اوفلیا دوباره ظاهر می شود: میوز پیش از رافائلی به عنوان یک هنرمند ماهر شناخته می شود | پیش از رافائل

او به عنوان افلیای در حال غرق شدن در نقاشی مشهور دهه 1850 جان اورت میله و به عنوان مدل موی قهوه ای برای چندین هنرمند پیش از رافائلی در اواسط قرن نوزدهم جاودانه شده است. الیزابت سیدال پس از مرگ پیش از موعد در سن 32 سالگی، برای دهه‌ها به عنوان یک معتاد افسرده و معتاد به خاکستر شناخته شد و در فیلم بی‌بی‌سی کن راسل در سال 1967 به این شکل به تصویر کشیده شد. دوزخ دانته – به نام همسرش، دانته گابریل روستی.

اخیراً، او در چندین درام و رمان تلویزیونی اسطوره شده است – حتی به عنوان یک قربانی خون آشام.

فقط اکنون، با افتتاح نمایشگاه Rossettis در 6 آوریل در تیت بریتانیا، سیدال در نهایت به خاطر آنچه واقعا بود و به دست آورد مورد قضاوت قرار می گیرد – یک هنرمند قابل توجه در نوع خود.

مسلماً او چند دوره از سلامتی ضعیف داشت و پس از به دنیا آوردن یک دختر مرده در سال 1861 متحمل رنج شد. اما همچنین تأثیر زیادی بر زندگی حرفه ای روستی داشت.

کارول جاکوبی، متصدی The Rossettis می‌گوید: «سیدال برای مدت طولانی به‌عنوان «فقط یک مدل» یا به‌عنوان «هنرمند مشتق» شناخته می‌شد که به سادگی از مردان پیش از رافائل پیروی می‌کرد. “این خیلی نادرست است.”

سیدال به عنوان یک هنرمند آموزش ندیده بود، به عنوان یک نوجوان در مغازه‌های لباس در مرکز لندن کار می‌کرد، جایی که خودش طراحی لباس را آموزش داد. او درست زمانی که گروه در سال 1849 تشکیل شد، قبل از ملاقات با روستی و تبدیل شدن به مدل در پرتره Rossovestita، با پیش رافائلی ها آشنا شد. در سال 1852، او برای اوفلیا میلایس و دیگر پیشا رافائلی ها مانند ویلیام هولمن هانت نشست.

او سپس با تشویق روستی و حامی او، جان راسکین، که به او کمک هزینه ای دادند، شروع به طراحی و نقاشی کرد. شعر هم می گفت.

و با این حال، در طول دهه 1850، هنگامی که او رابطه ای را با روستی آغاز کرد – گرچه تصور نمی شود تا زمان ازدواج آنها در سال 1860 به پایان رسیده باشد – کار او توسط پیشا رافائلی ها به عنوان “تقلید کم رنگ” از روستی رد شد. حتی ادعاهایی وجود داشت مبنی بر اینکه روستی به نقاشی آبرنگ او کمک کرده است. او که به عنوان زائده شوهرش در نظر گرفته می شود، در طول زندگی خود در خارج از دایره کوچک و بداخلاقی پیش از رافائلی ناشناخته ماند.

با این حال، The Rossettis، شامل 17 نقاشی و آبرنگ او، همراه با بیوگرافی آتی جان مارش، الیزابت سیدال: داستان اوبه علاوه تحقیقات جدید گلندا یود، مورخ دانشگاه شفیلد، او را به عنوان یک هنرمند ماهر برجسته می کند.

آنها همچنین با مقایسه و مقایسه آثار این دو هنرمند در نمایشگاه ثابت می کنند که او تأثیر واقعی بر روستی داشته است. یود می گوید: «به هر حال، آنها در یک استودیو با هم بودند. می‌توانید تأثیر او را بر سبک در نقاشی‌هایی ببینید که روستی در طول زندگی‌اش یا به‌ویژه پس از آن انجام داده است.»

این دیدگاه توسط مارش پشتیبانی می شود. او می گوید: «در بسیاری از موارد این روستی بود که ایده ها و اجرای او را پذیرفت و به آن پاسخ داد.

این نمایشگاه همچنین شامل یک شعر قابل توجه است که توسط روستی به او تقدیم شده است. پرترهکه قدرت پرتره را برای یادآوری خاطرات یکی از عزیزان مرده روشن می کند، یکی از چندین کتابی بود که در داخل یک کتاب جلد چرمی نگهداری می شد که در سال 1862 روستی در کنار بدنش در قبرستان هایگیت در شمال لندن به خاک سپرده شد.

هفت سال بعد، کتاب پس از باز شدن مقبره، به‌طور بحث‌برانگیزی، برداشته شد. سال‌ها متعلق به دانشگاه دلاور در ایالات متحده بود، یک ورق کاغذ شل با خطوط اصلی روستی و تغییرات برای پرتره برای اولین بار در تیت دیده می شود. در کنار آن، مشهورترین پرتره روستی از سیدال – بئاتا بئاتریکس – خواهد بود.

پس از مرگ، روستی از یکی از دوستانش خواست تا از حدود 60 نقاشی او به عنوان خاطره دیگری از او عکس بگیرد. سه صفحه از این آلبوم به اضافه چند نگاتیو شیشه ای در تیت نمایش داده می شود که قبلاً نشان داده نشده است.

با این حال، یک راز حل نشده وجود دارد. معروف است که سیدال یک سلف پرتره را تکمیل کرده است – رندری که قفل های قرمز و حالت خشن او را نشان می دهد. سیدال آن را در سال 1853 نقاشی کرد، اما بیش از یک قرن است که به طور عمومی دیده نشده است، اگرچه حدود 50 سال پیش از آن عکس گرفته شده است. این عکس در کاتالوگ نمایشگاه موجود است.

هم مارش و هم یود متقاعد شده اند که یکی از خانواده روستی، چه در بریتانیا یا ایتالیا، آن را دارد. شاید این نمایشگاه صاحب الهام بخش باشد تا اجازه دهد دوباره به صورت عمومی دیده شود.