به نظر می رسد.

لغزش لایل به سمت بازنشستگی پردرآمد باعث می شود تا به موضوع دیگری که کمتر روشنگر است فکر کنیم. سرنوشت گلف باز بزرگ اسکاتلندی چه شده است؟

لایل این هفته بر اساس دستاوردهای قبلی در مسابقات مسترز حضور دارد اما هیچ بازیکن دیگری، چه آماتور یا حرفه ای، از خانه گلف به او در این رشته نخواهد پیوست. اتریش نمایندگی دارد. لهستان و بلژیک هم همینطور. یک نروژی، ویکتور هوولند، در بین 10 نفر برتر جهان قرار دارد. با این حال، اسکاتلند، کشوری که در این بازی غرق شده است، نمی تواند یک گلف باز معاصر را برای افتتاحیه اصلی سال فراهم کند.

کم‌تر نگران‌کننده نیست، زیرا واقعیت، بی‌تفاوتی عمومی نسبت به آن است. در واقع، به نظر می رسد که اسکاتلند یا از عدم کسب صندلی در میز بالای گلف ناراحت نیست یا علاقه جدی به پرداختن به آن ندارد. مایه شرمساری است که هیچ اسکاتلندی نمی تواند از طریق شرایطی غیر از آنچه در 35 سال پیش رخ داد، راهی مسابقات مسترز شود. اسکاتلند حدود 550 زمین گلف و 200000 بازیکن ثبت نام شده دارد. این یک محیط اقلیت نیست.

تحلیل نیمه پر لیوان این است که این فقط یک عکس فوری در زمان است. آن اسکاتلند به زودی تعداد زیادی گلف باز خواهد داشت که برای افتخارات برتر این بازی می‌جنگند. با این حال، واقعیت خشن تر ممکن است این باشد که با پیشرفت گلف بازان در کشورهای دیگر در سطوح حرفه ای، آن را پشت سر گذاشته است. ایرلند، مقایسه ای طبیعی برای این مکالمه، هنوز در درخشش پیروزی های مهم پادریگ هرینگتون، گریم مک داول، دارن کلارک و روری مک ایلروی بود که شین لوری برای جمع آوری کوزه کلارت آمد. همه اینها بین 2007 و 2019 بود. اسکاتلند؟ ساختن اعداد

باب مک اینتایر زمانی امید گلف تارتان بود. او در 26 سالگی مسلماً هنوز است. مک اینتایر یک مورد کنجکاو و متناقض است به این معنا که او به وضوح می تواند با بهترین ها رقابت کند – او دو رتبه برتر اوپن را در کنار یک سهم بسیار قابل احترام از رتبه دوازدهم در اولین حضور خود در Masters دارد – اما هیاهویی در اطراف او ایجاد شده است که با آرزوی یک قهرمان ایجاد شده است. ، با سازگاری نتایج مطابقت نداشته است.

هنگامی که مک اینتایر در سپتامبر گذشته مسابقات اوپن ایتالیا را به دست آورد، بزرگترین عنوان او تا به امروز، طبیعی به نظر می رسید که او امسال به تیم جام رایدر اروپا راهپیمایی کند. مک اینتایر همچنین در جام قهرمانان، یک رویداد گرم کردن جام رایدر که در ماه ژانویه در ابوظبی برگزار شد، یک مجری تاثیرگذار بود. او هفته گذشته را در حالی به پایان رساند که شماره 96 جهان، این دوره را به تماشای مسابقات مسترز در تلویزیون خواهد گذراند و، به استثنای یک تابستان درخشان، – که البته ممکن است اتفاق بیفتد – تنها یک شرط بیرونی برای اولین حضور در جام رایدر در کورسی به نظر می رسد. طعم پیروزی فردی را چشید.

مک اینتایر در میان گروهی از بازیکنان قدرتمند DP World Tour از اسکاتلند است. شاید ایرادی نداشته باشد. شاید ایون فرگوسن، کانر سایم، کالوم هیل، دیوید لاو، گرانت فارست و دیگران به دلیل رتبه‌بندی در مدار خانگی خود رنج می‌برند، که به نوبه خود واجد شرایط شدن برای بزرگترین تورنمنت‌های جهان را سخت‌تر می‌کند. اکوسیستم گلف به شدت به نفع ایالات متحده است. ممکن است مارتین لیرد و راسل ناکس، به عنوان برندگان تور PGA، بالاتر از وزن گلف اسکاتلندی مشت زده باشند.

با این حال، همیشه این طور نبود. کالین مونتگومری به سختی نیاز به یادآوری دارد که او هرگز عنوان مهمی را کسب نکرده است، اما، پس از لیل، او نیروی مسلط در اروپا و یک مدعی همیشگی در چهار تیم بزرگ در هر سال بود. پل لاوری فاقد ثبات مونتی بود، اما با موفقیت او در سال 1999، گلف اسکاتلندی را در نقشه جهان قرار داد. حتی ایتالیا – کشوری با مهاجمان وسط و سیستم‌های دفاعی قدرتمند – در طول سال‌های میانی یک قهرمان اوپن تولید کرده است.

گلف اسکاتلندی، نهادی که مسئول همه چیز از عوارض باشگاهی گرفته تا توسعه بازیکنان است، در سال های اخیر درگیر کشمکش های داخلی بوده است. محتمل ترین مسیر برای هر اسکاتلندی به سمت قله بازی از طریق سیستم کالج آمریکایی است که برای هاولند به اندازه کافی خوب بود. مشکل اینجاست که فقط زمزمه های گاه و بیگاه و دور در مورد تاکسی بعدی خارج از رده اسکاتلندی وجود دارد. هیچ سوپراستاری وجود ندارد. بدون مک ایلروی یا اندی موری معادل.

اخراج اسپانیا توسط تیم فوتبال اسکاتلند در هفته گذشته، ناامیدی برای افسانه های ورزشی را به همه ما یادآوری کرد. اسکاتلند یک کشور شیفته فوتبال باقی می ماند و گاهی اوقات به ضرر همه چیزهای دیگر است. استیو کلارک پس از سال‌ها در کسادی تیمی دارد که تخیل را تسخیر می‌کند. تیم راگبی اسکاتلند دارای استعدادهای در سطح جهانی در رده های خود است.

اسکاتلندی‌ها می‌توانند نگاهی به آن سوی مرز بیندازند و به این نکته اشاره کنند که انگلستان، با چنین جمعیت گسترده‌ای، در گلف نخبه عملکرد ضعیفی داشته است. استدلال بدون اعتبار نیست. با این وجود، جاستین رز و مت فیتزپاتریک در پیروزی های اوپن ایالات متحده پرتاب شدند. دنی ویلت برنده مسابقات مسترز شد. لی وست وود و لوک دونالد هر کدام دوره های طولانی را به عنوان برترین بازیکن جهان سپری کردند. وست وود، دونالد و یان پولتر از عوامل اصلی قهرمانی در شکوه آنها بودند. تامی فلیتوود و تیرل هاتون ستاره های امروزی در هر دو سوی اقیانوس اطلس هستند.

بعد از ظهر لایل در آفتاب جورجیا در طلسم زمانی فرا رسید که گلف بازان اروپایی در مسابقات مسترز یونجه درست می کردند. لایل قبلاً مدعی مسابقات آزاد سال 1985 شده بود. اما نابودی جمعی کشور را نباید به سادگی نادیده گرفت. درد مگنولیا بر وضعیت متأسفانه تأکید دارد.